Op wereldreis naar de Belgische Ardennen (deel 3)

Het grootste deel van de nacht hebben we onweer gehad en heeft het zwaar geregend. Heerlijk zo dicht bij de natuurelementen te zijn en me toch veilig te voelen omdat ons kot op rubberen banden staat.

Het gevolg van de regenval is dat de natuur bij het zonnige krieken van de dag zo lekker ruikt. Het groen oogt des te frisser en nodigt ons uit om in de richting van de burcht Reinhardstein te wandelen. Deze burcht werd gebouwd in 1354 en is de hoogst gelegen burcht van België. Gek genoeg bereiken wij al dalend de burcht want de plek met de Highland cows waar wij de nacht hebben doorgebracht ligt blijkbaar nog een stuk hoger.

Een informatiebord maakt ons attent op de prachtige flora en vraagt ons die vooral niet aan te raken of te plukken. Verder lezen we dat - hoewel de burcht een plek is voor allerhande middeleeuwse feestvieringen en rondleidingen bij kaarslicht - ze momenteel niet open is. De Covid19-perikelen heeft de beheerder doen besluiten pas op 1 juli met de activiteiten opnieuw van start te gaan.

Ooit was de burcht tot ruïne herleid en ze werd in 1969 door een excentrieke historicus aangekocht. Hij liet de burcht in haar volle glorie herstellen. Te oordelen aan het lijstje van hoge adel die er heeft gewoond, moet die glorie niet min geweest zijn. Naar het schijnt is het middeleeuwse interieur een plaatje maar dat plaatje – waarbinnen de historicus tot aan zijn dood heeft geleefd – kunnen wij jammer genoeg niet bekijken.

Toch is de wandeling naar de burcht zeker de moeite waard niet in het minst omdat ze door de inplanting tussen al dat groen een wel heel speciale sfeer uitstraalt. Voor zover een burcht idyllisch kan zijn, geeft haar ligging haar deze extra troef.

Op het grote domein bevindt zich ook de grootste waterval van België maar erheen wandelen zit er voor mij niet in. Mijn knie speelt na ons bezoek aan de Ninglinspo nog te veel op.

Terug aan de camper willen we toch nog wat extra genieten van de prachtige omgeving hier. De koeien hebben ons gisterenavond voldoende bestudeerd en we vormen voor hen niet langer interessant studiemateriaal. Ze grazen met andere woorden nu een heel stuk verderop in het landschap.

Pas een heel eind na de middag zwerven we verder langsheen het meer van Robertville richting Bütchenbach. De natuur in de Oostkantons heeft veel weg van wat wij twee jaar geleden in Engeland zagen. Weilanden worden omgeven door laaggroeiende hagen en rijgen een prachtig golvend landschap aaneen.

Als zweefvliegtuigen op de thermiek cirkelen boven onze hoofden grote roofvogels. Mijn vriend erkend aan hun staart er de wouw in. De wouw heeft immers net als de zwaluw, een staart in V-vorm.

Het meer van Bütchenbach ter hoogte van Büllingen is erg fotogeniek en het vormt een interessant vertrekpunt voor een fietstocht van tien kilometer rondom het meer.

Jammer genoeg zijn we na ons plan van gisteren om via Ravel 45 van Trois-Ponts naar Malmedy te fietsen, vergeten de batterij van mijn fiets op te laden. Met wat er nog aan energie rest, zal ik niet rond het meer geraken en bovendien is het al wat laat op de dag om alsnog aan de tocht te beginnen. Ach dan maar niet … in plaats daarvan klappen we de grote campervensters wagenwijd open en genieten we van koffie, koekjes en “the room with a view”.

Het laatste deel van onze omzwerving van vandaag gaat van Büllingen naar Amel en vervolgens naar Recht. Daar vinden we ter hoogte van een visvijver een rustig en aangenaam plekje voor de nacht. We ontdekken trouwens nog meer in Recht. Recht staat bekend om zijn "Schieferstollen" en de ontginning ervan kan je - in niet Covid19-tijden - een bezoek brengen. Momenteel dus niet.

Toch is de dag mooi geweest en het wordt stilaan tijd om hem af te ronden. Dat doen we met een avondwandeling tot aan de plaatselijk kerk die tijdens het voorbijrijden toch wel mijn aandacht heeft getrokken omwille van de grafzerken die er op een merkwaardige hoogte in de kerkmuren staan ingemetseld.

Al zwervend ontdekt een mens toch steeds opnieuw bijzondere dingen ...