Op weg naar Ierland, de prachtige paraplu van Europa (dag 1)

 

Mijn vriendin en oud-collega Rita vertelde me onlangs hoe zij op de schoolbanken had geleerd dat Ierland de paraplu van Europa is. Het eerste Europese lapje grond waar wolkenpartijen van boven de Atlantische oceaan komen over gevlogen. En hoewel Ierland niet echt heel hoge bergen heeft, zijn ze toch hoog genoeg om wolken van enige omvang tegenaan te laten botsen. Het resultaat daarvan laat zich raden.

Uitgerekend nu er na een al te druilerige zomer de voorspellingen voor de tweede helft van augustus hier bij ons eindelijk zomers zijn, trekken wij naar Ierland. Nu ja … zonnekloppers zijn we sowieso niet en onze koffers zijn gevuld met de vestimentaire tips van nichtje Isabel die reeds tot tweemaal toe doorheen het prachtige Ierse landschap trok.

Regenjas - check

Dikke truien - check

Pantalons - check

Stevige wandelschoenen - check

Warme kousen - check

Dito sjaal -check

Paraplu die tegen een windstoot kan - check

Kortom, we zijn er klaar voor. Klaar voor een rondreis doorheen Ierland. Maar deze keer niet met de camper zoals wij gewoon zijn. Maar in groep en met de bus.

Het wordt een heel traject alleen al om vanuit Gent met de bus in Ierland te geraken. In Calais zullen we de ferry nemen naar Dover om vandaar gedurende zes uren het verstand op nul te zetten en richting Newport te rijden waar we zullen overnachten. Morgen zullen we het Ierse water oversteken naar het mooie en dunbevolkte eiland. 

 

 

We zijn nog niet vertrokken of er komt een man uit ons reisgezelschep naar de gids toegestapt met de vraag of het traject van Engeland naar Ierland “het zwemmend gedeelte” van de reis is. Hij stelt die ietwat lachwekkende vraag omdat hij tussen de toegestuurde reisdocumenten geen voucher heeft zitten voor dat traject. Maar de gids weet hem gerust te stellen.

De Brexit heeft er voor gezorgd dat we in de kosten zijn gevallen voor de aanmaak van een nieuwe internationaal reispas. En mijn God, wat een gedoe om die allemaal gecontroleerd te krijgen, zeker ook omdat de computer van de douanier er op een hoogst onmogelijk moment de brui aangeeft. 

 

 

 

Tegen de tijd dat we The white Cliffs of Dover zien opdoemen, regent het pijpenstelen. Ze zien er eerder grijs dan wit uit en dat heeft niet alleen met het regenweer te maken. De Cliffs zijn behoorlijk brokkelig van structuur en om ongevallen te voorkomen werden her en der betonnen stutpalen gezet. De Cliff heeft. trouwens een ondergronds gangenstelsel dat destijds door de Engelsen uitgegraven werd om te voorkomen dat Napoleon ook het Britse eiland zou inpalmen. Dat is hem dan ook niet gelukt. En precies deze mislukking heeft er voor gezorgd dat de Britten links rijden. Niet uit tegendraadsheid, O neen! Links rijden was al van in de Middeleeuwen immers overal de norm vermits ridders ten strijde trokken met hun zwaard in de rechterhand zodat ze intussen met de linkerhand hun paard konden mennen. Maar Napoleon die linkshandig was, besliste dat overal waar hij de plak zwaaide voortaan rechts moest worden gereden. Overal dus behalve in Engeland en Ierland want daar is hij nooit geweest. 

 

 

 

 

Het is een behoorlijk aantal uren rijden vooraleer we de brug The Prince of Wales overrijden. Die brug werd in 1996 geopend door King Charles die toen nog gewoon prins was. De brug overspant de rivier Severn die de natuurlijke grens vormt tussen Engeland en Wales. 

 

Van zodra we Wales binnenrijden, staat de bewegwijzering ook in het Welsh aangegeven. En dat betekent vooral veel medeklinkers na elkaar lezen.

 

 

 

Kan jij het in de gauwte luidop lezen? Ik niet echt.

Al een geluk dat we niet naar Llanfairpwllgwyngyllgogerychwyrndrobwllllantyslliogogogoch  hoeven te rijden want dan zou het hek helemaal van de dam zijn.

Dit dorpje heeft een naam die op geen enkele briefomslag past en hij betekent zoveel als : Parochie van de Heilige Maria in het dal van de witte hazelaar bij de snelle maalstroom en de parochie van de Heilige Tysiiio bij de rode grot.

Het was in 1860 dat de plaatselijke gemeenteraad besliste om hun onooglijke dorpje dat werkelijk niets te bieden heeft toch voor altijd op de kaart te zetten.

En dat is hen aardig gelukt! 

 

Op het einde van de reis zullen we bij onze terugkeer op Welshe bodem het dorpje voorbijrijden en het is en passant dat ik het plaatselijke station kan fotograferen. 

 

't Is 't een en 't ander hé?!