Fietsen in het hol van Pluto : Sint-Laureins
Zolang dat verdomde corona virus de wereld in zijn greep heeft, proberen we tegenwoordig om de veertien dagen een tweetal dagen met de camper op uitstap te gaan. Kwestie van de batterijen even op te kunnen laden om daarna weer min of meer tevreden in ons kot te blijven. Reizen naar het buitenland kan en mag niet en binnen een land dat een zakdoek groot is, wordt het na bijna een jaar van kortstondige reisjes maken, een huzarenstukje om nieuwe oorden op te zoeken. Vooral omdat we in deze tijden (maar ook in andere) liever niet over de koppen willen lopen.
Zeker wanneer er wind is voorspeld en een fietstocht over heuvels en dalen er voor mij niet echt inzit, wordt het zoeken naar een leuk idee voor een uitje.
Als we nu eens naar het hol van Pluto zouden gaan, wordt er geopperd. Maar waar ligt dat hol ? Even op de kaart kijken .... We menen het te vinden nabij Sint-Laureins dat flirterig dicht bij Nederland ligt.
Bovendien weet ik dat daar een hotel is dat in een voormalig Godshuis werd ingericht. Het zou een luxe complex moeten zijn. Dat Godshuis roept bij mij vage herinneringen op. Niet dat ik er ooit geweest ben maar ik ken verhalen over de restauratie ervan zo'n slordige vijfentwintig jaar geleden. 'k Zou het wel eens wil gaan bekijken.
Het zal onze uitvalsbasis worden voor een tweedaagse fietstocht. Tweedaags omdat ik met mijn afvallige knieën een fietstocht van pakweg 40 kilometer in één dag niet kan behappen.
De zon schijnt heerlijk, de temperatuur lijkt zalig maar dat is wat boerenbedrog. De wind maakt dat het toch wat frisjes aanvoelt.
Het Godshuis zien we al van ver staan en het is een complex om van achterover te vallen. Maar met het onkruid aan de voordeur (zeg maar monumentale voorpoort) lijkt het toch niet echt poep chique te zijn. Even denk ik nog aan "tijdelijk gesloten wegens corona" maar dat blijkt niet het geval. Het hotel staat reeds een aantal jaren leeg en eerlijk ? Dat verwondert mij niets. Want hoe kan een hotel van een dergelijke omvang hier in dit nochtans prachtige hol van Pluto, rendabel zijn ?
O jawel hoor ... het is hier - zeker op deze aangename lentedag - best aangenaam om te vertoeven en al helemaal voor wie van landbouwmanoeuvres houdt. Die zijn er momenteel immers volop met de nodige landelijke mestgeuren inbegrepen. Het is hier werkelijk fijn fietsen maar massatoerisme kan je hier niet verwachten dus een hotel van dergelijke omvang, kan niet anders dan verlieslatend zijn.
Het Godshuis zelf heeft nochtans een interessante geschiedenis. Het is namelijk zo dat in vroegere tijden de ernstig zieken uit deze omgeving helemaal naar Gent of Brugge in honden- of ezelskarretjes moesten vervoerd worden om daar de nodige zorgen te kunnen krijgen. Vaak stierven de patiënten reeds onderweg omwille van die oncomfortabele en lange reis. Dus op een goeie dag liet een steenrijke dame onder stimulans van de plaatselijke pastoor het Godshuis bouwen in de hoop hiermee haar hemel te verdienen. De bouwwerken startten in 1843 en het werd een enorm complex met twee binnentuinen, een majestueuze voorgevel, vleugels aan alle kanten van de windroos en een kapel met koepel.
Toen het in 1849 werd ingezegend kregen de Zusters Kindsheid Jesu de taak er te zorgen voor wezen, ouderen en zieken. Maar zoals dat gaat bij alles, volgt na de bloei de ondergang en in de loop van de tweede helft van de twintigste eeuw geraakte het gebouw in onbruik en dus ook in verval. Restauratie ervan eind vorige eeuw heeft echter niet kunnen voorkomen dat het gebouw op een paar stoelen na opnieuw leeg staat.
Wij starten onze fietstocht aan knooppunt 85 en volgen deze lus : 85-81-82-83-41-43-75-72-85 (24,5 km)
Het duurt niet lang vooraleer we tussen het landbouwleven verzeild geraken. Het is dé tijd van het jaar om met mestkarren rond te hotsen, het veld te bewerken, aardappels te poten en bieten te zaaien. De moderne boer doet aan smart farming en regelt vanop zijn tractor de ontvangst van satellieten. Die moeten hem gemillimeterd aanduiden waar hij precies zijn aardappelen moet poten om de akker zo economisch mogelijk in te palmen met plantgoed. We zullen in het najaar eens komen kijken hoe economisch de smart boer zijn vruchten zal oogsten !
Maar bon ... we willen niet sarcastisch zijn doch volop genieten van de mooie omgeving.
De polders en kreken, de akkers en weilanden, de bomenrijen, de pittoreske boerderijtjes en de je-hoort-me-wel-maar-ziet-me-niet deuntjes van menig roofvogel. Wat is het heerlijk om na de winter weer lekker buiten te kunnen zijn zonder muts, sjaal, handschoenen en dikke jas.
Maar de wind waait duchtig en ik ben blij dat we ter hoogte van Sint-Jan-in-Eremo het pittoreske plaatselijke kerkje een bezoek kunnen brengen. Op die manier kan ik wat op adem komen. Het kleine kerkje blijkt in vromere tijden een bedevaartsoord te zijn geweest waar mensen van heinde en verre naartoe kwamen om te bidden voor van alles en nog wat aan lichamelijke ongemakken maar vooral voor hen die aan de "seskens" leden.
Eenmaal terug op de fiets lijken mijn benen plots van flanel te zijn geworden waardoor het meteen ook aanvoelt alsof de wind is toegenomen. We prutsen wat aan het verloop van de knooppunten zodat we de lus kunnen inkorten. Want de rest zal voor morgen zijn.
*****************************************************
Gelukkig is de nacht verkwikkend en al van bij het ochtendgloren is het merkelijk warmer dan gisteren. Vooral ook omdat de wind is weggevallen. Dit wordt een stralende dag maar vooraleer we aan het tweede deel van onze fietstocht beginnen, rijden we toch even naar het Leopoldkanaal waar ergens overheen de Baileybrug ligt. Een militaire noodbrug uit de Tweede Wereldoorlog waar de Canadezen flink voor onze vrijheid hebben gevochten.
Geen plek in België heeft niet een of andere herinnering aan de Wereldoorlogen. Ook hier! De nodige kiekjes worden genomen en dan zetten we ons weer in het fietszadel.
We vertrekken nu aan het kerkje waar gisteren de jus plots helemaal uit mijn benen was verdwenen.
Nu echter ben ik fris en monter en bedoeling is naar Watervliet te fietsen waar volgens onze gegevens een prachtig drieluik van een Oude Meester hangt.
De knooppunten die we vandaag volgen zijn deze 43-46-60-47-45-44-42-43 in totaal goed voor zo'n 20 kilometer.
Dat hier gevochten werd en niet enkel door de Canadezen bemerken we al kort na ons vertrek. Midden de velden staat een herinneringspaal voor de Belgische piloot (Een Vlaming uit Deinze dan nog wel) die hier met zijn gevechtsvliegtuig in het veld neerstortte.
We flirten ook met de Nederlandse grens en hoewel onze uitgestippelde fietstocht keurig binnen de Belgische grenzen blijft, kunnen wij het geen van beiden laten om ter hoogte van een grenspaal toch even burgerlijke ongehoorzaam te zijn. Vier meter Nederland binnenwandelen : het MOET kunnen. Geen hond die ons betrapt trouwens ... hier is geen sterveling te zien.
En dan is het tijd om de Onze Lieve Vrouw Hemelvaartkerk van Watervliet te bekijken. Die is voor een klein Polderdorp verrassend groot en rijk aangekleed. Geen wonder dat ze in de volksmond de "kathedraal van het noorden" wordt genoemd.
Het interieur verraad veel rijkdom en de ingebouwde "loges" onderaan de orgelwand verbergen niet dat alleen al om de centen de ene gelovige meer dan de andere privileges had.
Met deze gedachte in het achterhoofd verlaten we het vruchtbare polderlandschap en keren we huiswaarts.
Of deze streek een uitstap waard is ? Wel laat ik het met de poëtische woorden van Roland Jooris zeggen :
Vogel wipt
tak kraakt
lucht betrekt
Bijna niets om naar te kijken
en juist dat
bekijk ik.
Reacties