Reiskriebels inpakken en wegwezen

Ooit heb ik me laten vertellen dat de haat voor Joden stamt uit een tijd waarin het – omwille van geloofsovertuigingen – absoluut niet kon dat de ene mens zich zou verrijken op de kap van de andere door hem een lening met rente aan te bieden. In geen enkel geloof was dit toegestaan behalve binnen het Jodendom. Joden mochten volop leningen aanbieden en daar nog woekerrentes aan vastknopen ook. Dit gaf wrevel bij anders gelovigen vandaar dat Jodenhaat zou zijn ontstaan. Hoe het ook zij … de Joden hebben het met hun leven in de diaspora niet altijd onder de markt gehad. Want de ene Jood is de andere niet. De ene kan stinkend rijk zijn, de andere straatarm. Maar allen werden doorheen de eeuwen nu eens geschuwd als de pest, dan weer gedood of verjaagd of gewoonweg getolereerd omwi

Hoewel het hooguit zes jaar geleden is dat ik een eerste keer in Praag was, kan ik me de stad slechts in flarden herinneren. Dat heeft alles te maken met de hittegolf die toen niet alleen de stad maar ook mij liet kreunen. Wat kan een mens bij 39 graden anders doen dan zwijmelen van de ene biertent naar de andere om de nauwelijks te lessen dorst te laven ? Ook nu, nu ik opnieuw in de gouden stad ben, komen nauwelijks herinneringen naar boven tenzij dan van die terrassen waar we ons aan de Tsjechische bieren tegoed hebben gedaan. Het moet zijn dat het overlevingsinstinct van de mens de bovenhand heeft op het vermogen om kunst en cultuur te waarderen. Want het is pas nu, bij deze heerlijke Praagse lentetemperaturen dat ik opmerk hoe buitengewoon mooi deze stad wel is. Dat wet

Eigenlijk ligt het in onze bedoeling na de Paasdagen in Nederland tussen de bloembollenvelden wat te gaan fietsen. Maar Pasen is uitzonderlijk warm geweest voor de tijd van het jaar en dus zullen de tulpen al ver over pluktijd zijn dus tja … We kiezen daarom voor een streek die – mochten de tulpen tegenvallen – ook nog wat ander fraais te bieden heeft. Onze keuze valt – omwille van Willem – op Delft. Waarom ? Geef toe, een knappe kerel. Toch ? Het klinkt wat dubbel, ik weet het. Maar ik heb iets met Willem van Oranje. Sinds in de jaren tachtig de toenmalige BRT en de AVRO de handen in elkaar sloegen en samen de prestigieuze historische reeks “Willem De Zwijger” maakten, ben ik gefascineerd door de prins van Oranje. Niet dat de tijd waarin hij leefde zo fijn was. Die was r

Al van bij het ontwaken merken we dat het Koningsdag is. De windmolen aan wiens voeten we nu al twee nachten slapen, is vanochtend plots rijk bevlagd en molenwiekt dat het een lieve lust is. Nog maar pas zijn we al fietsend richting Delft vertrokken of het wordt ons duidelijk dat de weergoden niet echt Koningsgezind zijn. Alweer krijgen we een regenbui over ons heen gelukkig deze keer zonder al te veel erg. Vermits ik “De Porceleyne Fles” wil gaan bezoeken maar mijn vriend eerder van rommelmarkten houdt en er op Koningsdag in gans Nederland en dus ook in Delft rommelmarkten worden georganiseerd, scheiden onze wegen ter hoogte van het enige uit de zeventiende eeuw overgebleven atelier dat onafgebroken Delfts blauw is blijven produceren. Sowieso een koninklijk bezoek Mij

Onze gids heeft voor oortjes gezorgd en dat heeft zo zijn voor- en nadelen. Vermits de man zeer degelijk is onderlegd, wil ik geen woord van zijn exposé missen. Maar anderzijds wil ik ook de kans krijgen om de fotograaf in mij haar gangen te laten gaan. Met zo’n oortjes kan dat al zit er wel een addertje onder het gras. In géén tijd kan ik de groep kwijt raken en moet ik me reppen om bij te benen. We starten onze laatste wandeling door Londen ter hoogte van Parliament Square waar we een zeer goed zicht hebben op de zwaar ingeduffelde Big Ben. Ook het parlementsgebouw zélf staat gedeeltelijk in de stellingen. Een echt fraai zicht hebben we dus niet maar bon … Het plein zelf staat afgeladen vol met standbeelden allerhande. Kregen aanvankelijk enkel Britse politici die eer toebedeeld, dan staan hier intussen ook mensen als Nelson Mandela, Mahatma Ghandi ja zelfs een suffragette met spandoek. We wandelen Parliament street in waar

Hoewel ik helemaal geen cinefiel ben, willen we op deze zonnige zaterdagnamiddag een wandeling door Notting hill maken. We zijn vrij om te shoppen maar zoals reeds eerder geschreven zijn we niet voor het shoppen naar Londen gekomen. Ik maak onze intenties bekend bij onze gids en hij heeft het meteen over de gelijknamige film met Hugh Grant en Julia Roberts. Maar eerlijk gezegd … we weten niets af van de scene bij de “blauwe deur” en hebben alleen maar een wandeling voor ogen langsheen de vele huizen die in Notting hill in suikerzoete pasteltinten zijn geverfd. Hoe dat op het platteland zit, weet ik niet zo precies maar in de Engelse steden kan je sinds eeuw en dag niet zoals dat bij ons wél het geval is, een lapje grond kopen om er een eigen creatie op te bouwen. Huizenbouw wordt hier volledig door overheidsinstanties geregeld met als gevolg dat hele straten uit eenzelfde bouwstijl, eenzelfde huizenrij bestaan. Maar in Notting hill

Naar Londen reizen om er te shoppen is niet echt mijn ding (daar heb ik in mijn jeugdige jaren toen de Pond zeer laag stond mijn hartje reeds aan opgehaald). Toch wil ik de kans grijpen die ik thans krijg om eens rond te neuzen bij Harrods. Niet dat ik de intentie heb er wat dan ook te kopen : de Porsches, Ferrari’s en lamborghini’s die voorbij scheuren als lag hier een racecircuit, verklappen duidelijk dat hier een wel heel snobistisch publiek frequenteert. Toch heb ik er anderhalve pond voor over om een keertje naar het toilet te gaan. Doe dat vooral ook. Of je nu dringend moet of niet … dat maakt niet uit en het loont sowieso de moeite ! De toiletten zijn prachtig en je kan je er tegoed doen aan de parfums en lotions die er op een kaptafeltje voo