De kasseien van Mons-en-Pévèle

 

Het is voor ons een traditie geworden om, wanneer Parijs-Roubaix gereden wordt, langsheen de nogal vaak beslissende kasseistrook van Mons-en-Pévèle de koers live te gaan volgen.Toegegeven, deze keer twijfelen we of we wel zouden gaan. Onze twijfel heeft echter niets te maken met de afwezigheid van Wout Van Aert die omwille van een zeer zware valpartij in Dwars door Vlaanderen zijn gehele klassieke voorjaar naar de filistijnen ziet gaan. Het is de maandenlange bijna onophoudelijke regenval die ons al van thuis uit doet voorspellen dat de velden langs het parcours absoluut niet geschikt zullen zijn om er met een camper van meer dan drie ton te overnachten.  

 

Maar het kriebelt dus we gaan dan toch …

Graag had ik voorafgaandelijk aan het uitzoeken van een staanplaats nog een keertje een bezoek gebracht aan de vélodrôme in Roubaix om er onder andere de iconische douches te fotograferen. Anders dan de Vlaming die er door de overheid toe gedwongen wordt, is de Fransman niet gauw geneigd om te renoveren en te restaureren. Die vélodrôme ligt er dan ook zeer aftands bij en is daardoor juist erg fotogeniek. Toen we er een aantal jaren geleden een eerste keer waren, was ik echter met mijn knie nog in volle revalidatie (ja, ja, die was immers net gerestaureerd) en viel er van fotograferen weinig eer te halen.

Maar mijn lieverd vindt het toch verstandiger om meteen naar Mons-en-Pévèle te rijden om toch tenminste in de buurt van onze geliefde pavé te overnachten. En gelijk heeft hij. 

 

We vinden niet ver van het begin van de kasseistrook een veilige plek om te overnachten en we hebben zin om - meteen na de lunch- op de strook zelf wandelend poolshoogte te gaan nemen.

 

 

 

Op ééntje na dan die een plekje heeft gevonden op een verhard stukje landweg, vallen er helemaal geen campers te bespeuren. Sukkelend over de gladde kasseien vraag ik me af hoe hier morgen de dames en zondag de heren heelhuids zullen overheen glibberen. 

 

 

 

Wat de velden en weiden betreffen, het is ronduit uitgesloten dat hier een wielerfeestje , zoals we die bij eerdere edities al hebben gezien, kan worden georganiseerd. 

 

 

 

Maar de prachtige natuur, de vele bloesems van de voorjaarsbloeiers, het suskewieten van de vinken, het bidden van het torenvalkje, de zalige temperatuur en de schitterende wolkenformaties maken alles goed. 

 

 

 

 

De ploeg van Lidl-Trek is net op verkenning en ze moeten nog maar pas vertrokken zijn want ze zien er nog behoorlijk proper uit. 

 

 

 

 

Andere coureurs slaan dan weer een behoorlijk modderfiguur. Niet te verwonderen trouwens als je bedenkt dat op sommige plaatsen de kasseien zijn veranderd in ware modderstroken.

De struikelende wandeling over de kasseien pleegt roofbouw op mijn rug. Een flinke middagdut doet gelukkig wonderen en wanneer we na de koffie nog een keertje een frisse neus willen halen, is het in de buurt van de pavé reeds een stuk drukker geworden door de steeds meer arriverende campers. Een enkele camper heeft het gewaagd om over de kasseistrook en dan nog tegen de stroom in te rijden. Had hij dat maar niet gedaan! Uitwijkend voor een stel wielertoeristen ligt hij nu gekapseisd in de modder van het naastliggende veld.

Het is wachten op de takeldienst. 

 

 

 

De avond kleurt mooi boven de velden. Morgen wordt het -zo heeft Jacotte Brokken toch beloofd - een eerste warme dag vol zon. Tenminste als het in onze richting uitkomende Saharazand, geen roet in het eten komt gooien! 

 

 

 

Maar eerst lekker slapen en morgen gezond weer op!

De koers in levende lijve volgen, betekent vele facetten van die koers mee beleven. Geen wonder dat wie eenmaal van de koers ter plekke heeft geproefd min of meer verslaafd geraakt aan het volgen van deze sportdiscipline. Neem nu de man van 81 lentes die zich samen met zijn vrouw drie camperlengtes bij ons vandaan heeft genesteld. Sinds jaar en dag volgt hij op deze manier de koers. Voor dit jaar staan o.a. bij hem liefst zeven ritten van de Tour de France op het programma.

Het is heerlijk om de dag in alle rust met een pannenkoekenontbijt te beginnen terwijl we in de verte de hazen haasje-over zien spelen.

En hoe fijn is het om te wandelen in de ochtendzon terwijl de eerste deelnemende wielertoeristen zich op de kasseien wagen.Over de kasseien dokkert ook een wielerfanaat in ware Briek Schotte outfit.

 

 

 

 

De kinderkopjes liggen er - in tegenstelling tot gisteren - nu droog bij.

Het land echter is en blijft erg drassig. Toch hebben een stel diehards zich intussen op het land gesetteld. Weliswaar in kleine tentjes … campers zijn niet te zien. 

 

 

Een onfortuinlijke supporter dacht het slim te spelen door dan maar met een mini caravannetje naar de pavé af te zakken. Maar dat had hij dus beter niet gedaan. 

 

 

Onze wandeling wordt drukker. Ganse groepen amateurs die deelnemen aan Parijs-Roubaix voor wielertoeristen nemen dermate veel plaats in beslag dat we veiligheidshalve dan maar tussen de rijen van de pas opschietende wintertarwe laveren. Heel voorzichtig weliswaar zodat we niets beschadigen. 

 

 

De kasseistrook van Mons-en-Pévèle heeft een hoek van negentig graden. Twee professionele fotografen zitten er, strategisch opgesteld, hun boterham te verdienen. Straks in de vélodrôme zullen hun foto’s ongetwijfeld als warme broodjes van de hand gaan. 

 

 

 

Tegen lunchtijd zijn we terug bij de camper. Rond vier uur worden de dames verwacht. Tijd zat dus om zalig in te dutten met de op de achtergrond liggende natuurgeluiden.

De aandacht voor de vrouwenkoers mag dan al zijn toegenomen, op het terrein zelf valt daar niet veel van te bespeuren. Let wel … er is aandacht hoor. Er komt zelfs een journaliste van een plaatselijke zender langs met de vraag of ze een interview mag afnemen. Maar de grote massa zoals dat bij de heren het geval is, blijft uit. Ook de sponsors zijn nog niet massaal in beeld. Dat zal pas voor morgen zijn. 

 

 

 

 

Wat ook uit blijft, is de ons beloofde 24 graden. Niet dat het koud is het maar de zon blijft gesluierd en de wind waait straf. 

 

 

 

Dat zullen Lotte Kopecky, Marianne Vos en Elisa Balsamo ook wel voelen. Zij vormen samen met een handvol andere rensters een groepje dat voor het peloton uit rijdt. Het peloton is trouwens stevig uit elkaar gewapperd en telkens we denken dat iedereen nu wel voorbij gereden zal zijn, zien we ginds aan de horizon alweer een stel stervende zwanen opdagen. 

 

 

 

Een klein uurtje later, wij zijn dan gezellig in de camper, horen we op de radio hoe wereldkampioen Lotte Kopecky Parijs-Roubaix wint.

Benieuwd wie er van de mannen morgen zal winnen. Ook een wereldkampioen? 

 

 

                                                        **************************

Wat is het fijn te kunnen slapen in de warme alkoof boven de stuurhut en al zeker wanneer intussen buiten de regen valt. Het getik van de regen op het dak zorgt voor een rustgevende soort mantra.

Even fijn is het ontwaken onder een stralende ochtendzon. Ze nodigt ons uit voor een wandeling naar de dorpskern. Die hebben we nog niet eerder gezien omdat we ons bij vorige edities beperkten tot het ontdekken van wat zich allemaal ontvouwd op de 3 kilometer lange kasseistrook. Maar vermits de zaken nu anders liggen kunnen we maar beter de toerist uithangen. En daar hebben we geen spijt van vermits we ook cultuurhistorisch gezien toch een en ander ontdekken. 

 

 

 

 

Neem nu de Brugse belofte. Deze jaarlijks op 15 augustus in Brugge nog steeds georganiseerde processie heeft haar wortels in het Mons-en-Pévèle van 1304. De slag bij Pevelenberg tegen de Franse koning die revanche wou nemen na zijn nederlaag tijdens de Guldensporenslag van twee jaar eerder, deed menig Brugse moeder en vrouw de belofte maken om jaarlijks een peperdure kaars te doen branden als man- en zoonlief toch maar weer veilig mochten thuiskomen.

Ter hoogte van wat eens een boerderijabdij moet zijn geweest, wordt de slag om Pevelenberg dat toen nog tot Frans-Vlaanderen behoorde, in herinnering gebracht.

 

 

Er wordt trouwens nog meer herinnert hier in het hart van het dorp. Onder de kerktoren ligt de Place du 19 Mars 1962 en aangezien dat een datum is die mij niets zegt, stel ik mijn lieverd voor om in het plaatselijke Estaminet wat te verpozen zodat ik de waardin kan vragen wat op die 19de maart dan wel gebeurd mag zijn. 

 

 

 

 

Mijn schat is meteen akkoord om het café binnen te stappen, wellicht meer omdat hij zin heeft in een frisse bruine dan in een les geschiedenis. Maar toegegeven tussen pot en pint kan een mens nog wat leren.

De plaatsnaam duidt, aldus de waardin, het einde van de onafhankelijkheidsoorlog van Algerije aan. Algerije dat ooit een kolonie van Frankrijk werd en dit naar aanleiding van een slag met een vliegenmepper.

Het kan verkeren …

Na onze middagdut zijn we klaar om ons voor een tweede keer te installeren langs de pavé. Het eerste wat opvalt, is de duidelijk meer beweging en interesse in de doortocht van de heren. 

 

 

 

 

 

Mijn lieverd merkt nog wat anders op. Had hij het gisteren nog over het knarsen van de veel te vlug rijdende volgwagens en aanverwanten over de kasseikoppen, dan kan hij me vandaag de gevolgen ervan duidelijk in beeld brengen. Het laagste punt onderaan de motor van een wagen is het boutje van de oliecarter. Breekt dat boutje af dan vloeit de olie meteen over de weg. Een oliespoor van pakweg 100 meter siert van bij het opdraaien van de pavé de kasseien.

 

 

 

 

Wedden dat hier wat verder een auto met kapotte motor staat? Zijn woorden zijn nog niet koud of er komt een wagen van de depannage dienst de strook opgedraaid …

Zie je wel dat vrouwenkoers nog lang niet zoveel aandacht krijgt! Nog maar net hebben we onze stoeltjes uitgeklapt of ginds in de verte komt een reclamestoet opzetten. 

 

 

 

En ook hier worden de voorspellingen van mijn lieverd nog voor ze degelijk en wel zijn uitgesproken waarheid. Aan de overkant van de weg staat een dame te graaien naar wat uitgegooid wordt. Ze staat hierbij te dicht bij de weg en wordt onzacht de graskant in gekatapulteerd. Het mens is er niet goed van.

Voor de rest wordt het, in afwachting van de doortocht van het peloton, genieten van al het kleurrijke dat passeert. 

 

 

 

Het meest kleurrijke is natuurlijk de passage van de man in de regenboogtrui en die koerst ons voorbij lang voor de rest van de renners dat doen. Alleen jammer dat net op het moment dat ik op het knopje van mijn fototoestel druk, een supporter voor mijn lens springt. 

Het enige kiekje dat ik van de zestig kilometers voorop koersende renner heb, is er eentje van ginds in de verte en waarmee het voor ons trouwens meteen duidelijk wordt, wie vandaag zal winnen! 

Twee wereldkampioenen winnen dit weekend Parijs-Roubaix. Gisteren Lotte Kopecky, vandaag Mathieu Van der Poel. 

 

Het weekend kan niet meer stuk.