De vijftien kilometers van Dublin (dag 8)

 

 

Ik heb iets met Ierse folk. Dat heeft wellicht te maken met het feit dat mijn vader zaliger een LP van The Dubliners had en wat vond ik die muziek mooi!
Daarom ook staat Dublin al jaren op mijn bucketlist alleen het kwam er maar niet van. Een citytrip naar Dublin valt nogal prijzig uit dus ben ik al heel tevreden met het ene dagje Dublin tijdens deze Ierse rondreis. Onze gids is trouwens vast van plan om alles uit de kast te halen om ons zoveel mogelijk van Dublin te laten zien. Ik zie het helemaal zitten.

Liefst vijftien kilometers zullen we vandaag bij elkaar wandelen. Voor mijn vermoeide lichaam nog net niet de genadeslag. Maar ik bijt op mijn tanden want ik wil zo veel mogelijk te zien krijgen van de stad van The Dubliners. De komende dagen zullen trouwens nog enkel in beslag genomen worden met het naar huis reizen. Dus tijd zat om te recupereren.

Gisterenavond toen we met onze Ierse chauffeur naar het hotel reden, liet hij ons al wat proeven van het drukke Dublin. Zo rustig en dunbevolkt het Ierse platteland is, zo druk is het in Dublin.Bij wijze van sightseeing reed hij met ons langsheen de Chesterfield Boulevard de centrale as van het Phoenix Park. En dat park is onmetelijk groot bij zoverre dat het het grootste park van Europa is dat middenin een stadscentrum is gelegen. Desondanks stond het afgeladen vol met mensen die in 1979 een glimp wilden opvangen van de de toenmalige paus Johannes Paulus II die op bezoek kwam. Het park bleek toen té klein. Een immens kruisbeeld herinnert aan dit bezoek. 

 

Dat was nog voor de tijd dat het grote schandaal binnen de Ierse katholieke kerk uitbrak. Sindsdien is ook hier de katholieke kerk tanende.

Het park werd destijds aangelegd om de adel het plezier van de jacht te gunnen. Plaats zat dus om er "Dublin Zoo" in onder te brengen en om er sporten te beoefenen zoals bijvoorbeeld polo en andere sporten met ingewikkelde spelregels waar ik niets van snap. 

Niet alleen de Amerikaanse ambassade staat hier ergens tussen het groen. Ook de ambtswoning van de president van de Ierse republiek is hier gevestigd. 

Dit alles zagen we dus gisterenavond vanop de bus. Vandaag echter trekken we te voet de stad in.
We worden deze voormiddag verwacht in het Trinity College maar eerst maken we een flink ommetje langs een aantal aantrekkelijke plekken van de Ierse hoofdstad.en Dublin heeft die zeer zeker.

Gezeten aan mijn schrijftafel moet er een stadsplannetje aan te pas komen om in combinatie met de vele foto's die ik maakte, de weg die we gegaan zijn opnieuw te bewandelen. Maar er is geen beginnen aan.

Ik beperk me daarom tot die dingen die ik voor mezelf tot de attracties van de stad reken.

• om te beginnen zijn dat voor mij de straatlantaarns :die vind ik kitscherig mooi   

• Ook de ingewikkelde mythologische verhalen zullen me bijblijven al is het maar dank zij dit onderstaand beeldhouwwerk. De legende legt uit waarom er een eeuwenoude Ierse wet bestaat die het doden van zwanen nu nog steeds ten strengste verbiedt. Dat heeft namelijk alles te maken met de kinderen van Lir die op een blauwe maandag in zwanen veranderden. 

• De vele standbeelden zoals dat van William Smith O'Brien bijvoorbeeld. Hij was een jong Iers leider die gedurende zeventien jaar de Ierse belangen verdedigde in het Britse Lagerhuis. 
  

• Of dat van de vakbondsleider Jim Larkin. De man van "A fair day's work for a fair day's pay". 
  

• En dan heb ik het nog niet eens gehad over de literaire wereld die in de straten van Dublin goed vertegenwoordigd is met mannen als James Joyce en Oscar Wilde. Joyce die   - dat herinner ik mij nog heel goed van de LP van mijn vader - door The Dubliners bezongen werd. 

 

• Of Oscar Wilde dus die er behoorlijk decadent bijligt en merkwaardig genoeg veel gelijkenissen vertoont met televisiemaker Kurt Van  Eeghem. Vinden jullie ook niet?  

• Het mooie postgebouw dat tijdens de paasopstand van 1916 een soort van hoofdkwartier werd. Het was hier immers waar James Connolly en Patrick Pearse de Ierse republiek uitriepen nadat zij zich in het gebouw hadden verscholen. Op deze onafhankelijkheidsverklaring brak een enorme opstand tegen de Britse overheersers uit. Het postkantoor werd vrijwel verwoest tijdens de gevechten, maar is geheel in ere hersteld.

 

Maar laat ik het nu toch eerst even hebben over ons bezoek aan de bibliotheek van het Trinity College. De universiteit zelf bezoeken we niet, ik stel me tevreden met wat rondkijken op de binnenkoer. 

 

Ik kijk wel erg uit naar The book of Kells maar vooral ook naar de eeuwenoude bibliotheek van de universiteit. 

The Book of Kells is wereldwijd erkend als de grootste historische schat van Ierland en een van de meest spectaculaire voorbeelden van christelijke middeleeuwse kunst ter wereld. 

Dit prachtig geïllustreerde manuscript bevat de vier evangeliën van het Nieuwe Testament in het Latijn en dateert uit ongeveer 800 n.Chr. Bijna elk van de 680 pagina's bevat gedetailleerde afbeeldingen van mythische wezens, wilde en gedomesticeerde dieren, christelijke iconografie en Keltische symbolen.

Jammer genoeg, maar toch begrijpelijk, kan het werk niet worden gefotografeerd bovendien is het rijtje schuiven ter hoogte van de glazen kast waar het boek in tentoongesteld ligt. 

Gelukkig wacht er ons nog een ander hoogtepunt, de eeuwenoude bibliotheek waar mijn nichtje ook al zo enthousiast over sprak.  En onze gids heeft voor ons een quiz-vraagje bedacht : als alle boeken naast elkaar zouden worden gelegd, hoeveel kilometers aan boeken zouden we dan bekomen? 

 

 Dat wordt een makkie!

Dit geloof je nu toch niet hé?! Kom je die ene keer in je leven naar iets dat cultureel en academisch zo waardevol is dat je het bij een bezoek aan Dublin absoluut niet mag missen, zijn ze verdorie aan de grote kuis begonnen. Op een handvol boeken na zijn alle boeken weggehaald om ze klaar te maken en te conserveren voor de eeuwigheid. Naar wat ik nu lees, zijn de professoren na de catastrofale brand van de Nôtre Dame in Parijs op het idee gekomen om het overigens prachtige gebouw ook onder handen te nemen en dit met het oog op de brandveiligheid.

Ontgoocheld? Ja ... een beetje wel omdat ik zo enorm houd van de de geur van eeuwenoude boeken. Maar de ontgoocheling berg ik snel op want zo'n eeuwenoude bibliotheek kunnen bezoeken zonder één enkel boek erin ... dat is toch ook bijzonder uniek, vind ik. Een selfie samen met mijn lieverd zorgt voor een souvenir om mee uit te pakken. 

Een beetje beteuterd ...

 

Gelukkig heeft Dublin nog zoveel moois om te bekijken. Onze gids neemt ons opnieuw op sleeptouw. Deze keer langs leuke winkeltjes, poepsjieke hotels, een sterrenrestaurant en kleurrijke pubs. 

 

 

We wandelen ook door het historisch St Stephen's Green Park, een oase van rust in het O zo drukke Dublin. Het park staat vol met standbeelden van mensen die een belangrijke rol hebben gespeeld in de geschiedenis van Ierland. Her en der staan ook borden met uitleg over de Easter Rising van 1916. Het moet er ook hier in het park pittig aan toe zijn gegaan. Zes dagen heeft die opstand geduurd. Een hopeloze zaak trouwens als je bedenkt dat de opstandelingen met zo'n kleine 2500 man zich aan het einde van de opstand geplaatst zagen tegenover 20.000 Britse soldaten. Hoe dan ook zullen ze zich in Londen toch serieus in de haren hebben gekrabd vermits dit alles zich afspeelde terwijl op het vasteland De Groote Oorlog in alle hevigheid woedde.

Een toerist kan zich echter nogal merkwaardig gedragen. Hoe mooi en zalig het hier ook moge zijn, de aandacht van onze groep gaat toch vooral uit naar de tuinman van het park die in een leeggehaalde fontein zit te pulken in een stinkende brij. Na wat over en weer gepraat is het duidelijk : het putteke is verstopt! Maar de man geniet en glundert bij zoveel aandacht. 

 

Net voor we vrij krijgen voor de lunch, worden we nog even losgelaten in het nabijgelegen Stephen's Green Shopping Centre. Niet om er te shoppen want daar ontbreekt de tijd voor. Wel om te genieten van dit prachtig Art Nouveau hoogstandje. En vermits de zon er zo heerlijk binnen schijnt, is het dubbel genieten.

Geniet je mee?

De vrije lunchtijd brengen wij met ons tweetjes door in het "stamcafé" van Johnny Logan dat merkwaardig genoeg Bruxelles als naam draagt. Niet dat wij grote fans zijn van het Songfestival, het is eerder een kwestie van niet te veel tijd verliezen. 

 

Onze gids voor wie de dodentocht van Bornem een relatief makkelijke opdracht is, loodst ons na de lunch verder de stad in. Net zoals de wandeling van deze voormiddag, is het ook nu moeilijk alert te blijven bij waar we nu zijn en waar we naartoe gaan. 

Ik recapituleer waar mogelijk :

• We wandelen via de achterkant de George's Street Arcade binnen. Dit is een overdekte markt in Victoriaanse stijl waar het erg druk is en waar we logischerwijze aan de voorkant weer buiten geraken.  

• We maken kennis met Molly Malone of liever met haar standbeeld. Over Molly heb ik decennia geleden nog wel gehoord dank zij mijn vaders LP. Wat fijn dat er de dag van vandaag zoiets als YouTube bestaat zodat ik het melancholische lied nog een keertje kan beluisteren. Met mijn vader in het achterhoofd, maakt het mij zowaar weemoedig.

 

   

Wie het verhaal van Molly Malone wilt kennen, moet maar een keertje luisteren naar het gelijknamige lied van The Dubliners. 

https://www.youtube.com/watch?v=ocxyqLfHFqk 

• De City Hall is een prachtig gebouw in de stad dat jammer genoeg niet kan bezocht worden. Je mag wel even een blik werken op de mooie entreezaal met koepel. Tenminste ... als er geen hoge heren en dames op bezoek zijn. Want dan mag zelfs dat niet. 

• We wandelen door het  St Patrick's Park waarvan wordt aangenomen dat het de plaats is waar St. Patrick de eerste Ierse bekeerlingen heeft gedoopt met water uit de nabije gelegen rivier de Poddle. In het park staat ook de Patrick's Cathedral maar die wandelen wij voorbij aangezien we in een tweede kathedraal worden we verwacht. 

• Mijn lieverd is een man van principes en omdat we voor het bezoek aan de Christ Church Cathedral toegang moeten betalen, weigert mijn schat mee te gaan. Een kerkbezoek moet gratis zijn, vindt hij. Vriendlief gaat daarom op aanraden van de gids een bezoek brengen aan de oudste kroeg van de stad: The Brazen Head. Ik zwaai hem uit met de vraag om van de kroeg een paar foto's met zijn iPhone te willen nemen. Raad eens hoeveel foto's hij gemaakt heeft? Mannen hé!
• Blijkt nu dat we om de Christ Church Cathedral te kunnen binnengaan eerst doorheen het Dublinia museum moeten. Het museum bevindt zich in een deel van de kathedraal in wat voorheen de synodezaal was. Het is een historisch museum waar de nadruk ligt op de Viking- en middeleeuwse geschiedenis van Dublin. Allemaal mooi en leerrijk in beeld gebracht hoor maar als je je al half bewusteloos hebt gestapt eigenlijk toch wat van het goede teveel.
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  

• Tegen de tijd dat ik door een soort  "Brug der zuchten" ben gestapt en ik de Angelsaksische kathedraal binnenkom, breekt zo ongeveer mijn rug. Ik wil dus dringend wat gaan zitten en rusten. Loop ik daar nu toch wel recht in de armen van mijn lieverd zeker. "Hé, hoe kom jij hier?" "Gewoon door de kerkdeur is zijn antwoord." Blijkt dat je zomaar de Kathedraal kan binnen komen via de hoofdingang en dat daar helemaal geen kassa te bespeuren valt. 

 

• In de crypte van de kathedraal staan kerkschatten uitgestald en er is verdorie ook een prullariashop voor de toerist. Stel je voor! Het interesseert me geen barst al dat geldgewin. Des te meer ben ik geïnteresseerd in het merkwaardige Tom&Jerry verhaal. Lees maar even mee.
  

• En dan is het nu tijd voor een bezoek aan de wijk Tempel Bar, een bruisende wijk aan de rivier met massaal veel pubs in geplaveide steegjes. Pubs met live volksmuziek en dj-sets om massaal veel volk te entertainen. Muziek klinkt uit zowat elke pub die we voorbij stappen en ik kan het echt niet laten om er zo af en toe eentje binnen- en weer buiten te wippen. Kwestie om heel even de sfeer te snuiven. Maar ik mag natuurlijk de groep niet uit het oog verliezen dus is het reppen en erbij blijven! Moet je toch kijken zeg! Een doodgewone weekdag, nog niet eens avond en het is hier over de koppen lopen. Als dit het leven van de Dubliner is  dan moet voor hem de voorbije Coronapandemie een zaak van nationale rouw zijn geweest.
  

• Al strompelend stap ik de Ha'Penny Bridge over. Het is Dublin's oudste voetgangersbrug over de Liffey rivier. Ze werd gebouwd in 1816 en haar officiële naam is eigenlijk de  Wellington Bridge maar in de volksmond wordt ze de Ha'Penny Bridge genoemd omdat de voetgangers tot in 1919 een halve penny moesten betalen om ze over te steken.
  

 

Onze gids heeft nog een plannetje voor ons bedacht maar we moeten er wel nog 2,5 km voor wandelen. Of we dat zien zitten? Blijkt dat ik niet te enige ben die al strompelend de voetgangersbrug ben over geraakt. Het is voor iedereen welletjes geweest. 

We zullen morgen bij het verlaten van Ierland met de bus nog even een ommetje maken om te bekijken waar we vandaag geen puf meer voor hebben. 

• The Famine Sculptures zijn een prachtige beeldengroep die de grote hongersnood van 1845-1850 evoceert. De aardappeloogst mislukte jaar na jaar en wat er wel aan aardappelen was, moest worden afgestaan aan de Britten. Vele Ieren hebben in die periode de oversteek naar Amerika gemaakt in zogenaamde coffin ships. Onnodig uit te leggen hoe het er in die varende doodskisten aan toe ging. Van de 8 miljoen Ieren bleven er na de hongersnood nog zes miljoen over. 

  De pakkende beeldengroep stelt een familie voor die de oversteek naar Amerika wilt wagen.
  

Ook wij verlaten Ierland. We zullen nog twee dagen nodig hebben om onze veilige thuishaven te bereiken. Wat mij betreft is het vat af. Maar eigenlijk is dat een peulschil in vergelijking met wat migranten van toen en nu meemaken. 

P.S. 

Hoe vermoeiend deze dag en deze reis in het algemeen ook was, ik had het voor geen goud willen missen.