Reiskriebels inpakken en wegwezen

Het grote nadeel van het opbergen van onze plannen om richting Toscane te rijden, is dat we niets kunnen aanvangen met de stapel reisgidsen die we van thuis uit hebben meegebracht.  Met uitzondering van een bureau in Turijn waar we niet binnen konden, hebben wij nog nergens een toeristisch infokantoor gespot, laat staan een richtingaanwijzer erheen. Als die trend zich voortzet dan hebben wij een probleem. Gelukkig bestaat er zoiets als het internet maar op het klein schermpje van mijn iPhone opzoekingen doen, is nu niet bepaald een leuke bezigheid om de avond mee door te brengen. Mijn lieverd tekent op de wegenkaart zijn plannen uit om op 't gemakje en met een grote boog rond Milaan richting Zwitserse grens te rijden. Zelf ga ik op zoek naar "iets leuks" op die route om er halt te houden. Om dingen te ontdekken die troost kunnen bieden na de ontgoochelingen tijdens deze eerder onverkwikkelijke reis.  Zodoende stippen we Bobbio aan als te bezoeken. Het stadje spreekt me aa

  Ik weet niet precies wat de Italianen beschouwen als “La Dolce Vita” maar wat mij betreft, moet het toch iets helemaal anders zijn dan wat de Fransen met “La Douce France” bedoelen. Ik voel mij in ieder geval veel meer aangesproken door de Franse savoir vivre. De Fransen leven als God in Frankrijk, de Italianen dénken God in Italië te zijn. Zeker als het op hun rijstijl aankomt. Ik zou een boom kunnen opzetten over het Italiaanse rijgedrag en de daarbij horende gesticulaties maar doe het liever niet, blij als ik ben weer rustig en ontspannen thuis te zijn. Gelukkig is mijn lieverd een bedaard chauffeur die niet meteen alle remmen toegooit wanneer de zoveelste wegpiraat ons de pas afsnijdt. Het zou nogal wat teweeg brengen in de kast van de keukenattributen. Ik daarentegen geraak zo stilaan helemaal opgedraaid en rijg de gilletjes bij bosjes aan elkaar.  Na ons bezoek aan Genua nemen we dan ook een kloek besluit. We zijn intussen al tien dagen van huis weg en we zijn dringen

Wist je dat er in de zestiende eeuw reeds zoiets bestond als stedenbouwkundige voorschriften ? Dat was het geval in de stad Genua die in die jaren een republiek op zich was en aan het toppunt van haar financiële en zeevarende macht stond.   Midden 16de eeuw besloot het stadsbestuur een monumentale laan aan te leggen en de percelen die er langs lagen te verkopen aan de rijke aristocratische families van de stad. De optrekjes (palazzi dei Rolli) moesten daarbij voldoen aan de verplichting om bij staatsbezoeken gasten te ontvangen. Dit leidde tot een architectuurmodel waarbij de paleizen drie tot vier verdiepingen hoog rond een binnentuin werden gebouwd en over spectaculaire open trappen en loggia's beschikten.     Deze Strada Nuova deed heel wat stof opwaaien in het Europa van toen. In 2006 werd de straat die intussen de Via Garibaldi was gaan heten, door de Unesco uitgeroepen tot Werelderfgoed.     Nu zou je toch denken dat zelfs in Italië aandacht is voor het aanbrengen van wat we

    Met uitzondering van die keer dat ik met een jeugdvriend in een huurauto Jordanië doorkruiste, kan ik mij niet herinneren dat ik ooit zo'n chaotische reis heb gemaakt als onze zwerftocht doorheen (een stukje) Italië. Maar in Jordanië had dat alles te maken met de Arabische wegwijzers. Die proberen te ontcijferen is nog wat anders dan pakweg die van de namen van de Moskouse metrostations. Eens het Russische alfabet onder de knie, valt het allemaal best wel mee om je weg te vinden in de ondergrondse hoofdstad. Maar die Arabische krulletjes en krolletjes, daar is echt geen beginnen aan. In Italië heeft de chaos niets te maken met de onleesbaarheid van de bewegwijzering om de eenvoudige reden dat er gewoonweg geen wegwijzers te vinden zijn. En al zeker niet naar daar waar wij heen willen. Dus nu wij na ons bezoek aan het Monumental Cemetery of Staglieno een ander stukje van Genua willen ontdekken, komen wij met onze camper pardoes midden de drukke winkelstraten terecht.   

  Wie een stukje van de wereld wilt zien, moet uit zijn comfortzone komen. Onze tocht van Turijn naar Genua is niet echt een comfortabele onderneming en al zeker niet in de gietende regen. Bovendien is wat we tijdens het rijden allemaal zien, niet bepaald verheffend. Maar we willen echt wel Genua zien. Het Cimitero Monumentale di Staglieno in ieder geval. We hebben er een dagreis voor over. Het is echter een behoorlijke opdracht om zonder bulten en builen naar en doorheen de stad te geraken. De massa's Italiaanse automobilisten schieten als pijlen uit een boog langs alle kanten om ons heen. Maar we hebben geluk. Min of meer ter hoogte van het kerkhof, vinden we een standplaats voor de nacht. Als ik bedenk op welke idyllische plaatsen met schilderachtige vergezichten we tijdens onze zwerfvakanties doorgaans overnachten, dan durf ik eigenlijk nauwelijks te beschrijven waar we vannacht slapen. Maar zoals gezegd, een mens moet al eens een keertje uit zijn comfortzone durven te ko