Pech ? Ik vind van niet, nee. (Londen in a hurry – laatste deel)
Onze gids heeft voor oortjes gezorgd en dat heeft zo zijn voor- en nadelen. Vermits de man zeer degelijk is onderlegd, wil ik geen woord van zijn exposé missen. Maar anderzijds wil ik ook de kans krijgen om de fotograaf in mij haar gangen te laten gaan.
Met zo’n oortjes kan dat al zit er wel een addertje onder het gras. In géén tijd kan ik de groep kwijt raken en moet ik me reppen om bij te benen.
We starten onze laatste wandeling door Londen ter hoogte van Parliament Square waar we een zeer goed zicht hebben op de zwaar ingeduffelde Big Ben. Ook het parlementsgebouw zélf staat gedeeltelijk in de stellingen.
Een echt fraai zicht hebben we dus niet maar bon … Het plein zelf staat afgeladen vol met standbeelden allerhande. Kregen aanvankelijk enkel Britse politici die eer toebedeeld, dan staan hier intussen ook mensen als Nelson Mandela, Mahatma Ghandi ja zelfs een suffragette met spandoek.
We wandelen Parliament street in waar we links een blik werpen op Downingstreet 10 en de zwaar bewapende bewakers ervan en wat verderop staan we stil bij The Cenotaph, het herdenkingsmonument voor de nog steeds vermiste gesneuvelden tijdens The Great War en alle oorlogen daarna.
Anders dan in België hebben de Britten geen vrije dag op 11 november (de dag van de wapenstilstand in 1918)en dus legt The Queen hier een bloemenkrans neer op Remembrance day, de zondag die het dichts bij 11 november valt.
Verderop staat – heel contradictorisch vind ik – Field Marshal Haig op zijn paard te pronken. Haig, held of beenhouwer ?
Hij is in ieder geval de man die in Passendaele liefst 500.000 soldaten als kanonnenvlees de dood injoeg en er nauwelijks terrein op de vijand mee won.
Perfect getimed door de gids komen we aan bij de Horse guards die net hun stellingen innemen. De Britten hebben gevoel voor traditie en spreiden dit graag met de nodige dramatiek en theater ten toon.
Maar vandaag hebben we pech. Op het grote plein achter het gebouw staan deze keer geen soldaten te wachten om met veel vertoon te worden afgelost. Wel zijn er een heleboel tribunes opgesteld voor de komende verjaardagsfestiviteiten van hare majesteit.
De jarige wordt namelijk twee keer in de bloemetjes gezet, met name op haar verjaardag zelf (21 april) en op de tweede zaterdag van juni. Trooping the Color is een ceremonie dat wordt uitgevoerd door regimenten van de Britse en Commonwealth legers en deze traditie heeft zijn wortels in een wel heel ver verleden op de slagvelden van eer.
Sinds 1748 is het ook de officiële verjaardag van de Britse souverain. Dus willen of niet, The Queen is tweemaal per jaar jarig en zou dus nu grof gerekend, zo ongeveer 184 jaar oud moeten zijn. Vermits voor de hele ceremonie tot tweemaal toe moet worden geoefend en een eerste oefening hier gisteren plaatshad, zijn de militairen vandaag “home on leave”.
Pech lijkt ons te achtervolgen. Ook “The Changing of the Guards” aan Buckingham Palace gaat niet door vermits de “Westminster Mile” een iconische stadsloop voor jong en oud, wordt gelopen en waarvoor The Mall (die als een rode loper voor The Queen is geasfalteerd) met nadarafsluitingen is afgezet. Eerlijk gezegd … ik vind dit niet erg : Londen lééft en zo hoort het te zijn. De stadsloop start op The Mall en de finish ligt aan Buckingham Palace. Fijn toch ?
Queen Victoria zag dat het goed was.
Overigens … wie graag eens over The Mall floreert, kan dat doen op zondag. De laan is dan verkeersvrij.
Wijzelf kuieren het liefste langs Hyde Park. Het is schitterend weer en in deze tijd van het jaar is de natuur er op zijn mooist. Sommige delen zijn keurig gemaaid, in andere delen krijgen wilde bloemen de kans om uitbundig te bloeien en bijen aan te trekken.
De fauna en flora is hier schitterend al is niet alles inheems. Koninklijke geschenken krijgen hier de kans om hun hartje op te halen. Zoals bijvoorbeeld de Amerikaanse eekhoorn die het hier zo naar zijn zin heeft dat de inheemse eekhorentjes zijn verdreven en voor wie thans een kweekprogramma is opgezet.
Fauna in Hyde Park
Georganiseerd reizen, het is eens wat anders. Hoewel soms toch wat “in a hurry” is het me allemaal best bevallen. We werden door de gids verzorgd als was hij “The lady of the lamp”.
Voor herhaling vatbaar.
Reacties