Van Erre tot Wandignies-Hamage: Vive le tour! Vive le vélo!

 

Terwijl de tourkaravaan zijn koffers pakt om gastland Denemarken achter zich te laten, pakken wij de onze om ruim van te voren een plaatsje te versieren langs een van de kasseistroken in het Franse Noorden waar het ganse peloton woensdag over zal dokkeren. Bedoeling is er een lekker rustig tussendoor vakantietje midden de velden van te maken. Het is zondagavond, we willen vroeg arriveren kwestie van een leuk plekje te scoren. Zoals wij dat gewoon zijn nemen we heerlijke binnenwegen met schitterende vergezichten waar de Vlaamse Ardennen rijk aan is.

Oudenaarde, Ronse, Doornik … voor ons gekende paden. Maar niet die van het Franse Saint Amand les Eaux en mijn God, wat is het hier mooi! Zo dicht bij huis ontdekken we een prachtige abdijkerk, ooit onderdeel van een immense abdij gesticht door dezelfde Sint-Amandus die ook de twee oudste abdijen van Gent stichtte en zodoende de fundering legde voor het ontstaan van de Arteveldestad. Ook hier groeide een stad rond de abdij die met uitzondering van de kerk en de voormalige toegangspoort tot de abdij door de Franse revolutionairen met de grond gelijk werd gemaakt. 

 

De abdijkerk is thans een museum maar het is al flink in de avond dus het museum is potdicht. De buitenkant is echter een museumstuk op zich en de vele versieringen herinneren mij op de een of andere manier aan de binnenkant van de Schotse Rosslyn Chapel waar volgens het boek De Da Vinci Code geschreven door Dan Brown de heilige graal verborgen ligt.

Vermits we nog vroeg zijn voor wat de doortocht van de koers betreft, zien we eigenlijk nog helemaal niet waar het peloton woensdag zal voorbij jagen. Het is dus wat zoekwerk en er komen een stel plaatselijke bewoners aan te pas die ons de juiste kasseistrook tussen Erre en Wandignies-Hamage aanwijzen. Zelf geraken ze er niet over uitgepraat wat de doortocht van het tourcircus voor hen zal betekenen. Dorpsfeest vol ambiance, plezier, leute, eten en vooral veel drinken.

Wij installeren ons op een rustige veldstrook ver genoeg van de kasseien zodat we geen renner zullen kunnen bezeren in al ons enthousiasme. Achter ons liggen velden vol maïs en graan. En de boer … die ziet dat het goed is.

 

We zijn hier nu nog lekker alleen dus de hazen en patrijzen voelen zich nog niet opgejaagd. Het wordt een zalig rustige nacht met een licht briesje dat de geur van rijpend graan tot op ons bed brengt. Heerlijk om bij weg te dommelen. 

 

‘s Anderendaags verkennen we al fietsend de omgeving. Er is nog niemand te zien. Maar dat verandert tegen de tijd dat we weer aan de camper toekomen. Een eerste buurman komt poolshoogte nemen met kort daarna een tweede. We zijn toevallig allemaal Oost-Vlamingen en het klikt wel. 

 

Maar wij houden het rustig want dat was de bedoeling van ons uitje: lezen, bijtjes en bloemetjes fotograferen, een praatje maken met een toevallige voorbijganger en voor de rest gewoonweg lui zijn. Echt vakantie dus! 

In de late namiddag komt een eerste toerwagen poolshoogte nemen … er volgen er nog een paar. En dan komt een wielrenner/reporter van de Sloveense televisie aangereden met in zijn zog een cameraman. Of hij een interview mag afnemen en of iemand van ons Engels spreekt. En zo wordt ons vakantietje plots wereldnieuws in Slovenië … 

 

 

De beste manier om mijn lange haren na de ochtenddouche droog te krijgen is - bij dit zomerse weer - een fietstocht maken. Maar wat stom dat ik gisterenavond vergeten ben de batterij van mijn fototoestel op te laden! En die is zo plat als maar zijn kan.

Het wilt weer eens lukken dat de fietstocht die we maken er eentje is van de wondermooie soort en al dat moois kan dus jammer genoeg niet worden gefotografeerd. Behalve dan met mijn iPhone maar heus … dat is niet hetzelfde. Schitterende veldwegen, fotogenieke boerderijen met fraaie binnenkoeren en dito tuinen, een ravel waar geen einde aan lijkt te komen, tunnels van groen. Kijk, ook dat is het voordeel van ter plekke naar koers te gaan kijken … je komt in boerengaten waar je anders nooit zou komen, ze lijken verlaten van God en klein pierke maar ze zijn o zo mooi om te ontdekken. Dit kan je natuurlijk los van de koers ook wel proberen te doen maar dan ontbreekt toch wel de magie van het circus.

 

Tegen aperitieftijd zijn we terug bij de camper en de buren zitten net bij elkaar voor de borrel. We worden prompt mee uitgenodigd. En kijk … alweer passeert een cameraploeg deze keer van de Tsjechische televisie en alweer worden we geïnterviewd. Straks worden we nog bekende Vlamingen in het buitenland.

De rest van de dag wordt zoals we ons hadden voorgenomen … heerlijk lekker lui.

 

Het televisietoestel van de buren staat (vermits Jan hardhorend is) luid genoeg om te horen hoe Wout in zijn gele pakje zijn eerste ritwinst binnenrijft. Welhaast komt er ruzie van want Daniël is een Van Aert fan terwijl Jan (ooit zelf wielrenner geweest) een verstokte Van der Poel fan is. We houden ons wijselijk op de achtergrond. 

 

Steeds meer campers komen een paar uren nadat de rit in Calais is afgelopen, aangereden. We gaan wandelend een kijkje nemen naar daar waar morgen het peloton onder de boog van de vijfde kasseistrook de baan zal komen opgedraaid. Er staan heel wat campers langs de weg. Het circus komt - weliswaar nog langzaam - maar toch steeds overtuigender op gang.

Morgen zal het druk worden. Het zal hier druk worden door de koersliefhebbers en supporters van allerlei slag. Politiemannen zullen de handen vol hebben om campers en auto’s die te dicht bij de weg staan, weg te sturen ja zelfs weg te laten takelen. De tourkaravaan met reclamestoet zal luid toeterend voorbij trekken, motards met fotografen achterop zullen flitsend hun werk doen, volgwagens met fietsen op het dak zullen veel te snel voorbij rijden en de renners zullen luidkeels worden aangemoedigd. 

 

 

Maar eerst willen we genieten van een laatste rustige avond en van de zon die alweer een gouden gloed over de korenvelden legt.

Nawoord

 

De fotogenieke reclamekaravaan is ginds in de verte en achter de velden aan ons voorbij gegaan. Omwille van de staat van de kasseistrook werd hij omgeleid. Een unieke kans voor mooie kiekjes en allerhande hebbedingen gemist dus. We hadden het nochtans kunnen weten of op zijn minst onraad moeten ruiken. Want de Fransen zijn niet zo’n helden in het aanbrengen van bewegwijzering. 

 

 

Al goed dat het peloton gewoon is aan dergelijke onduidelijkheden. Of heeft daar iemand met een vlagje staan zwaaien?