Reiskriebels inpakken en wegwezen

  Omdat het zo stilaan tijd wordt een slaapplaats voor de nacht te zoeken, hebben we - volgens de gegevens van ons boek  "Camperplaatsen in Frankrijk" - het adres ingesteld van een leuk plekje in Montélimar. Maar onze GPS-dame vindt het adres niet en dus doen we maar wat.  Gelukkig zien we langs de weg wat aanduidingen voor campers maar zoals we de Fransen kennen, zijn hun "places to be" nogal vaak eens met de Franse slag aangeduid. Om kort te gaan, we vinden niet wat we zoeken.  Maar hoog boven de stad torent het Château des Adhémar uit en we besluiten een keertje daarheen te rijden. Een schot in de roos. Achter het kasteel ligt namelijk een grote, eerder gezellige parking die ons bovendien een mooi uitzicht geeft over de stad. Prachtig! We naderen het sluitingsuur van het kasteel en de parking loopt stilaan leeg. Ik ga nog gauw een kijkje nemen in de tuin van het kasteel vooraleer het hele hekwerk op slot gaat.      Tegen de tijd dat ik terug ben, zijn we helemaal

  Voor mij begint vakantie steevast wanneer ik de deur achter me dichttrek. Zelden of nooit kies ik er voor om gauw gauw op onze reisbestemming te zijn. Ook nu we niet verder dan Noordwijkerhout in Nederland gaan, houd ik er van om onderweg halt te houden en te genieten van wat op mijn pad komt. Op een zonnig terrasje in Breukelen smullen we daarom van een heerlijk broodje met mozzarella, pesto en zongedroogde tomaatjes …. Echt lekker ! Bovendien is niets zo verrukkelijk als het allereerste terrasje na een lange, koude winter. En dan rijden we richting Ouderkerke aan de Amstel. Het is even zoeken naar de Joods-Portugese begraafplaats Beth Heim die in 1614 werd opgericht. Erg oud du

  Het is me nog steeds niet duidelijk hoe ze het over hun hart hebben kunnen krijgen. Met "ze" bedoel ik de nazi's die op 10 juni 1944 (enkele dagen na D-Day) het rustige Oradour-sur-Glane totaal hebben verwoest en de bevolking ervan hebben uitgemoord.  Waarom? Dat is tot op de dag van vandaag giswerk.  Nu we toch in de streek zijn, zou het van weinig respect getuigen mochten we het verwoeste dorp niet een keertje bezoeken. Want jawel ... het valt er nog steeds in al zijn droefheid te bekijken. Het dorp werd niet heropgebouwd maar ommuurd met een één meter hoge muur en in zijn geheel uitgeroepen tot monument ter nagedachtenis aan de honderden slachtoffers.  We arriveren er op het ogenblik dat het bezoekerscentrum net de deuren sluit. Het is via dat bezoekerscentrum dat je toegang krijgt tot het monument. Geen probleem ... we zullen hier in de buurt overnachten en het morgen een bezoek brengen. In de plaats daarvan willen we een fietstocht in de omgeving maken en we starte

  Zouden Nomaden ook wel eens het Noorden kwijt zijn ? Ik in ieder geval wel. In mijn enthousiasme om onze reisherinneringen neer te schrijven, was ik al even kwijt dat na ons bezoek aan de stad Nîmes, Avignon op onze agenda stond.   Avignon weet nochtans iedereen liggen al was het maar omwille van het kinderliedje “Sur le pont d' Avignon, on y danse, on y danse ...”. Maar om er vandaag te dansen is het er veel en veel te warm. We komen trouwens naar Avignon om er het Pauselijke paleis te bezoeken.   Avignon brengt me bovendien nog meer in de war. 't Moet zijn dat ik op school toch niet altijd even aandachtig heb opgelet. Heb ik decennialang immers niet gedacht dat de pausen van Avignon eigenlijk een soort neppausen waren die uit ruzie en ambras met die van Rome, in Avignon zetelden om er vanuit een niet al te bescheiden paleis de plak over de Katholieke wereld te proberen zwaaien? Bij mijn bezoek aan dat paleis zal ik leren dat de vork anders in de steel zit. Straks