Huntertwasser, de Gaudi van Wenen

Mijn vader zaliger was in de jaren zestig de voorzitter van een plaatselijke vereniging. Als dusdanig organiseerde hij jaarlijks ook een uitstapje voor de leden van die vereniging en hun gezin.
Regelmatig ging hij daartoe op prospectie met zijn eigen gezin zodat hij er zich van kon vergewissen of de uitstap de moeite waard zou zijn. Op die manier deed ik sommige van dergelijke uitstappen tot tweemaal toe.

Zo ook die keer dat mijn vader ons meetroonde naar een wel heel bijzondere figuur ergens in “De Vlaanders”. De man had een merkwaardige hobby. Zijn woonomgeving had hij helemaal aangekleed met stukken en brokken oud porselein en keramiek : een waterput, een afdakje, een zitbank, … Als kind vond ik deze schepping een heel kleurig en speels gegeven vooral ook omdat ik zo links en rechts al eens een oor van een koffiekopje of een teut van een theepot uit de muur van zijn woning zag steken.
Ik was toen nog veel te jong om te kunnen uitmaken of dit nu kunst dan wel kitsch was. En voor zover ik het me thans nog kan herinneren, denk ik dat het vooral een mooi item zou zijn geweest voor televisieprogramma’s van het genre “Man bijt hond” of “Iedereen beroemd”.

Na uitvoerige beschrijvingen over de bouwwerken van Gaudi in Barcelona te hebben gelezen, denk ik echter te weten waar de brave man zijn mosterd vandaan haalde.

Wie zich zeer zeker liet inspireren door Gaudi was de Weense kunstenaar Huntertwasser. 

De woonkazerne volgens Huntertwasser

Abusievelijk wordt wel eens gedacht dat hij niet alleen een kunstenaar maar ook een architect was. Dat was hij dus niet ! Gaudi van zijn kant was dat wél en ontving destijds zijn diploma uit de handen van de directeur die er bij de proclamatie echter wel aan toevoegde dat hij niet wist of hij met een genie dan wel met een dwaas te maken had.

Wat Huntertwasser betreft, heb ik toch een beetje mijn twijfels of er bij de man niet “een hoek af” was.
Je kan hem gerust de groene jongen van de architecten noemen al was hij dus zelf geen architect. Voor zijn creaties had hij daarom de hulp van échte architecten nodig en daar durfde al eens geruzie van te komen. Met pijnlijke rechtszaken tot gevolg.

Hij moet geen gemakkelijke jongen zijn geweest, die Huntertwasser. Hij had op zijn zachts gezegd een behoorlijk kronkelende geest die rechtlijnigheid verfoeide. Zijn creaties, zoals bijvoorbeeld de kleurrijke woonkazerne met 52 sociale huurwoningen ter hoogte van de Kegelgasse 36-38 laten vooral golvende lijnen zien. Daar moet nogal wat geruzie over zijn geweest met de medeontwerpers want hoe zet je in godsnaam een stoel en tafel recht op een golvende vloer ?

Een kerel vol verrassingen

Enfin, Huntertwasser zag het groots en vooral ook ecologisch … vandaar de liefst 250 bomen op het dak en de terrassen van het Huntertwasserhaus.

Het hoeft geen betoog dat dit kleurrijke bouwwerk binnen de kortste keren drommen toeristen op de been bracht. Vandaar dat tegenover de woonkazerne “Huntertwasser village” werd opgetrokken : een overdekte winkelpassage met souvenirshops, kunstgalerij en koffiebar geheel in Huntertwassers stijl.



Of ik het mooi vind ? Ik vind het op zijn minst heel speciaal en dat vinden ze in Wenen ook. 

Dat “hun” kunstenaar in de richting van de Catalaanse Gaudi heeft gekeken, willen ze dan weer niet geweten hebben.

Het moderne Wenen is vooral heel trots op zijn creaties die zoveel anders zijn dan de rest van de stad. Zó trots dat de stad de kunstenaar zelfs de opdracht gaf om een verbrandingsoven te ontwerpen. Groene jongen als hij was, wou hij daar aanvankelijk niet van weten maar hij zwichtte uiteindelijk toch.

Huntertwasser kan je op zijn minst een fenomeen noemen dus mocht je ooit in Wenen zijn dan zou het zonde zijn, mocht je niet eens een kijkje gaan nemen.