En uitgerekend toen gaf the queen een garden party

 

Wisten jullie dat de Britse koninklijke familie traditiegetrouw bij de aanvang van de zomer een weekje doorbrengt in hun buitenverblijfje te Edinburgh ? En dat de queen na die week met vakantie gaat ? Ik niet !

Dus toen wij dat jaar bij het prille begin van de maand juli de Schotse bodem betraden, hadden we er geen flauw benul van dat de queen onze plannen drastisch zou omgooien. Onze intentie om dat koninklijke optrekje, the palace of Holyroodhouse, te bezoeken werd omwille van die jaarlijkse logeerpartij geschrapt aangezien tijdens zo’n week toeristen er niet welkom zijn. Niet dat ik daar spijt van heb, wel integendeel !

 

 

 

Tijdens onze eerste dag in de stad hebben we aanvankelijk echter nog niets in de gaten. Dat er wat gaande is, komen we pas in de late namiddag te weten. Nochtans hadden we lont kunnen ruiken vermits we bij ons bezoek aan Edinburgh Castle overspoeld worden door meerdere muziekkapellen waarvan de leden allemaal in kilt zijn uitgedost.  Die blijken van heinde en verre te komen. Van overzeese gebieden, zeg maar. En ze geven van katoen.

Edinburgh Castle, ligt hoog op Castle Rock en dat betekent een aardige klim om er een bezoek aan te brengen.Trek er gerust een ganse dag voor uit want de site is een stad op zich. Hier werden met name in de elfde eeuw hevige gevechten geleverd met de aartsvijand : Engeland. Tussen de kolossale kanonnen door heb je er een prachtig uitzicht over de stad.

 

 

We zijn dermate vroeg dat we de aflossing van de wacht meemaken waarna het kasteel voor het publiek toegankelijk wordt. De aflossing gaat gepaard met een bescheiden taptoe en valt natuurlijk niet te vergelijken met de militaire taptoe die je hier naar jaarlijkse gewoonte in augustus kan bijwonen.

Voor die festiviteiten staan de tribunes op het grote plein net voor de ingang reeds kant en klaar opgesteld. Onze gastheer in het pension waar we logeren weet ons te vertellen dat Edinburgh Castle zes maanden per jaar in de stellingen staat omwille van die taptoes: drie maanden om de tribunes op te bouwen, drie maanden om alles weer af te breken. Wie een zitje op de tribune wil bemachtigen, reserveert dat best een jaar van te voren.

 

 

Bezoek zeker het oudste gebouw van het complex, de Sint Margeret’s Chapel. Het is meteen ook het oudste gebouw van de stad. Bewonder ook de fraaie kroonjuwelen en maak een keuze tussen de verschillende tentoonstellingen die er zijn. Leer hoe het klassenverschil zelfs tot in de gevangenis meespeelt : veroordeelde zwervers en boeren mogen hun straf uitzitten in kleine, donkere cellen terwijl de criminele adel ruime en redelijk comfortabele kamers ter beschikking hebben.

 

Terug beneden in de stad is er iets vreemds aan de gang. Eerst druppelsgewijs daarna in drommen zien we té uitgedost voor een doordeweekse zomerse dag, een eindeloze reeks mensen richting centrum wandelen. Mannen in rokjas, vrouwen in typisch Britse en dus niet echt trendy jurken maar met hoeden van diverse pluimage en stiletto’s om voeten en enkels definitief mee naar de vernieling te helpen. Er lijkt geen einde te komen aan die kleurrijke stoet en dus gaan we er op een verhoogd trapje voor zitten.

Nieuwsgierig als ik ben, vraag ik aan zo’n voorbijganger “Where are you going to ?” “To the station”, krijg ik als antwoord. Blijkbaar waren deze mensen allemaal uitgenodigd voor een garden party bij the queen die net deze week in de stad logeert. Het feestje voor the common people is juist afgelopen. Vandaar de drommen … Het is overduidelijk dat de genodigden moe en bezweet zijn : mannen dragen hun rokjas over de arm, vrouwen lopen op blote voeten … de stiletto’s bungelend in de handen. Het heeft iets karikaturaal : doodgewone mensen die hun goeie goed hebben aangetrokken omdat ze op hoog bezoek mochten en hier nu blootsvoets maar met niet langer passend hoofddeksel door de straten wandelen …

The queen is in town … deze ontdekking heeft wel gevolgen voor onze agenda. De drukte die er zal zijn wanneer her royal majesty in de Saint Giles Cathedral ter hoogte van The Royal Mile de mis zal bijwonen, willen wij ontlopen.

 

 

Dus vooraleer the place to be van Edinburgh met uitgelaten royalisten afgeladen vol zal staan, slenteren wij in die lange aaneenschakeling van straten een Schotse mijl bij elkaar.

De winkeltjes zijn er heerlijk om te snuisteren, de pubs gezellig, de doedelzakspelers zijn leuk om er mee op foto te staan, de ruiten, streepjes en kleuren van hun kilts vertellen ingewikkelde verhalen over rivaliserende clans en de plaatselijke weverijen annex winkels puilen uit van “the right tartan”. Geen wonder dat de wever aan zijn getouw sterretjes ziet !

 

 

Gelukkig kunnen we ter plekke een dagexcursie boeken naar de Schotse hooglanden zodat we de dag erna de stad kunnen ontvluchten.

Dus ’s anderendaags zijn we al zeer vroeg op de plaats van afspraak waar we opgewacht worden door onze gids die ons met zijn typische Schotse humor en zijn meer dan rollende rrrrr de ganse dag zal entertainen als een rasechte stand-up comedian.

Een eerste stop hebben we ter hoogte van Doune Castle dat uit de veertiende eeuw dateert en in 1975 gebruikt werd als filmset voor de hilarische film “Monty Python and the Holy Grail”. De echte fans van het genre houden er sindsdien hun jaarlijkse Monty Python day.

De burcht heeft trouwens meerdere film- en seriemakers geïnspireerd. Elizabeth Taylor kwam er samen met Richard Burton de film “Ivanhoe” inblikken en recenter werden er opnames gemaakt voor “Game of Thrones”. (Mathias, dat is iets voor jou hé?!)

 

 

Rijdend doorheen het heerlijke landschap van The Highlands, is het volop genieten. Groene heuvels, glinsterende meren, imposante Schotse koeien, geheimzinnige kasteelruïnes wisselen elkaar af. We bezoeken Inveraray dat ook al het decor was voor een tv-serie met name de kostuumreeks Downton Abbey.

Niet dat hun landgoed zich hier bevindt, we bezoeken slechts het Schotse buitenverblijf van de fictieve aristocratische familie Crawley uit de tv-reeks. Dat blijkt een luchtig kasteel te zijn met een wel heel mooie tuin omheen.

 

 

Als kers op de taart nemen we in Luss de boot voor een tocht over het mooie doch winderige Loch Lomond. Mijn kapsel is naar de bliksem, maar dat neem ik er graag bij. Dit is écht zalig.

 

Schotland heeft wat met filmopnames. Ook de volgende dag gaan we de stad uit. We nemen de lijnbus richting Roslin waar we de Rosslyn Chapel willen bezoeken. De kapel werd halfweg de vijftiende eeuw gebouwd en kende een bewogen geschiedenis, eentje die de gemoederen trouwens nog steeds bezighoudt.

Lange tijd heeft ze geen dienst gedaan en raakte de kapel in de vergetelheid maar desondanks is het interieur rijkelijk voorzien van mysterieuze beelden en ornamenten vol symboliek. Wellicht hierdoor vond Dan Brown de legende dat de heilige graal hier door de Tempeliers in een verborgen ruimte zou zijn verstopt, voldoende geloofwaardig om er zijn boek de Da Vinci code te laten eindigen.

 

 

Sinds de verfilming van dat boek weet iedereen de Rosslyn Chapel staan en daar is de plaatselijke kerkfabriek maar wat blij mee ! Want meer dan 50.000 bezoekers per jaar brengen geld in het laatje en dus waakt het bestuur er over dat de ondergrondse ruimte zeer zeker niet wordt onderzocht.The secret shall not be revealed !

 

Terug in de hoofdstad van Schotland maken we een laatste wandeling naar nog een legende : In 1858 werd ene John Gray, die bij leven nachtwaker was geweest bij de Edinburgh City Police begraven op Old Greyfriars Churchyard. Hoewel nauwelijks iemand omkeek naar zijn graf bleef zijn hond Bobby er bij waken. De hond bleef dit, zo gaat althans het verhaal, trouw volhouden tot hij veertien jaar later in 1872 zelf overleed.

Het hondje werd dagelijks op klokslag één uur gespot in de nabijgelegen pub waar het trouwe beestje wat voedsel kreeg van de waard.Ter nagedachtenis aan dit hondje staat er een standbeeld voor de pub en zoals dat gaat bij dit soort dingen heeft diegene die het neusje van de hond streelt, geluk. En vermits we veilig met het vliegtuig thuis willen geraken … Juist, ja !

 

 

 

Noot : De foto’s van het interieur van de Rosslyn Chapel zijn niet van mijn hand. Fotograferen is er niet toegestaan. En vermits ik een gehoorzaam meisje ben, heb ik deze dan maar van het internet geplukt. Ze zijn van ene Patricia Taylor-Romero, een duidelijk minder gehoorzaam meisje.