We reizen om te leren, is het niet schat ?!

 

Niets zo heerlijk als tijdens het zwerven dingen te ontdekken waarvan je het bestaan niet eens kon vermoeden. Helemaal fantastisch wordt het wanneer dergelijke ontdekkingen dan ook nog eens verlaten blijken te zijn. Dan gaat het bij mij kriebelen, dan wilt de fotograaf in mij mijn lens zo ver mogelijk uitzoomen om daar te kunnen zijn waar ik omwille van hekwerk en sloten jammer genoeg niet kan zijn. 

 

Tijdens onze afgelopen herfstvakantie in Dijon en op weg terug noordwaarts merken we plots een kasteeltje op dat zo te zien zijn beste dagen heeft gekend. Vermits we reeds een hele tijd aan het rijden zijn, is het niet moeilijk mijn lieverd er van te overtuigen even een halte te houden. Sterker nog ... mijn reisgezel is al net zo gefascineerd door aftands fraai uit lang vervlogen tijden. En aftands is het kasteel wel degelijk. Wanneer we naderbij wandelen, blijkt overduidelijk dat de site verlaten is en de tand des tijds lelijk huis heeft gehouden. 

 

 

Moet je nu toch eens kijken. Wat een prachtig pand en kijk ... daar rechts een restant van wat ooit een bloedmooie oranjerie moet zijn geweest. Ach wat jammer toch dat we dit alles niet een keertje van naderbij kunnen bekijken!

Maar mijn lieverd heeft - terwijl ik mij in bochten wring om toch een en ander op de gevoelige plaat te leggen - stilzwijgend de omgeving bestudeerd en zodoende ontdekt dat het mogelijk moet zijn om via een achterliggend maïsveld waar momenteel een boer volop met de oogst bezig is, de tuin van het kasteel en dus ook het kasteel zelf, te bereiken. 

 

 

We trekken onze stoute schoenen aan want ergens verderop de straat is een doorgang voor de landbouwwerktuigen en die doorgang verschaft ons de mogelijkheid die stoute schoenen behoorlijk vuil te maken om datgene te kunnen zien dat we willen zien.

 

 

Het is ons wel duidelijk, ooit heeft men geprobeerd het kasteel te restaureren want we zien dat funderingen zijn blootgelegd om die te verstevigen. Maar de boel is - wie weet wellicht door gebrek aan geld - niet afgewerkt. Zonde toch! 

 

 

Kreetjes van verrukking bij het naderen van de oranjerie en de prachtige smeedijzeren trap die erheen leidt. De deur van de oranjerie staat wagenwijd open ... we kunnen er dus in. De rest van het kasteel is hermetisch dicht. Maar dat geeft niet ... fotomateriaal genoeg!

 

 

Ik zou ik niet zijn, mocht ik - eenmaal thuis - niet aan het opzoeken zijn gegaan. En via wat omwegen om het net, ben ik toch een en ander te weten gekomen.  

Blijkt dat het kasteel dateert uit de 18de eeuw en in de loop van de negentiende eeuw heringericht werd tot een woning voor de familie Ferry-Capitain. Een familie die rijk geworden is dank zij de industriële revolutie waardoor de eenvoudige dorpssmid uit het straatbeeld verdween en plaats maakte voor de industriële smederijen en de daaraan gekoppelde ijzerbaronnen. De smederij van de familie Ferry-Capitain werd één van de belangrijkste in het oosten van Frankrijk. Wat Google-werk leert mij dat nazaten van die baron van destijds nog steeds onder zijn naam de metallurgie groots aanpakken.

 

Maar goed, terug naar het optrekje. In Frankrijk bestaat immers sinds een paar jaar zoiets als een jaarlijks weerkerend concours waarbij oud patrimonium wordt genomineerd en dit met het oog op het ontvangen van een som geld waarmee een en ander kan worden gerestaureerd. En laat nu net op 5 april van dit jaar (2021 dus) het oog gevallen zijn op dit dringend aan restauratie toe zijnde erfgoed in Rupt (Haute-Marne)

 

 

 

 

Ik ontdek ook dat we hier ruim een dikke maand te laat voorbij komen om de cheque van zo'n slordige 500.000 euro overhandigd te zien aan de eigenaar van het pand. Die zal natuurlijk wel wat blij zijn geweest en dus hoorde er een tuinspeech en een hapje en drankje bij. 

In de loop van 2022 nemen de werken een aanvang dus over een paar jaar is het misschien niet meer nodig om onze stoute schoenen aan te trekken want het is de bedoeling dat het gerenoveerde kasteel zal worden opengesteld voor het publiek.

Toch heel erg bedankt lieve schat, om me mee over het maïsveld te loodsen.