De verborgen parel van Lodi

 

Dat we met onze stapel reisgidsen niets konden aanvangen, is achteraf bekeken een geluk met een ongeluk geweest. Gisteren bracht ik ze terug naar de bibliotheek en omdat ik toch nog wat informatie zocht over datgene wat we dan wél hadden gezien, bracht ik De Groene Reisgids Noord-Italië van Michelin mee naar huis.

Wat mij betreft verdient die gids drie sterren en wel omdat hij Lodi overduidelijk in de schaduw van Milaan heeft laten liggen. Zodoende krijg je vrijwel niets te lezen over het nochtans zeer charmante stadje en al helemaal niets over wat wij er -dank zij onze stoute schoenen- hebben ontdekt. Heerlijk om de platgelopen toeristische paden te kunnen verlaten op basis van één enkele foto op het internet en al zeker wanneer je als een V.I.P. wordt behandeld.

Straks meer daarover.

Eerst neem ik jullie mee op een wandeling doorheen de stad die méér waard is dan de twee zinnen in de Michelin gids. Puur geschiedkundig gezien alleen al zou je er een paar boekdelen kunnen over schrijven maar dat is voor de gemiddelde toerist natuurlijk niet de bedoeling.

• Toch vind ik het de moeite waard om te vermelden dat Lodi een belangrijke bemiddelingsrol heeft gespeeld in het jarenlange gekissebis tussen Milaan, Venetië en Florence en dat die bemiddeling uiteindelijk heeft geleid tot het Verdrag van Lodi dat in 1454 ondertekend werd in het klooster van San Domenico. Interessant voor de Italiaanse geschiedenis maar ook wel voor de rest van Europa vermits dit verdrag wordt gezien als de opkomst van het Europese politieke principe van machtsverhoudingen. En laten wij nu net dat klooster dat achter de basiliek van San Domenico ligt, bij gebrek aan informatie én bewegwijzering, domweg voorbij lopen. De basiliek zelf is potdicht want, dat hebben we intussen wel geleerd, in Italië houdt God van een siësta.

• Een tweede historisch feit dat zeer zeker de moeite van het vermelden waard is, is het feit dat Napoleon - die toen nog aan het begin van zijn carrière stond - hier in 1796 de Slag om Lodi won. Niet dat die slag zo belangrijk was maar voor Napoleon ging het om een allereerste overwinning waardoor hij van de weeromstuit naast zijn schoenen ging lopen. In de jaren die daarop volgden, werd zijn ego alleen maar groter en groter totdat hij zichzelf in 1804 tot keizer kroonde. Ergens in de stad herinnert een plakkaat aan die Napoleontische overwinning maar dat plakkaat zien wij niet. Wel spot ik in het voorbijrijden een vrij modern beeldhouwwerk waarin ik de woelige geschiedenis van Lodi zie afgebeeld. Op de top van dat kunstwerk prijkt ... juist ja!
  

De sfeer is hier zuiders, de gebouwen zijn dat ook. We wandelen doorheen mooie, aangenaam rustige straten die vol staan van huizen met schitterende binnenkoeren. Ik kijk me de ogen uit en fotografeer zo ongeveer alles wat we voorbij komen.

 

 

Het centrale plein van de stad is prachtig. Uitnodigend ook om er heerlijk te lunchen. Terwijl we volop genieten van zoveel moois, zoveel lekkers en zoveel rust, bedenk ik me dat een handvol kilometers hier vandaan Milaan ongetwijfeld ligt te kreunen onder een chaotische drukte.

En dan is het tijd om datgene waarom we Lodi op de kaart hebben aangestipt te gaan bekijken : de antieke bibliotheek. Het adres hebben we bij ons en intussen hebben we ook voldoende ervaring met onze wandelapp. We voorzien dus geen problemen. 

Maar de ontgoocheling is groot. Aangekomen op het genoteerde adres, zien we niets dat ook maar op een antieke bibliotheek lijkt. Toegegeven, het gebouw waarvan de deuren uitnodigend openstaan, heeft overduidelijk zijn wortels in een verre geschiedenis maar het is gerestaureerd én gemoderniseerd en herbergt de stedelijke bibliotheek. Het eerste wat we zien zijn kinderboeken en kinderstoeltjes ... leuk, maar dat was nu niet de bedoeling. 

 

Dus we lopen wat onhandig rond, gaan ook de trap op maar ontdekken alleen maar moderne boekenkasten met moderne boeken in lange gangen. Er is ook een leeszaal waar ik vooral stil wil zijn want er zitten mensen te studeren en jawel de leeszaal heeft een antieke plafondschildering maar dit is niet wat ik wou zien. Ik heb een nogal fotografisch geheugen en dit is niet wat ik zag op het internet. Dus blijf ik verder zoeken en terwijl mijn lieverd reeds staat te wachten aan de overigens mooie trap om onverrichter zake weer buiten te gaan, zie ik plots een eeuwenoude deur. Ze is afgesloten en ervoor staat ook nog eens een smeedijzeren hekwerk met een heleboel sloten. Ik voel aan alles dat dit de plek moet zijn waarvoor we naar hier zijn gekomen. Maar die plek is dus hermetisch dicht.

 

 

Verderop in de gang zit een jonge bibliotheekbediende aan een bureau te werken. Die kent vast wel Engels. Dus ik waag het er op. De jongeman kijkt me even aan met een blik van "Hemel, wat moet ik met die vraag aanvangen?" maar gaat dan naar achteren om er uitvoerig te overleggen met een collega. Net op het moment dat ik denk "dit wordt niets" komt hij terug met een brede glimlach en de mededeling dat zijn bazin de deur voor ons zal ontsluiten. 

Zelf vergezelt hij ons ook want, vermits de wat oudere bibliothecaresse geen Engels spreek, zal hij onze tolk zijn.

De antieke bibliotheek is ronduit schitterend en we krijgen zowaar een gidsbeurt aangeboden. Terwijl de jonge bediende ons de geschiedenis van het pand én van de antieke bibliotheek vertelt, trek de bibliothecaresse een stel vilten handschoenen aan. Ze opent allerhande kasten en lades en tovert de meest prachtige boeken tevoorschijn. 

Hoeveel manuscripten én drukwerken er staan ... ik ben het in de verrassing van het moment vergeten. Maar het zijn er veel. Wellicht liggen hier ook manuscripten uit het scriptorium van Boddio waar we gisteren waren. Want blijkbaar zijn ten tijde van de Revolutionairen heel wat werken uit verschillende hoeken van Europa naar hier in veiligheid gebracht. 

 

De dame beleeft duidelijk de dag van haar leven. De bibliotheek opent immers slechts bij uitzonderlijke gelegenheden haar deuren en ze is helemaal niet bedoeld voor de toerist.  Dat zij hier op een blauwe maandag de geschiedenis uit de eeuwenoude kasten kan halen, vinden niet alleen wij maar ook zij fantastisch. Ze verrast ons dan ook graag met het kleinste boekje uit de bibliotheek ... een gebedenboekje met een mooie ets versierd. 

De geschiedenis van het pand vertel ik lekker niet. Mocht je ooit de drukte van Milaan willen ontvluchten, zak dan een keertje af naar Lodi. Trek er je stoute schoenen aan en ga op zoek naar de verborgen parel van Lodi.