Het mysterie van Marville

 

Marville situeert zich in het noorden van het departement Meuse, 10 km van België, tussen Montmédy en Longuyon.

Jaren geleden was ik hier al een keertje en het enige wat ik er me van herinner is dat ik het wat luguber vond. Niet dat het dorpje luguber zou zijn, wel integendeel … Maar ons werd toen in één of andere reisfolder het plaatselijke kerkhof als een bezienswaardigheid aanbevolen en op onze doorreis naar - ik zou echt niet meer weten waar naartoe – brachten wij toen een bezoek aan dat kerkhof.

En jawel hoor … het eeuwenoude, verweerde kerkhof Saint-Hilaire is nog steeds meer dan een bezoekje waard. Hoewel de meeste van de zerken geen leesbare grafschriften meer bevatten, verraden ze toch dat hier welgestelde mensen begraven liggen. De geschiedenis van Marville weerspiegelt zich op het kerkhof. Zoveel is duidelijk. 

Tussen al die oude graven in, staan ook wel wat nieuwere graven maar ook die hebben zo hun verhaal. Want wat te denken van de vele kindergraven die allen dateren van rond de jaren vijftig en zestig van vorige eeuw ? En hoe komt het dat hier kindjes – soms baby's nog – met een Engels klinkende naam begraven liggen ? Raar … daar zou ik toch wel eens het fijne willen van weten.

Het knekelhuis dat net zoals het kerkje intussen blijkbaar werd gerestaureerd en waar zo'n 40.000 doodshoofden worden bewaard, blijft hoe dan ook luguber. Ook al omdat een opschrift er ons doet aan herinneren dat ook wij ooit er zo zullen bijliggen. Brrrrr ...

Vermits het kerkhof buiten het eigenlijke dorp ligt en wij jaren geleden dus op doorreis waren, hebben wij toen Marville zelf niet gezien. En dat maken we nu goed.

De geschiedenis van Marville begint in de middeleeuwen maar het dorp komt pas echt tot bloei in de renaissance.

Wat voorafgaandelijk opzoekingswerk leert me dat Marville dank zij het beschermende statuut welke ene Thibault de Eerste, graaf van Bar in die tijd voor het dorp wist te versieren, kon het eeuwenlang genieten van een vredig bestaan dus los van enig oorlogsgeweld. Het gevolg hiervan is dat Marville zich wist te ontwikkelen tot een welstellend oord in mooie renaissance stijl waar het goed toeven was. Verheven families uit de burgerij en rijke handelaars kwamen zich hier vestigen. Veel van die huizen zijn tot op de dag van vandaag bewaard gebleven (al dan niet in gerestaureerde staat) en het is best wel fijn om die oude weelde te ontdekken. 

 Over die renaissancestijl bestaat echter nogal wat verwarring. Nog maar pas zijn we in het dorp aanbeland en heb ik de eerste kiekjes genomen van een paar mooi ogende huizen of er komt een man uit een van die merkwaardige huizen gerend. Hij heeft een folder en een plannetje bij zich en het is duidelijk dat de man meer van Marville af weet dan datgene wat wij op het internet zonet hebben gelezen. Een geanimeerd gesprek ontstaat en de man toont ons de weg naar de prachtige Italiaanse Loggia om de hoek van het huis dat ik zonet fotografeerde. 

Hij voegt er meteen ook aan toe dat nergens in het dorp ook maar één huis te vinden is in Spaanse Renaissance. In Franse en Italiaanse stijl jawel, maar niet in Spaanse stijl. Hij zwiept daarbij zeer overtuigend heen en weer met zijn wijsvinger zodat wij niet durven op te merken dat we op internet andere informatie hebben gelezen.

Zelf ben ik geen kenner dus ik laat de correctheid van zijn en andermans bewering in het midden.

Maar nu we toch in gesprek zijn maak ik van de gelegenheid gebruik om het over de vele Engelse kindjes die op het kerkhof begraven liggen te hebben. Blijkt dat het geen Engelse maar Canadese kinderen zijn die daar begraven liggen. Eind jaren 50 begin jaren 60 – in volle koude oorlogstijd dus – was er in Marville een Canadese luchtmachtbasis en de militairen woonden er met hun gezinnen en ja … daar stierf al eens een kindje. Maar waarom het er zo veel zijn ? De man vertelt een nogal onsamenhangend verhaal over foute medicatie maar net omdat het verhaal zo ongeloofwaardig klinkt, ga ik op zoek naar meer informatie. En blijkbaar ben ik niet de enige die nieuwsgierig is naar dat hoge kindersterftecijfer. Er is mij iemand voor geweest en jawel niemand minder dan Patrick Bernauw schreef er een “true crime” over. Zijn boek “Het mysterie van Marville” vormt een soort moordspel waarin de lezer de detective wordt. Iemand nood aan een idee voor 'n Kerstgeschenk ? 

 

 

Aan de hand van het plannetje dat we van de vriendelijke man krijgen, maken we een wandeling. De bezienswaardige huizen staan er keurig op aangeduid en wij genieten volop. Het weer is prachtig en zorgt in de kerk voor een mooie lichtinval. De kerk is trouwens een juweeltje met mooi gestoelte en geschilderde heiligen op de zuilen in plaats van gebeeldhouwde. 

 

Maar hoe mooi ook , Marville straalt geheimzinnigheid uit en wie weet wordt het mysterie met Kerst opgelost. Hint, hint !