Reiskriebels inpakken en wegwezen

  Het was tijdens onze jaarlijkse vakantie in de Belgische Ardennen (ik moet zo'n jaar of negen geweest zijn) dat ik mijn ouders hoorde praten over "La belle époque". En eigenlijk praatten ze toen niet écht over dat mooie tijdperk dat vooral voor de bourgeoisie mooi moet zijn geweest. Ze hadden het over een vakantieganger die ook logeerde in het park waar wij toen verbleven. Die man had niet alleen een uiterst keurige manier van wandelen, hij had ook nog eens een fraai krullend snorretje en die waren in mijn kindertijd eigenlijk niet echt modieus.  Dus mijn ouders hadden voor de man een nickname bedacht en die luidde ... juist ja: la belle époque. Ik weet niet of het ene met het andere te maken heeft, maar het is een feit dat "La belle époque" mij als tijdperk reeds lang fascineert. Vandaar mijn bezoek aan het Belle Epoque Centrum in Blankenberge.     Lang voor Hugo Matthysen enigszins dubbelzinnig "Blankenberge, Blankenberge, wondermooie stad" zong, m

  Op de hoek van de straat waar ik ben opgegroeid was een kruidenierszaak. Ik keek er mijn ogen uit. Dat mocht ook van Simonne. Ze was zo'n lieve, vriendelijke dame ... het kwam me voor dat ze ook heel rijk was. Want op zaterdag was het altijd feest. Dan puilde de zaak dermate uit van het volk dat haar man Arnold mee de handen uit de mouwen stak.  Op zaterdag gaf Simonne dubbele Valois zegeltjes en daarbovenop nog een reep chocolade. Geen wonder dat er volop klanten stonden aan te schuiven.  En toch is haar kruidenierswinkel net zoals zovele andere ter ziele gegaan.  De tentoonstelling schets zeer grondig hoe dat zo gekomen is. "Kassa, kassa" is dus veel meer dan wat bij elkaar geharkte nostalgie maar beschrijft het koopgedrag van de burger vanaf 1850 tot heden.      De taart van het gezinsinkomen toont overduidelijk hoe het uitgavenpatroon in de loop der jaren is geëvolueerd. Ik leer ook hoe de komst van auto's en koelkasten mee de teloorgang van de winkel op de hoe

  Het durft wel eens te gebeuren dat in de coulissen van de archieven, nochtans razend interessante, manuscripten in de vergetelheid geraken.  Dat is in ieder geval gebeurd met het dagboek van de Gentse pastoor Michael de Febure die precies 300 jaar geleden min of meer tegen zijn goesting op het koopvaardijschip Sint-Pieter (en dit op vraag van zijn neef) aanmonsterde als aalmoezenier. De brave man was nog nooit van onder zijn kerktoren vandaan geweest en zou op zijn 58ste een reis maken met zoveel bange avonturen maar ook met zoveel schoonheid dat hij al meteen van dag één alles wat hij zag en beleefde nauwgezet in een dagboek optekende. Dat dagboek was veel meer dan zomaar een logboek vermits de Febure er zijn persoonlijke overpeinzingen in noteerde. En vermits de aalmoezenier nog niet veel méér had gezien dan zijn eigen parochie, was dat dus heel wat.   Dat dagboek is een paar jaren terug eerder bij toeval ontdekt in de Gentse Universiteitsbibliotheek door de conservator van het MAS