De dansende pausen van Avignon

 

Zouden Nomaden ook wel eens het Noorden kwijt zijn ? Ik in ieder geval wel. In mijn enthousiasme om onze reisherinneringen neer te schrijven, was ik al even kwijt dat na ons bezoek aan de stad Nîmes, Avignon op onze agenda stond.

 

Avignon weet nochtans iedereen liggen al was het maar omwille van het kinderliedje “Sur le pont d' Avignon, on y danse, on y danse ...”. Maar om er vandaag te dansen is het er veel en veel te warm. We komen trouwens naar Avignon om er het Pauselijke paleis te bezoeken.

 

Avignon brengt me bovendien nog meer in de war. 't Moet zijn dat ik op school toch niet altijd even aandachtig heb opgelet. Heb ik decennialang immers niet gedacht dat de pausen van Avignon eigenlijk een soort neppausen waren die uit ruzie en ambras met die van Rome, in Avignon zetelden om er vanuit een niet al te bescheiden paleis de plak over de Katholieke wereld te proberen zwaaien? Bij mijn bezoek aan dat paleis zal ik leren dat de vork anders in de steel zit. Straks meer daarover.

Eerst even wat opscheppen 😜over de mooie camperplaats die wij hier zo dicht nabij de in 1357 gebouwde en behoorlijk imponerende muren van de stad hebben gevonden. 

 

 

Met een handvol andere campers staan wij hier lekker rustig aan de oevers van de Rhône. Zo rustig dat wij er ons BBQ-toestel kunnen uitpakken. Wij zijn volop bezig met de voorbereidingen van ons avondmaal wanneer een Duits stel ons de vraag komt stellen of wij daar zomaar gratis en voor niets mogen staan. Natuurlijk mogen we dat en we halen er ons boek “Camperplaatsen in Frankrijk” bij. Ze kijken wat sip want zelf staan ze met hun camper aan de overkant op een betalende plek zonder enig zicht op diezelfde Rhône. Het leert ons hoe belangrijk het is goed geïnformeerd te zijn wanneer je op zwerftocht wilt gaan. 

 

  

's Anderendaags ontdekken we hoe prachtig, zuiders én warm het is binnen de muren van de stad. De platanen gooien een uitnodigende schaduw over de vele terrasjes. Hoe gezellig is het hier! 

 

Het bezoek aan het paleis kan omwille van de tijdsloten pas om 16u dus we hebben ruim de tijd om de stad te bewonderen en er een van de vele gezellige terrasjes uit te zoeken voor de lunch. De stad bulkt van de sfeervolle hoekjes en de prachtige gebouwen.

Mijn lieverd past voor de pauselijke geschiedenis. Sinds we samen het Vaticaan hebben bezocht, heeft hij er zijn buik van vol. Ik trek dus in mijn eentje het paleis in. Bij de ingang krijg ik niet alleen een audioguide in de handen gestopt maar ook een tablet waarmee ik – zo wordt me althans verteld – het paleis digitaal zal kunnen ontdekken. 

 

 

Ik weet met al die dingen geen blijf : mondmasker, aandampende bril die op en af moet afhankelijk van wat ik bekijken wil, 'n Engelstalige veel te stille stem in de oortjes die meer halfstok hangen dan keurig op hun plaats, aan de muren Franstalige info over een rits aan pausen en een tablet waar andere bezoekers veel plezier aan lijken te beleven maar ik zeer zeker niet. Het is hier veel te warm om al die dingen in goede orde te hanteren, het zweet breekt me uit dus ik neem een kloek besluit. Weg ermee! Wat een opluchting en eindelijk de handen vrij om het flesje water uit mijn handtas te grissen. Dorst!

Het is pas nu dat het me opvalt dat niemand van de aanwezigen in het rond kijken naar wat er te zien is. Allen staren ze naar dat digitale schermpje. De ziekte van deze tijd ? 

 

 

Zelf wil ik het dus helemaal anders. Ik wil mijn ogen de kost geven, de sfeer van dit veel te grote paleis opsnuiven. Grote luxe is hier niet meer aanwezig. Met het opstappen van de laatste paus zal de luxe mee verhuisd zijn. Maar de monumentale trap bedoeld om de paus bij feestelijke gelegenheden als een deus ex machina te laten afdalen, verklapt toch eenzelfde instelling als van die pausen van wie we in de Vaticaanse musea de met edelstenen belegde truwelen voor een eerste steenlegging, hebben gezien. 

 

De historie van de pausen van Avignon heeft trouwens alles te maken met geld en macht. Die kan kort worden samengevat als een getouwtrek tussen de (Franse) koninklijke macht enerzijds en de pauselijke macht anderzijds. Vandaar dat de pausen (min of meer tegen hun goesting) gedurende het grootste deel van de veertiende eeuw hun troon in Avignon en niet in Rome hadden staan. .

 

De rest van die in ballingschap gewezen pausen zal ik thuis eens, knus gezeten in mijn zetel, in een goed boek lezen. Ook al reizen we om te leren, hier is het er veel te warm voor!