De valpartij.

 

Een tijdje terug bracht ik een bezoek aan het orakel van Delphi of liever … aan wat er vandaag de dag van overblijft. Niet dat ik het wou raadplegen zoals de oude Grieken dat destijds deden. Het bezoek maakte, hoe kan het ook anders, deel uit van een culturele rondreis doorheen Griekenland.
In het oude Griekenland daarentegen kwamen pelgrims van heinde en verre naar Delphi afgezakt om er raad te vragen bij het nemen van de meest uiteenlopende, moeilijke beslissingen gaande van huwelijksaanzoeken tot het ontketenen van oorlogen.

Bij het uitstappen van de autocar ter hoogte van het heiligdom, maakte ik me al meteen de bedenking dat die duizenden en duizenden pelgrims destijds toch over een goede fysieke conditie moeten hebben beschikt. De archeologische site van Delphi ligt immers op een heuvelflank en dat betekent een aardige klim.
Ik, die niet het geluk heb over een spetterende vormpeil te beschikken, struikelde echter vrijwel onmiddellijk over een van de vele overblijfselen van wat eens een trap moest zijn geweest en kwam zodoende ongelukkig ten val.
Een pijnscheut door mijn longen sneed mijn adem af en maakte me meteen duidelijk dat dit niet zomaar een doordeweekse valpartij was. Behulpzame medereizigers kwamen naar me toe om me recht te helpen maar het enige wat ik kon doen , was kreunend blijven liggen.

Gelukkig ligt dit alles intussen ver achter mij en zijn de gebroken ribben, de verstuikte polsen en de gehavende knieën die ik aan de valpartij overhield, intussen geheeld.
Maar er zijn zo van die momenten dat ik terugdenk aan de manier waarop ik wankelend van de ene rotsblok naar de andere, kermend van pijn en snakkend naar adem dat heiligdom in Delphi heb bezocht … wat kon ik toen anders ?
Deze herinnering komt helemaal terug, nu ik hier in mijn zetel rustig lig te genieten van de negende rit van de Tour de France. Niet dat ik zo’n grote wielerfan ben, maar de Tour verwent de TV-kijker met de meest prachtige luchtbeelden van schitterende groenpartijen, heerlijke rotsformaties, weelderige kastelen, eeuwenoude burchten en klaterende watervallen. De Tour bekijken is daarom een jaarlijks weerkerende must voor mij !

Plots is er consternatie ! Een zware valpartij. Wielercommentator Michel Wuyts, weet even niet waar hij het heeft. Ik zie hoe Alexander Vinokourov zwaar ondersteund door ploegmaats uit een ravijn komt gesukkeld. De held uit Kazachstan is nog maar een schim van zichzelf, maar geraakt toch tot op het wegdek.
Hoe anders doen voetballers dat wanneer ze getackeld worden en theatraal op de grasmat blijven liggen. Kunnen die dan tegen geen stootje ? Of is het een weldoordachte strategie ? Ik heb geen kaas gegeten van voetbal maar ik meen toch te weten dat voetballers wel eens vaker tegen de vlakte blijven liggen om zo de tijd te rekken in de hoop dat er intussen geen beslissende goal wordt gemaakt. Strategie dus.
Voor een wielrenner telt echter iedere seconde en dus is het voor hem van kapitaal belang zo vlug mogelijk terug op de fiets te geraken ongeacht in welke staat zijn gehavende lijf zich bevindt.
Zodoende zie ik niet alleen hoe Vinokourov weer recht krabbelt in de hoop dat het allemaal zo erg nog niet is maar merk ik rechts in beeld ook Jürgen Van den Broecke op die met fiets en al het ravijn is in gedonderd en nu vol goede moed zijn weg wil vervolgen.

Wat een flauwe trut voel ik me, nu ik terug denk aan mijn eigen val in Delphi ! Eén uitgesleten trede was voor mij voldoende om gedurende de hele rondreis doorheen de Peloponessos massaal pijnstillers te slikken net zolang tot ze me de strot uitkwamen ! Nochtans had ik niet de Mont Ventoux of de Galibier te beklimmen en hoefde ik in de vele musea die we bezochten alleen maar van het ene bankje naar het andere stoeltje te waggelen.
Deze nederige gedachte maakt dat coureurs voor mij echte helden zijn voor wie we respect moeten opbrengen in plaats van ze van de weg te maaien zoals even later met Flecha en de onfortuinlijke Hoogerland gebeurt. Hoogerland wordt door een tourwagen recht in de prikkeldraad gekatapulteerd en houdt er drieëndertig hechtingen aan over. Echte oorlogswonden zijn het maar de dappere krijger voltooit zijn veldslag !
Helaas vergaat het Van den Broecke minder goed. Hij moet – hoewel hij het probeert – de strijd staken : met een gebroken schouderblad, een klaplong en gebroken ribben raak je – hoe graag je dat ook zou willen – in de Tour geen poot meer vooruit.

Diezelfde avond zit Michel Wuyts bij Karl Vannieuwkerke in diens praatprogramma te bekomen van de emoties. “Kan het nog langer dat een gans peloton langsheen kronkelende, onoverzichtelijke weggetjes en afdalingen wordt geleid met in het zog een veel te grote tourkaravaan? Is dit nog topsport of is dit oorlog ?” vraagt Michel, nog steeds in shock, zich vertwijfeld af.

Oorlog ?

In dat geval zou het misschien nog zo’n slecht idee niet zijn, mochten de organisatoren van de Tour zich eens duchtig beraden over een en ander en net zoals de Oude Grieken een orakel raadplegen alvorens tot het maken van plannen over te gaan !
Hoewel … zouden de wielerhelden gediend zijn met een kijk op de toekomst ? Zouden ze nog de frisse moed en de fenomenale energie kunnen opbrengen om maandenlang zich alles te ontzeggen wat er te ontzeggen valt, om op Spartaanse wijze in weer en wind alsmaar weer te gaan trainen en hun grenzen te verleggen ? Zouden ze dat kunnen als ze heel zeker wisten dat hun een gruwelijke en alles beëindigende valpartij te wachten stond ? Eén enkele val die hun hele droom aan stukken slaat ? Zijn ze echt held genoeg om dat toekomstperspectief aan te kunnen en toch aan de start te komen ? Of is het toch maar beter dat geen van ons allen de toekomst kent ?

Denkend aan het verheffende epos van het heldendom, aan de emoties van uitzinnige vreugde en diep verdriet zo eigen aan topsporters, besef ik dat een orakel in dit geval geen goed idee is.

Stel je voor dat ze daar over een trapje struikelen !