Op wereldreis naar de Belgische Ardennen

 

Sinds de Nationale Veiligheidsraad afgelopen vrijdag heeft beslist dat we vanaf 8 juni – althans binnen onze landsgrenzen - weer mogen reizen, hebben wij ons "kot" dat nu reeds vele maanden op stal staat, grondig nagekeken en gepoetst en klaar gezet voor een veilig snoepreisje richting de Ardennen. Snoepreisje ? We zijn zo blij met onze gedeeltelijk herwonnen vrijheid dat het eerder aanvoelt alsof we op wereldreis gaan.

We vertrekken dus niet holderdebolder maar kiezen voor een degelijke voorbereiding. Nou ja .... voor zover je een zwervend bestaan kan voorbereiden natuurlijk. Want waar kan je heen als je veiligheidshalve niet te veel mensen tegen het lijf wilt lopen en je toch ook nieuwe dingen wilt zien ?

Dus pas op woensdag vertrekken we met onze Columbus, de kasten goed volgestouwd met proviand.

Waarheen ? Richting Luik misschien en verder op naar Chaudfontaine, een stadje dat vanaf de achttiende eeuw nogal geliefd was bij de bourgeoisie omwille van het feit dat daar thermische bronnen werden ontdekt. Chaudfontaine kende echter niet de grandeur van Spa maar dat neemt niet weg dat het plaatselijke station de moeite van het bekijken waard is. Dat station heeft immers een mooie trap met prachtige monumentale overkapping uit de jaren 1843 en vermits we hier toch passeren, wil ik die trap gezien hebben. Straf hé, een klein stationnetje verkiezen om te fotograferen boven dat van Calatrava in Liége Guillemin ?!

Maar we zijn op wereldreis vertrokken om ándere dingen te zien dan die die we reeds eerder zagen. Ook Paul Delvaux moet zich destijds gecharmeerd gevoeld hebben door die trap vermits hij werd afgebeeld op een van zijn typische treinschilderijen.

Veel tijd neemt het bekijken van de mooie stationstrap niet in beslag maar het nieuw aangelegde stationsplein is meteen een goede plek voor de lunch. Dus met dit oponthoud slaan we twee vliegen in één klap.

We rijden nu verder via Remouchans en Han richting Aywaille langsheen de schilderachtige Amblève om net voorbij het gehucht Sedoz een leuk bos te vinden, waar we de camper kwijt kunnen voor een middagdutje! 

Het bos zelf heeft een prachtig mysterieuze sfeer omdat het bezaaid ligt met nogal wat rijk bemoste rotsblokken. Varens en vingerhoedskruid groeien en bloeien er weelderig. Wat een mooie plek is dit zeg en al zeker als je maandenlang in je kot hebt gezeten. Dat moeten ongetwijfeld ook de everzwijnen vinden want hun sporen ontdekken we hier volop.

Toch maken we er geen lange wandeling van. Want morgen is het D-Day : wereldreizigers als we zijn, staat een wandeling langsheen de oevers van een prachtige bergrivier op ons programma . En vermits mijn knie na mijn operatie van anderhalf jaar geleden nog steeds in herstel is, zal ik die vandaag best niet te veel belasten.

Tegen de tijd dat we bij de camper terug zijn, begint het te regenen. Heerlijk ... net op tijd om de druppels op het camperdak te horen. Wat heb ik hier naar verlangd ! Dit wordt gezellig slapen.

De Ninglinspo : het fantastisch bergriviertje dankt zijn sprookjesachtige naam aan een spelfout

België telt één bergriviertje en dat willen we vandaag afwandelen. Gisterenavond hebben we daartoe ons kampement opgeslagen ter hoogte van het vertrekpunt te Sedoz een gehucht bij Aywaille. 

De wandeling die wij hebben uitgekozen is zes kilometer lang. Naar het schijnt kan het hier erg druk zijn dus het plan is zo vroeg mogelijk te vertrekken. Met een "nieuwe" knie en een "oude" die tot op de draad versleten is, wordt de wandeling geen lachertje maar ik moet en zal ze uitlopen. We vertrekken rond de klok van negenen en we hebben een picknick mee zodat ik onder weg kan uitblazen. We zijn hier geheel alleen. Pas tegen elven worden we ingesloft door een ouder stel wandelaars. Ik zou sip kunnen kijken maar ik doe het niet veel te blij als ik ben dat deze wandeling me lukt. Nochtans is ze niet gemakkelijk : hoge rotspartijen, grote keien, glibberige leistenen en modderstroken, wankele boomstammen als brugje, boomwortels die me nu eens doen struikelen, dan weer een soort van trapje voor mijn onzekere voeten vormen, ...

Heel erg veel water stroomt er niet door het bergriviertje en dat zal wel met het veel te droge jaar te maken hebben. Maar mooi is het sowieso. Spijts de pijnlijke knieën en dito voeten is het toch genieten geblazen.

Niet dat we na deze wandeling vandaag nog veel op de planning hebben maar vermits de parking intussen aardig vol is gelopen, willen wij toch weg van hier om elders rust te vinden.

We zetten onze weg dus verder richting La Gleize omdat daar naar het schijnt een interessant museum is gevestigd dat gewijd is aan de Slag om de Ardennen en vermits die slag inmiddels 75 jaar geleden gestreden werd, willen wij morgen toch eens dat museum bezoeken.

We zijn nog maar net vertrokken of ik bemerk een fantastisch uitzichtpunt. Hé schat, zullen we even een kijkje nemen ? Natuurlijk, zegt de schat. Een paar tellen later wordt het ons duidelijk dat wij wel degelijk op wereldreis zijn. We zijn immers bij het "Pointe du Congo" aanbeland. 

Wat een prachtig vergezicht! Met ginds in de verre diepte een spoorweglijn en tunnel. 

Maar vanwaar Congo ? Daarvoor moeten we terug naar de tijd dat de spoorweg hier werd aangelegd. Dat gebeurde toen Stanley volop Congo aan het ontdekken was en zijn beschrijvingen naar het thuisfront leken exact op wat de spoorwegwerkers hier aan natuur zagen. Vandaar ...

We vervolgen onze weg richting La Gleize waar vrijwel alle wegwijzers zich richten naar het Museum Decembre 44. Jammer genoeg zijn ze hier in Wallonië nog niet klaar met de Covid19 maatregelen waardoor het museum voorlopig veiligheidshalve enkel tijdens het weekend te bezoeken valt. 

Later op de week zullen we ontdekken dat ook de andere musea die we willen bekijken, om Covid-redenen gesloten zijn. Toch besluiten we hier te overnachten. Een mooi met klimrozen begroeid vakwerkhuis geeft ons immers het gevoel dat we - na Congo - nu in Normandië zijn aanbeland en vermits we op wereldreis zijn ... 

Dus jawel ... graag overnachten we hier vooral ook omdat een aangenaam terrasje wél klaar is voor ontvangst. De gemaskerde waard heeft alles tot in de puntjes georganiseerd. Ons allereerste terrasje sinds de corona-crisis is een feit. Wat is dit genieten.

Schol !