De Gouden eeuw van Genua leidt tot Werelderfgoed

Wist je dat er in de zestiende eeuw reeds zoiets bestond als stedenbouwkundige voorschriften ? Dat was het geval in de stad Genua die in die jaren een republiek op zich was en aan het toppunt van haar financiële en zeevarende macht stond.  

Midden 16de eeuw besloot het stadsbestuur een monumentale laan aan te leggen en de percelen die er langs lagen te verkopen aan de rijke aristocratische families van de stad. De optrekjes (palazzi dei Rolli) moesten daarbij voldoen aan de verplichting om bij staatsbezoeken gasten te ontvangen. Dit leidde tot een architectuurmodel waarbij de paleizen drie tot vier verdiepingen hoog rond een binnentuin werden gebouwd en over spectaculaire open trappen en loggia's beschikten.

 

 

Deze Strada Nuova deed heel wat stof opwaaien in het Europa van toen. In 2006 werd de straat die intussen de Via Garibaldi was gaan heten, door de Unesco uitgeroepen tot Werelderfgoed.

 

 

Nu zou je toch denken dat zelfs in Italië aandacht is voor het aanbrengen van wat wegwijzers richting dat werelderfgoed. Niets van!

Hoewel ik in de jeugdbeweging ben geweest valt mijn oriëntatiegevoel eerder legendarisch te noemen. Desondanks meen ik het beter te weten dan mijn lieverd en klauteren we naar de bovenstad. Goed idee? Bijlange niet. We moeten een paar keer de weg vragen en op onze stappen terug keren. Enfin ... mijn verslaggeving begint saai te worden.

 

Eigenlijk ligt de Via Garibaldi helemaal niet ver van waar we gisteren zo'n heerlijke gelato hebben gegeten maar daar komen we pas na de koffiepauze achter. 

 

De palazzi zijn niet toegankelijk voor het publiek tenzij er een museum in gevestigd is. Er zijn drie musea met één combiticket te bekijken.

Maar we zijn vandaag niet zo in voor een museumbezoek. Wat we van buitenaf kunnen bewonderen is alleszins ook de moeite.

 

Al vinden we de kleine steegjes tussen de paleizen door zeker ook meer dan het fotograferen waard. 

 

 

Genieten van kleine dingen, heet dat.