Reiskriebels inpakken en wegwezen

Foto genomen door reisgenoot Stan Peeters ... dankjewel Stan ! Het durft wel eens gebeuren dat toeristen verhalen te horen of te lezen krijgen die met de natte vinger werden geschreven. Niet altijd is de informatie die je als argeloze toerist krijgt even nauwkeurig of correct. Eerder schreef ik daar reeds een keertje een blogpost over.(Over-een-heldhaftige-ruiter-en-de-benen-van-diens-paard/) Bij ons bezoek aan de stoeterij van Lipica valt me op dat we vorig jaar in de Spaanse rijschool van Wenen een verhaal op de mouw kregen gespeld dat nu slechts een halve waarheid blijkt te zijn. Ik verklaar me nader. Volgens wat ons in Wenen werd verteld ging de Oostenrijkse Aartshertog Karel II in het jaar 1580 op visite bij zijn Spaanse neef koning Filips II. Daar bracht hij onder andere een bezoek aan diens hofstoeterij en kwam hij er dermate onder de indruk van de kracht en elegantie van de Spaanse paarden dat Karel besloot meteen een aantal paarden mee huiswaarts te nemen om zelf

De Karst is als een bol kaas met gaten. Niet dat ik die kaas zou lusten. In één van de vele karstgrotten is namelijk het oudste muziekinstrument ter wereld gevonden. Een van berenbot gemaakte fluit van zo’n slordige 45 duizend jaar geleden. Kun je nagaan hoe oud die bol kaas wel niet moet zijn !! Voor alle duidelijkheid : we zijn met vakantie in Slovenië en vandaag staat een bezoek aan de op één na grootste grot ter wereld op het programma. De allergrootste ligt in Vietnam. Maar met een lengte van meer dan vijfentwintig kilometer is de grot van Postonja voor mij al lang groot genoeg. De gehele omgeving van de Karst is trouwens doorspekt van gaten in de korst, grotten dus.   Ze zijn ontstaan door enerzijds ondergrondse rivieren en anderzijds door de aard van de bodem die tot op grote diepte vocht doorsijpelend is. Mijn vriend die wat claustrofobisch van inslag is, ziet het in eerste instantie niet zitten om mee naar de Sloveense “onderwereld” te trekken. “Ach”, vindt hij

De groepsreis die we momenteel maken, is in hoofdzaak een natuurreis. Maar vandaag maken we een uitzondering op die invalshoek. Er staat immers een bezoek aan de hoofdstad van Slovenië op het programma. Dat struikelen hoef je trouwens niet letterlijk te nemen. Ljubljana ligt er - op een paar werkzaamheden na - keurig bij maar heeft voor mij een schier onuitspreekbare naam. Ik struikel dus over de medeklinkers.    De naam van de stad is afgeleid van het Sloveense woord Ljubezen dat liefde betekent. En jawel ook over de liefde kan je al eens struikelen. Daar weet de dichter France Prešeren alles van. Hij had zijn oog laten vallen op een jongedame die echter van zijn avances niets moest weten. Had hij geen succes in de liefde, zijn gedichten die zijn voortgesproten uit zijn onbeantwoorde liefde voor Julija Primic werden dat (echter pas na zijn dood) des te meer. Vandaag de dag geldt hij als de grootste dichter van Slovenië. Maar daar was hij in zijn tijd vet mee. Als postuum eer

Je zal als volk maar deel uitmaken van een land waar je maar weinig affiniteit hebt met de rest van de bevolking. Als dat land dan ook nog eens in oorlog komt met andere grote mogendheden, dan deel je willens nillens in de brokken. Dat overkwam de Slovenen tijdens WOI toen de dubbelmonarchie Oostenrijk-Hongarije hierbij gesteund door het Duitse Keizerrijk, in aanvaring kwam met de Serviërs. Wat een plaatselijk conflict moest worden, werd omwille van diverse internationale belangen een oorlog van nooit geziene omvang : de eerste wereldoorlog. De Slovenen hadden bovendien de pech dat hun lap grond over een min of meer “makkelijke” bergpas, de Predilpas, beschikt zodat de legeroverheden er voor kozen langs deze weg de vijand tegemoet te treden. Op die manier kwamen de Slovenen midden het strijdgewoel terecht met alle gevolgen van dien. Het Sloveense Kobarid werd het centrum van de bloedigste oorlogsvoering ooit in het gebergte. Het Isonzofront (Italiaanse benaming voor de door he

Hoewel Slovenië een zakdoek groot is, kan je omwille van de overigens prachtige Julische Alpen toch aardig wat tijd nodig hebben om van punt A naar punt B te rijden. Onze chauffeur kent iedere bergpas en elke weg als zijn broekzak dus houdt hij er van om ons Slovenië te laten ontdekken via de mooiste wegen . De weg die we vandaag afleggen om van Cerkno naar Bled te geraken, is werkelijk van een ongekende schoonheid. Zachtjes heen en weer wiegend, laveert de bus nu eens onder overhangende rotsen door dan weer langs schitterende wouden. Achter de vele haarspeldbochten duikt dan plots weer een onweerstaanbaar mooi vergezicht op, een dal dat omwille van het vroege uur nog volop in de nevelen ligt, sommige bergtoppen met eeuwige sneeuw, andere met loof- of sparrenbomen. Her en der waar het groene gras wat weider is, staan kleurrijke bijenkasten met beschilderde panelen en droogrekken om het hooi te drogen te hangen vooraleer het op de open hooizolders gestapeld wordt. In d

Het is een beetje een jaarlijkse traditie geworden voor ons. Het bijwonen van de poppy parade in Ieper op 11 november, dag van de wapenstilstand. Ieper heeft enorm afgezien tijdens die afschuwelijke oorlog en vooral de Britten hebben er immens geleden. Mijn geschiedenisboeken hebben me echter geleerd dat de Ieperlingen niet opgezet waren met het idee van Winston Churchill om hun stad in puin achter te laten en als oorlogsmonument ter ere van de zovele gesneuvelde Britse soldaten te blijven eren. Ik kan me dus best wel voorstellen dat ze in Ieper de stad ook op een andere manier willen promoten dan louter als een stad die 100 jaar geleden totaal verwoest werd. Met dit idee voor ogen, trok ik ook tijdens dit 11 november-weekend naar Ieper om het ook eens over wat anders te hebben dan die verdomde oorlog. Geloof me ... dat is niet makkelijk. Werkelijk alles ademt er nog steeds De Groote Oorlog uit. Bovendien … niet over de Menenpoort schrijven of over de Last Post die al sinds

Sinds we de grens tussen Oostenrijk en Slovenië hebben overgestoken, hebben we meteen ook de regen voor de zon geruild. De Julische Alpen liggen er heerlijk mooi te wezen en de eerste keer dat we de benen strekken op Sloveense bodem doen we dat in Skovja Loka, een mooie middeleeuwse stad met leuke zijstraatjes en prachtige achterafjes. Vermits onze chauffeur zijn rust- en rijtijden moet respecteren, krijgen wij de kans om het stadje op een drafje te verkennen en er te genieten van de mooie middeleeuwse gebouwen. Het stadje is, althans volgens wat wij in een plaatselijk foldertje kunnen lezen de best bewaard gebleven middeleeuwse stad van Slovenië. De romantische lindeboom op het centrale plein is voor geliefden dé plek bij uitstek om elkaar te zoenen en aangezien een glaasje wijn onder die linde slechts 1 euro kost, klinken de zoenen er wel heel enthousiast. De stad heeft nogal wat meegemaakt van aardbevingen tot pestepidemieën, van vijandelijke aanvallen tot grote br