Het Constant Permeke museum : wat een afknapper

 

De vrijwel voortdurende regenval van de afgelopen maanden heeft van mij een huismus gemaakt. Maar de opmerking van mijn lieverd die van mening is dat we al net zo goed een keertje knus in zijn camper kunnen zitten om dan toch op zijn minst eens in een andere omgeving te zijn, doet mij overstag gaan. Al in de prille jaren negentig spoorde Jason Donavon de muziekliefhebbers aan om vooral ook een keertje naar het ritme van de vallende regen te luisteren. En inderdaad … niets is gezelliger dan om dat luisteren naar de regen een keertje in de camper te doen.

Dus we laten mijn Sjarelke achter in de liefhebbende handen van mijn buurvrouw en weg zijn we … in de regen!

Morgen begint de maand juni en dus dacht de toeristische dienst van het Brugse Ommeland hun Kastelen- en Abdijenjaar goed op gang te blazen door meerdere kasteel- en abdijpoorten voor het grote fietspubliek een feestweekend lang open te laten zwaaien.

Onze fietsen staan op het rek maar of ze ook zullen gebruikt worden, valt nog af te wachten. Want het is niet alleen de regen maar ook een meer dan stevige noordwestenwind die wel eens roet in het eten zou kunnen gooien.

We vertrekken al op vrijdagvoormiddag omdat we -als we dan toch richting West-Vlaanderen rijden- meteen ook een bezoek aan het Constant Permeke museum willen meepikken.

Recent kwam het huis van Permeke in het journaal omdat zowel het huis als de tuin werden opgekalefaterd en de initiatiefnemers van de Museumpas er als de kippen bij waren om de bezitters van zo'n pas het vernieuwde museum gratis te laten bezoeken. 

 

Wat een aangename woning moet dit geweest zijn. Zoveel glaspartijen ... heerlijk!

Dus wij er heen.

Op de E40 rijdt een autocar vol Duitse toeristen ons voorbij. Ondanks de regen en het vele opspattende nat kan ik toch lezen wat er op de bus geschilderd staat : Reisen ist Leben. 

Laat het ons hopen!

Ik ben slechts een matige fan van Constant Permeke maar een bezoek aan een artistieke gezinswoning laat mijn hart toch steeds een sprongetje maken. Zoals die keer dat we een bezoek brachten aan het huis van Claude Monet in Giverny. Dat was een echte WAUW-belevenis.

Maar vandaag valt dat sprongetje dik tegen. Van het woonhuis "De Vier Winden" is niets authentieks overeind gebleven. 

 

 

Waar is de woonkamer? De keuken? Waar zijn de slaapkamers? Waar is de badkamer? Aangezien Permeke het zich anno 1929 kon permitteren een woning van dergelijke omvang te laten bouwen, zal hij in die jaren ook al zeker aan een badkamer hebben gedacht. 

Maar alle ruimtes in de woning zijn herschapen in witte steriele tentoonstellingsruimtes. Allemaal heel keurig hoor, dat wel maar er zit geen ziel meer in. Ook de diverse ateliers van de kunstenaar zijn koud aanvoelende ruimtes geworden. En dat terwijl je op de keurig ingelijste foto's kan zien hoe gezellig en artistiek rommelig het er ooit is geweest. 

 

Een stem op de Permeke-app die ik zopas heb gedownload, beweert dat je de geest van Permeke als het ware door de ruimtes voelt en ziet dwalen. Maar dat is prietpraat. Ik voel niets hoewel ik doorgaans erg gevoelig ben voor dit soort dingen.

 

Dit is een afknapper en blijkbaar ben ik niet alleen in mijn gevoel. Ik hoor immers hoe mijn lieverd "Die vent werkt op mijn zemels" in mijn oor fluistert. Hij doelt op de suppoost in gitzwart pak die (we zijn op dat ogenblik de enige bezoekers) ons onafgebroken met argusogen aankijkt en geen duimbreed van onze zijde wijkt. Wat een vervelende kerel! We zien er vast uit als met-soep-gooiende milieuactivisten. 

Van de kunst genieten zit er niet in. Het werk van Permeke wordt dank zij de hete adem van de suppoost in onze nek zo mogelijk nog rauwer, heftiger en eigenzinniger. Plots hou ik helemaal niet meer van Permeke. 

 

De frustratie dan maar doorspoelen met een kopje troost in het museumcafé? Goed idee. Tot we de prijslijst zien. Wabief? 4 euro voor een doodgewoon kopje koffie? 

 

Gelukkig kunnen we op adem komen in de uitgestrekte tuin aangezien het niet meer regent. 

 

 

Ook de tuin heeft een gloednieuwe facelift gekregen. Mooi en met veel aandacht voor de biodiversiteit. 

 

Maar, tenzij over de term duurzaamheid kan worden geredetwist, is de aanleg van de tuin toch niet helemaal duurzaam. De in onbehandeld sparrenhout opgetrokken pergolagaanderij zal geen lang leven beschoren zijn. Over vijf jaar is die helemaal weggerot, voorspelt mijn lieverd.

 

 

Ik heb geen idee of Constant Permeke werkelijk blij zou zijn met wat er van zijn ooit zelf ontworpen woning is geworden. Is het niet een beetje als wat de weduwe en veel jongere tweede echtgenote van Roger Raveel met diens woning en aanpalend atelier heeft uitgehaald?

En dat vinden ze in Machelen a/d Leie een echte schande!



P.S. Ons bezoek is zoals geschreven een totale afknapper geworden. Maar ik eindig toch graag met een positieve noot. De infobrochure die we meekregen is werkelijk zeer overzichtelijk uitgewerkt. Niet enkel is er oog voor het leven en werk van Constant Permeke, er is ook aandacht voor de tijdsgeest en de algemene artistieke context. En dat verdient toch wel een pluim.