Het onbegrijpelijke drama van Oradour-sur-Glane

 

Het is me nog steeds niet duidelijk hoe ze het over hun hart hebben kunnen krijgen. Met "ze" bedoel ik de nazi's die op 10 juni 1944 (enkele dagen na D-Day) het rustige Oradour-sur-Glane totaal hebben verwoest en de bevolking ervan hebben uitgemoord. 

Waarom? Dat is tot op de dag van vandaag giswerk. 

Nu we toch in de streek zijn, zou het van weinig respect getuigen mochten we het verwoeste dorp niet een keertje bezoeken. Want jawel ... het valt er nog steeds in al zijn droefheid te bekijken. Het dorp werd niet heropgebouwd maar ommuurd met een één meter hoge muur en in zijn geheel uitgeroepen tot monument ter nagedachtenis aan de honderden slachtoffers. 

We arriveren er op het ogenblik dat het bezoekerscentrum net de deuren sluit. Het is via dat bezoekerscentrum dat je toegang krijgt tot het monument. Geen probleem ... we zullen hier in de buurt overnachten en het morgen een bezoek brengen. In de plaats daarvan willen we een fietstocht in de omgeving maken en we starten die min of meer ter hoogte van het kerkhof dat ook aangegeven staat als zijnde gesloten. Maar dat klopt niet want net op het ogenblik dat wij er voorbij fietsen komt een echtpaar met bloemen aangewandeld en zonder zich af te vragen of het kerkhof wel open is, stappen zij zonder enige vorm van aarzeling via een hekwerk het kerkhof op. Tiens ....

 

 

Wij volgen hun voorbeeld. Op de begraafplaats rusten mensen van voor het drama maar ook - zo blijkt - de slachtoffers van die rampzalige dag. Sommigen van hen hebben een eigen graf gevonden maar de meeste slachtoffers liggen in een massagraf. 

 

 

 Los van dit alles is het een merkwaardig kerkhof met eigenaardige graven waarvan er velen overdekt zijn met een soort van glazen "serre". Raar, dergelijke graven heb ik nog niet eerder gezien. 

 

 

Er loopt nog wat volk rond op de begraafplaats en dat blijken de laatste bezoekers te zijn die via de begraafplaats het verwoeste dorp verlaten.  Dat betekent dus meteen ook dat we via dezelfde weg ook het dorp in kunnen ... 

 

 

We trekken onze stoute schoenen aan en wandelen het dorp in dat er nu helemaal verlaten bij ligt. Het geeft ons een wel heel speciaal gevoel, een gans dorp helemaal voor ons alleen! En dat dorp is veel groter dan wij dachten dat het zou zijn. Ooit reed hier de tram, gingen kinderen naar de meisjes- en de jongensschool, sleutelde de garagist aan de wagens, naaide de kleermaker een nieuw kostuum, knipte de kapster de haren, bakte de bakker het brood, draaide de slager worsten, ... enfin aan alles wat we hier zien, merken we dat dit een dorp vol bedrijvigheid was.  

 

 

 

Hier zo zijn, zo helemaal alleen in deze verwoeste en nu ook verlaten straten, brengt mij vele malen dichter bij de verschrikkingen die hier zijn gebeurd dan mochten er nog andere bezoekers zijn. Ik hoef de hele uitleg in het bezoekerscentrum niet te lezen om te beseffen welke hartverscheurende taferelen zich hier hebben afgespeeld.

 

 

Dat hier korte tijd geleden door neo-nazi's hakenkruisen op de muren werden geklad, daar bestaat maar één woord voor : heiligschennis!

 

P.S. Voor wie meer info wenst plaats ik hier een link naar de website van de VRT die naar aanleiding van de 75-jarige verjaardag van het drama, een artikel met beeldmateriaal publiceerde.

 

https://www.vrt.be/vrtnws/nl/drafts/jan-ouvry/75-jaar-geleden-het-drama-van-oradour-sur-glane/