Verona: the most Italian place on Earth
Onze reis naar Venetië heeft als afsluiter een daguitstap met de bus naar Verona. Eerlijk gezegd ben ik niet wild enthousiast voor die afsluitende trip. Moe als ik intussen ben geworden, kan de stad waar Willem Shakespeare in zijn fantasie (want zelf is hij er nooit geweest) zijn Romeo en zijn Julia hun onmogelijke liefde laat beleven, me maar weinig schelen. Maar dat verandert helemaal nog voor we goed en wel van de bus afstappen.
Hoe mooi is het hier! De cipressen ginds in de verte laten mijn hart een sprongetje maken.
Het is vanaf deze plek hier aan de Adige nog een flink eind wandelen naar het historische hart van de stad. De dag belooft erg warm te worden en onze gids zet er flink de pas in. Omdat ik zo links en rechts wat foto's wil maken, duurt het niet lang vooraleer ik helemaal achteraan de groep bengel.
Bovendien zit er nogal wat geruis, gekraak en gepiep op de oortjes in mijn oortjes waardoor een en ander me ontgaat van wat gids Anneke zoal te vertellen heeft. Maar dat geeft niet. Verona voelt zo door en door Italiaans aan dat ik alleen maar kan genieten, genieten, genieten.
Ongetwijfeld is de geschiedenis van de lange verdedigingsmuur wel erg interessant maar voor mij is het vandaag te heet voor een geschiedenisles. Ik neem me dus voor gewoon te genieten van al het moois dat ik op onze weg zal tegenkomen.
Dus ja, terwijl Anneke het heeft over de lange, imposante stadsmuur die wij voorbij gaan, heb ik vooral oog voor een fresco ter hoogte van de patio van het huis dat we rechts voorbijwandelen ... wat een heerlijk Zuiderse uitstraling!
In de bodem van Verona wordt trouwens de "terre verte" gewonnen, een groen pigment dat al sinds de oudheid gebruikt worden bij het maken van fresco's. Kan het nog meer Italiaans zijn?
Ik moet me reppen om bij te blijven tot aan de Piazza Bra waar de Arena, het Romeinse amfitheater uit de eerste eeuw na Christus, staat.
Er is hier nog veel meer te zien dan enkel die Arena. Er is de Portoni della Bra een dubbele doorgang in de stadsmuur uit het begin van de zestiende eeuw.
En wat verder op het plein staat het standbeeld van Vittorio Emanuele II, de eerste koning van het eengemaakte Italië. Al van ver meen ik de man te herkennen zo met die halve kip uit het vuistje op zijn hoofd. (Om het met de woorden van Toon Hermans te zeggen) Ook in Turijn, waar we een paar jaren geleden hopeloos verloren liepen, zette Vittorio ons uiteindelijk op de juiste weg. En waarschijnlijk doet hij dat ook in elke stad en dorp van Italië want eenmaal thuis lees ik dat hij werkelijk overal opduikt.
Hoewel de Piazza Bra een mooi aangelegd plein is, oogt het hier momenteel toch ook wat rommelig. Er staan her en der nogal wat nadarafsluitingen en die zijn er niet alleen neergepoot omwille van de autorally die uitgerekend vandaag wordt gereden maar ook staan hier - voor zover ik het denk te begrijpen - decorstukken van het jaarlijks terugkerende zomerse operafestival.
Operafestival? Jawel! Toen op een blauwe maandag ergens in het jaar 1913 een operazanger bij wijze van afwisseling zijn rol als Radames in Aida een keertje wou inoefenen in het amfitheater, viel hij daar bijna achterover van 't verschieten. De arena blijkt immers over een unieke akoestiek te beschikken. Eureka! Want wat heeft opera meer nodig dan een prachtige akoestiek en een arena waar liefst 20.000 toeschouwers een plaatsje kunnen bemachtigen? En zo wordt sindsdien elk jaar het "Operafestival Verona" gehouden. Ook nu dus.
Ergens op het plein staat een groepje jongedames te schuilen onder hun paraplu's. Niet voor de regen, wel voor de temperatuur die intussen is opgelopen tot zo'n slordige 36 graden.
Puffend en blazend gaan we vervolgens richting de Piazza delle Erbe. We moeten er eerst een winkelstraat voor induiken. Die is smal en hoog en we hoeven er gelukkig dus niet echt in de volle zon te lopen. Het valt me trouwens op dat de straat met pure roze marmer is geplaveid en dus is het maar goed dat er geen regen valt want die zou hier denk ik toch voor valpartijen kunnen zorgen.
Maar hoe die kok daar bij die grillplaten het klaarspeelt om in deze hitte panini's te bereiden, is voor mij een raadsel. Het zweet breekt bij me uit alleen al door hem met koksmuts en al aan het werk te zien.
Of alle wegen naar Rome leiden, weet ik niet. Maar hier, wandelend naar waar wij heen willen, wordt de Italiaanse hoofdstad ons meermaals in herinnering gebracht. Romelus en Remus de stichters van Rome worden op meerdere huisgevels gezoogd. Ook het paapse Rome ontbreekt niet. We wandelen immers het geboortehuis van ene Don Pietro Leonardo voorbij. Een doodbrave priester uit de tweede helft van de 18de die door paus Johannes Paulus II in 1990 eerbiedwaardig werd verklaard. Eerbiedwaardig? Moet ik toch even opzoeken. Blijkt dat deze status een voorstadium is voor de heiligverklaring. Maar eerst moet je wel ook nog zalig verklaard worden en zover heeft Pietro Leonardo het nog niet geschopt.
Het Piazza delle Erbe is een levendig, gezellig en kleurrijk marktplein. De toeristen doen er zich te goed aan de vele marktkraampjes. Maar ondanks de toeristenstroom is de schoonheid van het marktplein zo sterk dat je er heus niet naast kan kijken.
Het plein heeft veel meer te bieden dan de typische prullaria voor de toerist. Wat een prachtige gebouwen staan hier bij elkaar gezet! Ze ademen stuk voor stuk geschiedenis uit. In de Romeinse tijd was deze plaats de centrale plek van de stad, het Forum Romanum zeg maar. Nogal wat gebouwen zijn rijkelijk voorzien van fresco's. Ik kijk er mijn ogen naar uit. Zo schitterend mooi.
Het oudste monument op het plein is de fontein uit 1368 waarin de madonna Verona staat. Het Madonnabeeld zelf is nog vele malen ouder en zou uit de vierde eeuw dateren.
Ook de zuil met de Leeuw van Sint-Marcus valt op. De zuil symboliseert de macht van de republiek Venetië waartoe Verona eeuwenlang heeft behoord.
Hoe zalig is het hier zeg. Het liefste van alles zou ik me pardoes willen installeren op een van de gezellige terrasjes want dat dit een van de mooiste marktpleinen van Italië zou zijn, vind ik heus niet overdreven.
Maar Anneke troont ons verder onder de boog met de mammoettand. Waarom die tand er hangt, weet ze niet te vertellen en eerlijk gezegd ... het internet ook niet.
Het Piazza dei Signori, ontwikkelde zich in de bloeiperiode van Verona, tijdens de heerschappij van de schatrijke Scaligeri-familie. Het plein is fraai omgeven door schitterende palazzi waarvan ik het uit speklaagjes bestaande palazzo dela Ragione ook wel het Palazzo del comuno genoemd, het meest opvallende vind. Het huisvest vandaag de dag het museum van Moderne Kunsten en vooral de binnenkoer is erg mooi. Dat vind ook dit trouwlustige paartje.
Het bijzonderste gebouw is de Loggia del Consiglio. Het werd een flinke periode na de heerschappij van de Scaligeri familie gebouwd, namelijk in het jaar 1476. Dit gebouw op het Piazza dei Signori geldt als een van de meesterwerken van de Venetiaanse Renaissance en is uniek in Verona.
In het midden van het plein en net voor de Loggia staat een imposant standbeeld van Dante Alighieri, bekend van La Devina Commedia. Hoewel ik reeds vaker afbeeldingen van één van de grootste schrijvers uit de middeleeuwen heb gezien, valt het me nu pas op dat hij verdacht goed lijkt op Rolf, mijn buurman. Maar de buurman komt helemaal niet -zoals Dante- uit uit het Italiaanse Florence maar gewoonweg uit het Nederlandse Zwolle.
Dante is niet alleen een groot schrijver geweest, hij deed ook aan politiek en dat is hem zuur opgebroken. Hij werd na een staatsgreep in 1302 uit zijn geliefde Florence verbannen en die staatsgreep heeft, mocht je omwille van de datum even in verwarring zijn gebracht, helemaal niets te maken met "onze" Guldensporenslag.
Dante heeft nooit nog zijn geboortestad teruggezien, zwierf rond doorheen Italië en woonde en werkte ook zeven jaar in Verona. Vandaar dat ergens midden de negentiende eeuw het besluit werd genomen hem te eren middels een standbeeld op het Piazza dei Signori. Niet dat het massatoerisme toen al was uitgevonden maar recuperatie is altijd al een opwindend en winstgevend idee gebleken.
Dante ligt begraven in Ravenna waar hij ook overleden is. Maar, jawel ... in Florence hebben ze al eeuwenlang spijt van Dantes verbanning destijds en ze willen maar wat graag zijn benen en botten terug om ze in de lege graftombe die voor Dante daar ergens is voorzien voorgoed te laten rusten. Té laat hebben ze in Florence de grootheid van Dante erkend en kan je geloven dat ze daar nu nog steeds over ruziën? Maar de magistraten uit Ravenna zijn wel heel erg duidelijk : eens verbannen, blijft verbannen. En daarmee basta!
Wat gids Anneke allemaal nog meer weet te vertellen, ontgaat me. De hitte laat me zo stilaan sterretjes zien en bij mij bungelen de krakende, knarsende en piepende oortjes intussen halfstok. Liever dan aan de voeten van Dante te blijven rondhangen, ontdek ik in een zijstraatje een aantal monumentale gebouwen met eromheen hoog smeedijzeren hekwerk.
Het blijken de grafmonumenten te zijn van de stinkend rijke telgen van de familie Scaligeri die hier gedurende een paar eeuwen de plak hebben gezwaaid.
Midden de stadsdrukte lijkt het me toch een beetje een bizarre plek om er voor eeuwig te pitten.
Reacties