Al hotsend en botsend the Ring of Kerry rond. (Dag 4)

 

Het wordt een dag van sightseeing vandaag. We gaan immers met de bus de Ring of Kerry rijden .Deze panoramaroute rond het Ierse schiereiland Iveragh is bij de toeristen zeer in trek omdat de route hen voert langs moerassen, prachtige heuvellandschappen en heerlijke kustgezichten. We hebben er echt zin in vooral ook omdat het weer schitterend is. 

En net omdat het weer zo mooi is, wil onze gids nog voor we aan de eigenlijke route beginnen een stop maken daar waar we een prachtig zicht hebben op Killarney Valley die heel vaak in de mist ligt maar vandaag dus niet.

 

Het traject start even verderop en we merken al meteen dat de baan zo'n anderhalve rijstrook breed is. Als daar maar geen vodden van komen! Maar onze chauffeur ziet het helemaal zitten, onze gids die Ierland op haar duimpje kent, zo mogelijk nog meer. 

Een eerste fotostop op de Ring of Kerry maken we in Killorglin omdat daar een verhaal van asjemenou aan vastzit. De drie dagen durende Puck Fair is er net achter de rug en de opkuis ervan is nog volop bezig. Deze fair schijnt de oudste van Ierland te zijn, daterende uit halfweg de zeventiende eeuw. Tussen haakjes, puck is het Ierse woord voor mannelijke geit.

  

Maar wat wil nu dat asjemenou verhaal? Toen de Engelse militair en staatsman Oliver Cromwell halfweg de zeventiende eeuw volop bezig was Ierland te veroveren, moet een of andere wilde berggeit een voorgevoel hebben gehad. In plaats van rustig bij de kudde in de bergen te blijven, liep hij naar het centrum van Killorglin om de inwoners te verwittigen van de komst van het leger van Cromwell.

 

Dat was dus bepaald geen domme geit.😂

 

Sindsdien ontvoeren de inwoners jaarlijks een geit uit de bergen om het opgeschrikte beest voor drie dagen tot koning te kronen. Het beestje mag dan op een troon zitten hoog boven in een kooi om vandaar uit te kijken naar de drinkende en dansende feestvierders. Na de feesten wordt de ex-koning weer naar de bergen gebracht om te bekomen van alle gedoe. 

Maar wij moeten vooruit met de geit. 

Tegen de tijd dat wij aan onze volgende stop toe zijn, regent het. Het landschap is intussen ook veranderd, kleurrijker geworden. Met volop wild groeiende heggen van o.a. fuchsia. Het is hier wel duidelijk dat Ierland in de winter een mild klimaat heeft.

 

Ter hoogte van een point de vue zit een jongeman met een ezel, een hond, wat turfblokken en alaam als demonstratie voor het feit dat hier in de streek turf gestoken wordt. Maar mij interesseert vooral het uitzicht met zijn veenmoerassen.

 

Onze gids is nogal begaan met het organiseren van regelmatige sanitaire stops en die houden we in Cahersiveen. Niet dat de groep er veel meer te zien krijgt dan de openbare toiletten maar zelf hoef ik ze niet te gebruiken dus kan ik gauw wat kiekjes nemen zodat ik eenmaal bezig met de verslaggeving tenminste weet waar we zoal voorbij zijn gegaan. 

Zodoende ontdek ik een gedenkplaat van ene Sigerson Clifford wiens stuk tekst me enorm aanspreekt. 

Sigerson blijkt een Ierse dichter te zijn geweest Zijn poëzie viel bij de Ieren zodanig in de smaak dat meerdere folksingers er muziek op hebben gezet. Mooi maar toch ook wel weemoedig net zoals Ierse folk dat kan zijn. De man is hier opgegroeid en ligt hier ook begraven. 

De plaatselijke kerk is trouwens ook eerder bijzonder vermits het de enige kerk in Ierland is die niet is genoemd naar een of andere heilige maar wel naar een leek, namelijk Daniel O'Connell. Een man die zijn hemel verdiend heeft door, zelf van eenvoudige Ierse afkomst zijnde, zich enorm in te zetten voor de arme, ongeletterde Ieren en zodoende de eerste nationalistische leider van Ierland werd.

 

 

Tot dusver hebben we nog niet echt goed onze benen kunnen strekken. De stops die we maken, zijn telkens op een rappeke. Alsof we Japanners zijn die in veertien dagen tijd half Europa moeten gezien hebben.

Gelukkig komt daar nu we in de buurt zijn van een paar oude ringforten, verandering in. Wijzelf bezoeken het Cagerhall Stone Fort dat middenin een verrukkelijk landschap ligt. Vooral het mannelijk deel van het gezelschap leeft zich uit op wat overblijft van wat eens een kringfort was waar mens en dier samenleefden. 

 Daniel, kom van dat dak af!

 

Nu de beentjes gestrekt zijn kunnen we verder naar Waterville. Is het omdat de Atlantische Oceaan hier zo zalig ruikt dat Charlie Chaplin verliefd werd op dit kuststadje en hier een decennium lang jaar na jaar op vakantie kwam? 

 

Geen idee maar ook al zijn de weersomstandigheden momenteel tamelijk fris en grijs, ik vind het hier zelf héérlijk ruig! Echt een plek om flink uit te waaien en helemaal zen te worden. 

 

Stilaan komt de goesting tot wat eetbaars opzetten.  Maar op de Ring of Kerry is er slechts één  horecazaak te vinden waar je met een groep -mits reservatie- terecht kan. Hoewel ruim van te voren aangevraagd, heeft onze gids pas 14u toegewezen gekregen voor de lunch en we moeten er stipt op tijd zijn want een uurtje later volgt al een volgende lading toeristen. Veel valt er dus niet te happen en al zeker niet als je dan eerst nog een keertje door een souvenirshop wordt rond geleid. Het schiet niet op. Gelukkig hebben de Ieren dezelfde stevige ontbijtgewoontes als de Engelsen en zo'n ontbijt bestaat uit: sausages, back bacon, eggs, tomatoes, mushrooms, fried bread, and beans. Dus rammelen van de honger doe ik niet. Maar goed ook want we hebben echt de tijd niet voor een uitgebreide lunch. 

 

 

Gastronomie is moeilijk te vinden in Ierland daarvoor heeft de Ier te veel onder Engels bewind geleefd. Maar de soep is lekker, het brood en de boter heerlijk

 

 

De horecazaak ligt trouwens aan een mooie point de vue dus van zodra we klaar zijn met eten, reppen we ons weer naar buiten. 

 

 

Maar dan begint ons eigenlijke avontuur. We hebben immers een gids die ons werkelijk de allermooiste plaatsjes van Ierland wilt laten zien. Dus af en toe wilt ze daarom graag een keertje van de eigenlijke route afwijken hierbij duidelijk vergetende dat zo'n zijwegje niet geschikt is voor een mastodont van een bus zoals de onze er eentje is. 

Hoe ze het klaarspeelt, ik weet het niet. Maar onze gids moet wel over een heleboel vrouwelijk charmes beschikken om onze buschauffeur onderstaand verkeersbord te doen negeren.

 

Wat heeft zij, dat ik niet heb? 😂

 

Nog geen 200 meter nadat we het onheilsspellend zijwegje zijn ingedraaid, hebben we al prijs. Een tegenligger. En wij kunnen geen kant op. Onze chauffeur lijkt ijzig kalm terwijl hij zich in achteruit zet. Maar echt makkelijk gaat de terugweg niet. Het wordt eerder een zaak van "Van voor naar achter, van links naar rechts". Spiegels worden om de haverklap in- en weer uitgeklapt. Ganse struiken en bomen schuren langs de bus. 

De stalen zenuwen van onze chauffeur beginnen het stilaan te begeven. Iedereen wordt muisstil. Ik geniet op hoogte van de bloeiende bomen en struiken zo heel dicht nabij. Ten lange leste stapt mijn lieverd uit want hij mag dan wel met pensioen zijn, het verkeer regelen heeft hij nog niet verleerd. En vermits zowel voor ons als achter ons intussen een heleboel chauffeurs zijn uitgestapt om te kijken wat er gaande is, is het wel nodig dat een deskundige op de Ring of Kerry de gemoederen bedaart.

Het hele manoeuvre  heeft zo'n half uur geduurd en het mooie uitkijkje zal - dat denken we toch - voor een andere keer zijn. Maar neen hoor! Onze gids heeft nog een tweede zijwegje in gedachten en deze keer lukt het de chauffeur wel om ons naar Derrynane te brengen. Een onooglijk klein dorpje maar wel met een mooi landhuis en een prachtig strand vol fotogenieke schatten.

Nog is de ellende voor onze chauffeur niet voorbij. Op weg naar Kissane Sheep Farm waar we een Sheep Dog demonstratie zullen krijgen, komt de bus op een onooglijk brugje in botsing met een oud vehikel vol blutsen en builen bestuurd door een Indiër. Het wordt een welles nietes spelletje over wie in fout is. Intussen komt een Ierse buschauffeur (tja, we zijn nu eenmaal op een toeristische route van anderhalve rijstrook breed) op een hoogst onaardige manier meedelen dat het "illegal" is om op de Ring of Kerry stil te blijven staan. Willen of niet, we moeten verder maar dat wil de Indiër dan weer niet. Dus kan hij niet anders dan ons volgen naar de schapenboerderij. Daar wil hij er de politie bijhalen. 

Terwijl de buschauffeur de zaak afhandelt,  genieten wij van een mooie demonstratie zowel van het binnenloodsen van de schapen als van het scheren van de schapen. In deze schitterende omgeving vormt deze demonstratie voor mij toch wel het hoogtepunt van de dag. 

Veertien honden staan hier in voor het naar de boerderij brengen van de 2000 schapen. De honden horen de fluittonen van de herder tot 500 meter ver en iedere hond heeft zijn eigen fluittoon. 

Ook de demonstratie van het scheren is interessant. Mijn lieverd maakt er een filmpje van om zodoende te constateren dat zo'n scheerbeurt 4 minuten in beslag neemt.

Na het scheren krijgt de rug een flinke portie verf over zich uitgesmeerd. Dit is nodig aangezien de schapen kilometers ver in het wild rondlopen en op deze wijze willen de boeren (die elk hun eigen kleur verf hebben) voorkomen dat hun schapen door elkaar worden gehaspeld. 

Desondanks ontdek ik op onze weg tijdens het fotograferen een paar schappen met twee kleuren op de rug. Onenigheid tussen een stel koppige boeren? 

 

't Is de mijne! Nieje ... de mijne!

 

Op weg naar huis rijden we nog langs een mooie plek waar ooit Queen Victoria met haar hofdames van het uitzicht genoten. 

 

The Queen logeerde toen voor één enkele nacht in een landhuis ergens in de buurt en de landlord  had zich zo uitgesloofd om hare koninklijke hoogheid goed te ontvangen dat hij na haar bezoek failliet werd verklaard. 

Hoeveel pech kan een mens toch hebben? 

Dat moet onze buschauffeur zich ongetwijfeld ook afvragen wanneer we even verder onder een brugje doorrijden. Over dat brugje heeft onze gids nog een verhaal in petto maar eerst moeten zij die nog verliefd zijn op hun partner de ogen sluiten en elkaar een zoen geven. 

Terwijl mijn lieverd en ik elkaar innig zoenen, worden we plots opgeschrikt door een luide knal. Heeft de chauffeur met zijn spiegel de brug geraakt zodat de stukken eraf vliegen!

En dat allemaal ... zo blijk achteraf, voor een broodje aap-verhaal.