Reiskriebels inpakken en wegwezen

  Om de waarheid te zeggen, ik houd niet van onze Belgische kust. En niet alleen omdat ik sowieso geen strandligger ben. Ik vind onze kustlijn met al die torenhoge appartementen gewoon afschuwelijk lelijk. Hoe anders hebben bijvoorbeeld de Nederlanders en de Britten hun kustlijn georganiseerd. Ik houd nochtans van de zee. Ik mag graag fietsen ter hoogte van bijvoorbeeld het Nederlandse Nieuwvliet waar je heerlijk doorheen het duinpad kan waaien en je je dorst kunt lessen in één enkel strandpaviljoen. Hier voel je nog echt de natuurelementen. En daar houd ik van. Een strandwandeling maak ik het liefste wanneer er nauwelijks mensen op het strand zijn. Ik geniet dan ten volle van de wind, de golvende baren, de zeemeeuwen die er zich de koning te rijk voelen. Het toerisme aan de Belgische kust is echter een verhaal apart. Het begon allemaal tijdens de Belle époque toen de adel en de hogere bourgeoisie het zich

  Nog steeds nagenietend van de zeer persoonlijke ontvangst in Lodi, verlaten we de stad om vrij vlug in een landelijke omgeving terecht te komen. Zou het dan toch eens lukken om te midden van de velden te overnachten?  We rijden voorbij een fotogenieke boerderij met een mooie bomenrij waar we wat graag zouden overnachten. De boer is volop op zijn veld aan het werken dus mijn lieverd stapt op hem af met de vraag of we hier kunnen overnachten.  Is het taalverwarring of ongastvrijheid? Feit is dat we doorverwezen worden naar een parking aan de school wat verderop. Vermits het rond aperitieftijd is, stappen we meteen op het plaatselijke terrasje af. Behalve de waardin is er niemand maar dat veranderd als bij toverslag wanneer wij een fris wijntje bestellen. Plots komen van verschillende kanten zo'n stuk of vijf mannen aangewaaid. Hebben die allemaal dringend dorst of zijn ze alleen maar nieuwsgierig naar de vreemdelingen die wij zijn?   Eén van hen - een oude man met indringende ogen

  Dat we met onze stapel reisgidsen niets konden aanvangen, is achteraf bekeken een geluk met een ongeluk geweest. Gisteren bracht ik ze terug naar de bibliotheek en omdat ik toch nog wat informatie zocht over datgene wat we dan wél hadden gezien, bracht ik De Groene Reisgids Noord-Italië van Michelin mee naar huis. Wat mij betreft verdient die gids drie sterren en wel omdat hij Lodi overduidelijk in de schaduw van Milaan heeft laten liggen. Zodoende krijg je vrijwel niets te lezen over het nochtans zeer charmante stadje en al helemaal niets over wat wij er -dank zij onze stoute schoenen- hebben ontdekt. Heerlijk om de platgelopen toeristische paden te kunnen verlaten op basis van één enkele foto op het internet en al zeker wanneer je als een V.I.P. wordt behandeld. Straks meer daarover. Eerst neem ik jullie mee op een wandeling doorheen de stad die méér waard is dan de twee zinnen in de Michelin gids. Puur geschiedkundig gezien alleen al zou je er een paar boekdelen kunnen over schrij