The Crystal Ship ligt voor anker in Oostende
We hebben wat te vieren. Zoonlief is jarig en omdat het geen doorsnee verjaardag is, willen we er graag een weekendje wegwezen van maken. De keuze valt op Oostende en het is vooral schoonzoonlief die het voortouw neemt in de organisatie van een en ander.
Hij kent Oostende vrij goed en stelt daarom voor een wandeling voor ons vieren uit te stippelen. We geven hem carte blanche zolang de kilometers voor mij maar te behappen zijn en een tussenstop op een terrasje tot de mogelijkheden behoort. Want klinken op de jarige hoort er tenslotte toch ook wel bij hé!
De dienst van toerisme heeft uiteraard tal van Oostendse wandelplannetjes in de aanbieding. Er bestaat zelfs een app boordevol info. Maar wie Mathias een beetje kent weet dat hij het grootste plezier haalt uit het zélf uitzoeken, het puzzelen, het quizzen en het rebussen. Dus jawel ... we worden verwend met een heuse speurtocht en ja hoor... we hebben er zin in.
Vier op een rij (drie voor en eentje achter de camera) |
Maar laat ik het eerst even hebben over The Crystel Ship. Omdat Oostende meer wilt zijn dan een populaire badstad, is de stad sinds 2016 omgetoverd tot de grootste openluchtgalerie van België middels het kunstenfestival The Crystel Ship. Met de hulp van nationale en internationale streetartists blijft de "kunstgalerie" jaar na jaar groeien.
Vandaag wandelen wij onder een stralende zon (wat tegenwoordig dubbel geluk betekent) een stukje langs al die kunst dank zij het roadbook van Mathias.
Ver moeten we niet stappen om de eerste straatkunst te ontdekken want die werd door de Britse artist Ben Slow in 2018 op de zijgevel van het hotel waar wij logeren geschilderd.
Hij kwam speciaal voor het kunstenfestival naar Oostende afgezakt terwijl hij in volle echtscheiding zat. Overmand door persoonlijk verdriet raakte hij er bij een toevallige ontmoeting onder de indruk van het prachtige liefdesverhaal van Jean en Jeanine en hij besloot hun liefde te vereeuwigen op de muur van het Ostend Hotel. Ik vind het een schitterend werk en wat de uitlopende verf betreft, geef ik er graag mijn persoonlijke interpretatie aan : scheiden brengt heel veel tranen met zich mee en zo wou Slow - tenminste dat denk ik - toch ook zijn eigen gevoel weergeven.
Als echte Sherlock Holmes gaan we op zoek naar de kunstwerken die op onze weg te vinden zijn. Onze jarige Toon meent na de liefhebbende echtgenoten op de hotelmuur vrijwel meteen het volgende kunstwerk te hebben gevonden. Of zit de verjaardagstaart daar voor iets tussen?
Slechts drie kaarsjes? Dat klopt niet hé, Toon! |
Het werk van de Amerikaan Andrew Pisacane dat we even voorbij de warme bakker ontdekken, is een ode aan hen die het leven lieten op zee. Het reddingsvest bevat reflectoren die bij avond licht weerkaatsen en ook het water krijgt dan het effect in beweging te zijn.
Maar nu schijnt, zoals gezegd, volop de zon en dus zien we niets van de nachtelijke effecten.
Het leuke is toch wel dat Mathias er voor gezorgd heeft dat we oog hebben voor meer dan enkel het kunstzinnige op onze weg. Zo krijgen we de geschiedenis van de vistrap te horen die gebouwd werd in 1850. Op die trap, waarlangs de vissersboten aanmeerden, werd in die jaren vis verkocht. Die trap is er niet meer maar zijn naam blijft bestaan. De naam van de vishal op de plek van de trap verwijst naar zijn geschiedenis. We gaan even een kijkje nemen naar de bedrijvigheid in de hal en dat is toch even om te slikken ...
Niet voor gevoelige kijkers! |
Op uitstap gaan, betekent toch ook steeds een portie geluk of wat minder geluk hebben. Hoe vaak hebben wij op onze reizen al niet bezienswaardigheden in de steigers zien staan? Dat is vandaag niet anders. De kunst van de Braziliaan Alex Senna staat jammer genoeg in de stellingen of liever ... het gebouw waarop zijn menselijke emoties staan afgebeeld, staat in de steigers. Zucht, van emoties gesproken!
Wie zoekt, die vindt! |
Anderzijds hebben we ook geluk. Het hoofd van James Ensor dat in december 2023 ter gelegenheid van het feit dat Ensor dit jaar 75 jaar geleden overleed en daarom tijdelijk op het stationsplein werd neergepoot, staat er nog heel even.
Vanaf nu worden de richtlijnen in het roadbook doordenkers ...
De rebus lukt wel, maar waar staat die mast? |
Uiteindelijk wandelen we via de kunst van het Brusselse Hell'O Collective richting de Mercator.
Gebouwd in 1932 is het zeilschip Mercator intussen een beschermd monument. En blijkbaar gaat de bewaring ervan zover dat de houten latten die na een grondige restauratie niet langer bruikbaar waren, toch nog opnieuw gebruikt werden door streetartist Strook. Straks meer daarover.
Maar eerst even een groet brengen aan Arno, ooit de frontman van TC-Matic. Toen in 2020 bij hem pancreaskanker werd vastgesteld, kwam dit erg binnen bij Bjorn Pouck, de curator van The Crystal Ship. Prompt gaf hij de Britse Helen Bur de opdracht op de muur van het stadhuis een hommage aan Arno die in 2022 overleed te maken. Het is een prachtig eerbetoon geworden.
R.I.P. Arno |
Is het omdat de ene moe wordt, de andere pijnlijke knieën krijgt en nog een andere dorst heeft dat de volgende opdracht binnen het roadbook plots onderwerp van discussie wordt? Links, nee rechts, nee rechtdoor ... volgens de jarige klopt het plannetje langs geen kanten.
En omdat het water ons intussen bijna tot aan de lippen staat (tenminste als we de hoofden in de vijver van het mooie Leopoldpark mogen geloven) stellen we voor een drinkpauze in te lassen op het terras van het paviljoen. Gedaan met discussiëren! 😃
Na de pauze wordt het ons plots weer allemaal duidelijk. Het duurt nu niet lang meer vooraleer wij het werk van Strook die met de oude onbruikbare deklatten van de Mercator kunstig aan de slag ging, ontdekken.
En vanaf daar staan we in een wip bij het werk van de Brusselse street artist Jaune. Ik herken zijn werk meteen vermits we zijn typische vuilnisman-taferelen al een keertje tegenkwamen tijdens een gegidste wandeling door onze hoofdstad met Brukselbinnenstebuiten.
Bij The Chrystal Ship is hij kind aan huis. Zijn werk wordt intussen over de hele stad Oostende teruggevonden en is zo levensecht dat ik eenmaal thuis bij het bekijken van mijn foto's plots in de war wordt gebracht.
De wandeling zit erop. Mathias, bedankt voor deze mooie tocht doorheen een groot stuk onbekend Oostende.
Wat heeft Toon toch een geluk met jou. Jullie zijn echt wel een stel om in te kaderen. Maar wie O wie, zijn die twee andere snuiters?
Reacties