Bijna helemaal Zen met Emile Claus
Honderd jaar geleden stierf totaal onverwachts Emile Claus. Koningin Elisabeth zou normaal gezien de dag erna een bezoek brengen aan de Vlaamse impressionist. Het Koninklijk bezoek aan de man die nochtans in eenvoudige kring op 27 september 1849 in Sint-Eloois-Vijve werd geboren, moest dus noodgedwongen uit haar agenda worden geschrapt.
Emile had talent, 'n zeer groot talent en klom dank zij dat grote talent steeds hoger op de sociale ladder maar bleef respect en bewondering houden voor de eenvoudige, hardwerkende mens. Zijn schilderijen evoceren dit overduidelijk.
Vandaag, precies 150 jaar na zijn geboorte, opent het MUdel de deuren voor een prestigieuze overzichtstentoonstelling. De tentoonstelling Emile Claus. Prins van het luminisme moet niet alleen de apotheose worden van dit Clausjaar maar meteen ook het cultureel hoogtepunt voor de stad Deinze.
Omdat mijn lieverd een persoonlijke uitnodiging kreeg, konden wij gisteren reeds genieten van de meer dan 130 kunstwerken die voor dit dubbele jubileum bij elkaar zijn gebracht. Dat bij elkaar brengen werd een huzarenstukje waar met man en macht aan werd gewerkt, maar het is geluk!
Wij waren niet de enige "VIP's" die hun goeie goed hadden aangetrokken. De speeches door de schepen van cultuur, de curatoren van de tentoonstelling, de burgemeester van de stad werden niet in het MUdel zélf gegeven (wegens te klein) maar in een reuzegrote tent in de tuin en die tent stond binnen de kortste keren afgeladen vol.
Zelfs de CEO van Toerisme Vlaanderen, Peter De Wilde, was overweldigd door zoveel aandacht. De man moet nochtans regelmatig speechen bij dergelijke evenementen. Maar uit de massale opkomst van de genodigden wist hij af te leiden hoe bijzonder geliefd Emile Claus ook vandaag de dag nog steeds is.
Toch hebben de organisatoren van de feestelijkheden rond James Ensor (ja, ja ... 2024 is ook het Ensorjaar) liefst 125 keer meer subsidies gekregen dan die van het Emile Clausjaar. En zeggen dat de dame uit Oekraïne die momenteel een jobke als suppoost heeft in het Ensorhuis me er vorige weekend toevertrouwde dat ze ronduit bang is van 's mans werken!
Een heel ander effect hebben de werken van Emilie Claus op de kunstliefhebber. Ik word er zelfs bijna helemaal Zen van ware het niet dat ik misschien toch wat te veel bubbels heb gedronken.
Zelf vind ik al jaren "De tuinman" het mooiste werk van Claus.
Al moet ik toegeven dat ik gisteren toch behoorlijk onder de indruk ben gekomen van nogal wat andere van zijn bij elkaar gebrachte kunst.
Claus weet de natuur, het landelijke leven zo accuraat weer te geven dat je als het ware het gevoel krijgt zélf in die natuur rond te wandelen. En is er iets meer rustgevends dan vertoeven in de natuur, in de landelijke buitenlucht?
Claus heeft met zijn liefde voor de Leiestreek, de omgeving van Astene-Deinze echt wel op de wereldkaart gezet. Een beter toeristisch plaatje kan je niet bedenken. Ook vandaag spelen zijn uitnodigende werken een grote rol bij het plannen van een bezoek, een uitje, een wandeling in de Leiestreek.
Hier grazen nog de koeien als Levend Erfgoed, hier spiegelt de omgeving zich nergens anders zo prachtig als in het water van de Leie.
Het is werkelijk een prachtige tentoonstelling. Ik keer zeker terug om de kunst van Claus nog dieper in me op te nemen.
Wie zich gisteren wel helemaal wist te verdiepen in de dingen (hij had duidelijk minder last van de bubbels dan ik) was mijn lieverd. Zijn oog viel op de naamgeving van onderstaand schilderij en dat klopt niet, wist hij te vertellen.
De zittende man op het schilderij, is helemaal niet aan het rusten. Hij is, om het in het plaatselijk dialect te zeggen, aan het "pikke buuten". Omdat ik een stadsmus ben en bovendien dat plaatselijk dialect helemaal niet ken, begrijp ik niet meteen wat die maaier aan het doen is.
Maar deze ochtend werd het me helemaal duidelijk met een korte demonstratie aan de hand van het alaam uit het atelier van mijn lieverd.
"Pikke buuten" betekent zoveel als aan de hand van een klein aambeeldje dat in de weidegrond wordt geklopt, de zeis aanscherpen met een hamer. De zeis booten. Bemerk op het schilderij de steel van de zeis die achteloos in het gras werd gegooid!
Wat mijn lieverd in zijn atelier heeft liggen, is geen kunst maar het is wel erfgoed. Mocht iemand weten hoe dit stuk alaam precies heet, die mag het mij gerust laten weten.
Eindeloze dankbaarheid wordt dan jouw deel.
P.S.
- De tentoonstelling loopt van 27 september 2024 tot 26 januari 2025
- Een aantal jaren geleden schreef ik al eens een verslagje over Claus' Bietenoogst. Wie dit graag een keertje leest : https://reiskriebelsinpakkenenwegwezen.blogspot.com/2020/08/wablief-bietenboeren-in-het-salon-du.html
Reacties