La Feuillée, het hoogste dorp van Bretagne.

 

Toen nog voor de wintermaanden het nieuws uitlekte dat de Tour de France deze regio zou aandoen en het peloton langs de wat verderop gelegen grote baan zou voorbij koersen, trok de burgemeester van La Feuillée zijn stoute schoenen aan.

Hij ging bij de tourorganisatie bij wijze van spreken smeken de grote baan te laten voor wat die was en het hele circus om te leiden langs zijn weliswaar schitterende doch jammerlijk uitstervende dorp. Zijn dorp telt nog zo’n kleine 750 zielen waarvan velen oud en versleten zijn, het jonge volk trekt weg om elders werk te vinden.

 

 

In het hoogseizoen komen hier wel wat toeristen resideren maar desalniettemin is hier veel leegstand. Met de doortocht van de Tour de France hoopt de burgemeester zijn dorp terug op de kaart te kunnen zetten. Ik hoop met hem mee want het is hier werkelijk prachtig. Niet dat er veel te beleven valt (behalve vandaag dan).

Een superette is er niet, wél een bar-tabac, een auberge en één enkele bakker waar het al van ’s ochtends vroeg aanschuiven is en in de loop van de voormiddag de zaak zo goed als uitverkocht is.

 

 

Een wandeling doorheen het dorp laat nochtans vermoeden dat de lokale overheid meer dan behoorlijke inspanningen levert om zijn inwoners vooral hier te laten leven. De school heeft een goede naam, de polyvalente zaal met ruimte voor jeu de boule oogt recent en naast de mairie staat een vrij moderne bibliotheek.

Maar de manier waarop de dorpelingen samen met hun burgemeester vandaag hun dorp aan de wereld willen laten zien, charmeert mij buitengewoon.

 

 

Te oordelen aan de vele versieringen werden kosten nog moeite gespaard om van deze dag een waar feest te maken en de aandacht op het dorp te vestigen. De brei- en haaklustige dames hebben werkelijk hun beste beentje voorgezet, niet één boom is niet versierd met handwerk.

Bovenop het dak van de school hangt hemelsbreed een spandoek bedoeld om de helikopter de weg te wijzen. Hopelijk heeft onze Michel Wuyts er ook oog voor.

 

 

Want heus, de mensen hier zijn zo sympathiek dat je ze meteen in de armen zou willen sluiten. Omwille van hun Bretoense taal, is het nochtans niet zo evident om een praatje te maken maar met handen en voeten krijgt een mens toch veel uitgelegd.

De burgemeester heeft ook een oldtimer-club naar hier weten te lokken. Deze club volgt de Tour doorheen Bretagne en vandaag hebben ze op uitnodiging hun kamp hier neergezet : een extra attractie tijdens het wachten op de doortocht van het peloton.

 

 

En aangezien het hele feest rond koersen gaat, heeft een man de erfenis van zijn vader zaliger op de straat gezet : pareltjes van mooi gerestaureerde fietsen uit de oude doos staan hier keurig tentoongesteld. 

In de polyvalente zaal wordt alles in gereedheid gebracht voor de verkoop van zowaar een heerlijk uitziend dessertenbuffet. Dat zal straks lekker zijn !

Alleen jammer dat de organisatoren ervan duidelijk niet echt weten hoe zo’n koersverloop in elkaar zit. Wanneer het dorp afgeladen vol staat met wachtenden voor de doortocht, valt er geen ijsje, taart of crêpe te versieren. De hal is potdicht en de organisatie staat zelf voor de koers op de uitkijk.

 

 

Jammer … Zo vele mensen hier aanwezig die de plaatselijke school zouden kunnen steunen (want daar gaat de opbrengst naar toe) maar geen aankoop mogelijk.

Pas als de reclamekaravaan in lange colonne is voorbij gereden, zwaaien de deuren voor een uurtje open. Maar het is wel duidelijk dat deze dorpelingen geen ervaring hebben met toestromende massa’s. De bediening loopt in het honderd en niemand heeft er aan gedacht om de kassa te voorzien van voldoende wisselgeld.

 

 

Nadat we het peloton hebben aangemoedigd, loopt het dorp in geen tijd weer helemaal leeg. Tja, zo gaat dat bij dergelijke ritten en daar heeft de organisatie van het dessertenbuffet jammer genoeg geen rekening mee gehouden. Daar staan ze dan met al hun taarten.

Ik heb te doen met deze mensen. Dan probeer je al eens je dorp op de kaart te zetten ! Ik kan nu maar één ding hopen : dat Michel Wuyts met al zijn toeristische praatjes zo tussendoor, toch een en ander heeft opgemerkt. Het weze de mensen van het hoogste dorp van Bretagne zeker gegund.