Galway en de melancholische schoonheid van de Connemara (Dag 5)
Het wordt een dag van vele kilometers afhaspelen. We laten Killarney achter ons om vandaag de Connemara en Galway te ontdekken.
Het wordt ook een dag van vele verhalen want daar houden de Ieren van. Omdat we heel vroeg uit de veren moeten, krijg ik het op de bus moeilijk om mijn slaperige ogen open te houden. De omgeving is nochtans prachtig. Ik ben dus maar wat blij met de rek- en strekpauze die we in het dorpje Adare krijgen. Ik profiteer ervan om de schilderachtige cottages te fotograferen.
Het is ook op een rappeke dat ik nog even de Holy Trinity Abbey Church binnenwip. Klik en wegwezen ...
In Adare is er nog wel een en ander te zien maar Galway roept. Bij het uitrijden van het dorp kan ik nog net het Desmond Castle vastleggen en dan is hop ... en route!
Ierland is bezaaid met brokstukken uit een ver verleden. Het rurale landschap lijkt veel geschiedenis uit te ademen. Komt het door de eeuwenoude weideafsluitingen opgebouwd met stenen die opgegraven werden in de eigen velden in een poging de grond wat vruchtbaarder te maken?
De lange weg naar Galway benut onze gids met het vertellen van verhalen over dingen die we straks in de stad zullen te zien krijgen.
Een eerste verhaal gaat over de herkomst van het werkwoord lynchen. Ik schrijf het hier neer al voeg ik er meteen aan toe dat ik in mijn etymologisch woordenboek een totaal ander verhaal lees, maar bon.
De familienaam Lynch is hier in deze streek al even goedkoop als die van Bart Peeters of Patrick Janssens bij ons.James Lynch Fitz-Stephens burgemeester van de stad Galway kreeg in 1793 een Spaanse jongeman te logeren die prompt verliefd werd op de verloofde van zijn zoon. Uit blinde jaloezie vermoorde laatstgenoemde de Spanjaard, waarop Lynch zich voor de taak gesteld zag zijn zoon te berechten. Hij veroordeelde hem ter dood en hing hem daarna eigenhandig op uit een raam van zijn ambtswoning. Uit deze tragedie zou dus het woord lynchen zijn ontstaan.
Het tweede verhaal dat we te horen krijgen is dat van de Claddagh ring. Een hebbeding voor verliefden, verloofden, gehuwden, ...
Het verhaal begint bij de jonge Richard Joyce die voor zaken een overtocht maakte naar West-Indië. Tijdens die reis werd hij echter door een Algerijnse zeerover gevangen genomen en als slaaf verkocht aan een rijke Turk die goudsmid was.Al heel snel merkte de goudsmid dat Richard een bijzondere handige Harry was die de kunst van het goudsmeden vlug onder de knie had. Jawel, Richard had werkelijk talent. Ter gelegenheid van zijn de kroning eiste de kersverse Engelse koning William III de onmiddellijke vrijlating van alle Britse onderdanen die ergens in slavernij leefden. Eindelijk ... na ruim veertien jaar was Richard weer vrij en hoewel zijn stinkend rijke baas hem zijn dochter ten huwelijk aanbood samen met de helft van zijn fortuin om toch maar bij hem te blijven, repte Richard zich naar huis waar zijn verloofde al die jaren op hem had blijven wachten. Ze huwden en hij schoof zijn bruid de eigenhandig gemaakte gouden ring aan haar vinger. Als dat geen liefde is! Onnodig te zeggen dat het ontwerp van de ring intussen vele malen is nagemaakt en dat er aardig wat toeristische commercie aan te pas komt. Zelf vind ik de hedendaagse versie van de ring niet echt fraai. Mijn lieverd hoeft dus niet naar zijn portefeuille te tasten. 😘
Galway is volgens onze gids een door en door Iers stadje. Muziek, cultuur, literatuur, ... het is er vooral druk en in de kleurrijke straten zijn niet alleen de gebouwen kleurrijk maar ook de mensen.
We worden gedropt min of meer op de plek waar John F.Kennedy wordt herdacht. De Kennedy-clan is van Ierse afkomst en de jonge Amerikaanse president bracht in juni 1963 een bezoek aan de stad. Het was destijds een heel memorabel doch kort bezoek en het heeft er alle schijn van dat dat van ons ook zo zal zijn.
Wijzend naar links en naar rechts maakt onze gids ons attent op zoveel interessante dingen : de uitnodigende en rijk versierde pubs, de juwelierszaken, het standbeeld van Oscar Wilde, de straatmuzikanten, het bankje met de Galway girl die in niets lijkt op het meisje uit de gelijknamige videoclip van Ed Sheeran, de shops vol truien en sjaals van 100% schapenwol.
Het kriebelt om te blijven hangen maar eerst worden we op sleeptouw genomen richting haven waar op de oevers kleurrijke huizen staan maar waar we vooral ook de Spaanse boog bekijken. Het is het enige overblijfsel van het 16e-eeuwse bastion van de stad, destijds ontworpen om de kades en koopvaardijschepen van de stad te beschermen tegen plunderingen. De boog ontleende zijn naam aan de Spaanse schepen die eronder aanmeerden.
En dan krijgen we nu een zee van tijd om op eigen houtje de stad verder te verkennen. Maar laat ons eerst een lekkere warme wollen sjaal kopen voor schoonzoon en plusdochter.
Tegen de tijd dat we in The Kings Head een hapje willen eten, blijkt de zee van tijd eigenlijk maar een bergmeertje te zijn geweest. Net op het moment dat we een lunch willen bestellen, kijkt mijn lieverd op zijn horloge en constateert tot zijn schrik dat we over 15 minuten op de plaats van afspraak met de gids moeten zijn.
Geen lunch dus maar gauw, gauw een gebakje bij de bakker halen en dan in looppas naar de haven.
De rest van de tijd in Galway spenderen we in groep met een wandeling naar Joost mag weten waar. Want van dat danige geloop (niet evident met een knieprothese) ben ik vergeten mijn oortjes in te steken zodat ik niets hoor van wat onze gids zoal te vertellen heeft. Bovendien bengel ik helemaal achteraan de groep.
Het is pas nu, hier rustig thuis in mijn zetel, dat ik dank zij de vele foto's die ik nam, er achter kom waarheen wij toen wandelden.
Tadaaaaaa ...
De kathedraal van Galway, is een rooms-katholieke kathedraal en is een van de grootste en meest indrukwekkende gebouwen
in de stad.
Ze is relatief jong want pas aan de bouw ervan begonnen in 1958.
Reacties