Reiskriebels inpakken en wegwezen

  Wisten jullie dat de Britse koninklijke familie traditiegetrouw bij de aanvang van de zomer een weekje doorbrengt in hun buitenverblijfje te Edinburgh ? En dat de queen na die week met vakantie gaat ? Ik niet ! Dus toen wij dat jaar bij het prille begin van de maand juli de Schotse bodem betraden, hadden we er geen flauw benul van dat de queen onze plannen drastisch zou omgooien. Onze intentie om dat koninklijke optrekje, the palace of Holyroodhouse, te bezoeken werd omwille van die jaarlijkse logeerpartij geschrapt aangezien tijdens zo’n week toeristen er niet welkom zijn. Niet dat ik daar spijt van heb, wel integendeel !   Tijdens onze eerste dag in de stad hebben we aanvankelijk echter nog niets in de gaten. Dat er wat gaande is, komen we pas in de late namiddag te weten. Nochtans hadden we lont kunnen ruiken vermits we bij ons bezoek aan Edinburgh Castle overspoeld worden door meerdere muziekkapellen

  Zondagvoormiddag, een bruine kroeg in Wetteren. Wesley Poelman, amateur natuurfotograaf stelt vanaf vandaag en nog tot einde augustus in het achterafzaaltje van “Het Gesproken Dagblad” zijn werk tentoon. Wesley fotografeert graag in “De Kalkense Meersen”. De natuur is er prachtig en rijk. Ik ken hem niet persoonlijk. Zijn moeder wél. Haar heb ik “In Vlaamse Velden” leren kennen al mag je dat niet letterlijk nemen. We figureerden allebei in de gelijknamige oorlogsserie waarin Wim Opbrouck de hoofdrol vertolkt. Sindsdien zijn we FB-vrienden. Wesley heeft de microbe van het fotograferen via zijn moeder te pakken gekregen. Hij ligt net als mijn FB-vriendin vaak urenlang in de modder geduldig te wachten op één of andere watervogel, roofvogel, insect, … Een prachtige hobby waar ik stiekem wat jaloers op ben. Met mijn reumatische knoken zie ik mezelf nog niet direct urenlang in de modder liggen. Laat staan dat mijn handen het gewicht van zo

  Stel je eens voor: je woont in een heerlijk polderdorp met een rijke geschiedenis en dit niet alleen omdat Peter Paul Rubens er in zijn tijd op vrijersvoeten kwam.  Jouw geboortedorp lag en ligt erg strategisch t.o.v. de Antwerpse haven en omdat in vroeger tijden de Schelde nog niet werd uitgebaggerd, werden ladingen van zeeschepen in jouw dorp op kleinere schepen geladen. Dat bracht heel wat bedrijvigheid met zich mee … je dorp groeide en bloeide. En toen Willem van Oranje de blokkade van de Schelde afkondigde werden de tolgelden in jouw dorp geïnd. Het was er zalig wonen zo te midden van de polders en ook jij verloor er je hart.   Tot in 1993 de overheid besliste dat jouw dorp moes

  De verplaatsingen liggen alweer onder vuur nu de daling van het aantal besmettingen lijkt de stabiliseren. Nog even en we mogen alweer ons kot niet meer uit. Let op mijn woorden! Maar als je nu reist in je eigen “kot”, je binnen de eigen grenzen blijft, je voldoende proviand meeneemt en je bovendien nergens heen gaat waar mensen zijn, hoe kan je dan een gevaar vormen voor de volksgezondheid ? Frank DeBoosere beweert dat er in de Hoge Venen vijftien centimeter sneeuw ligt en bij dit nieuwsfeit kan ik me wel een aantal taferelen voorstellen. Maar nu we voorlopig nog steeds -minder essentiële- verplaatsingen mogen maken, kriebelt het ook bij ons al willen we toch eventuele weekenddrukte vermijden. We vertrekken dus pas op zondagavond naar de hoogste streek van België en we kiezen er veiligheidshalve toch voor om niet naar het alom gekende Baraque Michel of Baraque de Fraiture te gaan. Mijn lieverd heeft trouwens zijn zinnen gezet op de veel rustiger “Vallee de la Statte” in So