Op schok door Gent met twee Wetterse vriendinnen kunstenaressen : mijn plan B
Het doel van ons afspraakje vandaag is tweeledig. Ik ga immers op stap met twee kunstzinnige dames uit Wetteren die weliswaar veel met creëren bezig zijn maar naar wat ik van hen begrepen heb veel minder op de hoogte zijn van wat de prachtige stad Gent aan inspirerende plekjes zoal te bieden heeft. Dat gat in hun cultuur wil ik vandaag toch wel een heel klein beetje helpen opvullen. Maar het is natuurlijk onze bedoeling om er vooral een gezellige dag van te maken. Ik heb voor hen dus een wandeling uitgestippeld waarvan ik hoop dat zij er zullen van genieten.
Maar hoeveel pech kan een mens hebben? Na ongeveer twee maanden van volledige droogte waarbij de alarmbellen voor wat betreft ons waterverbruik nog voor de eigenlijke zomermaanden van start gaan, al serieus aan het rinkelen zijn, regent het vandaag pijpenstelen.
Pffffff ....
Wat ik in de pijplijn heb zitten, lijkt me bij deze regen en bijhorende windstoten onbegonnen werk.
Zelf heb ik een bloedhekel aan wandelen onder moeders paraplu. De glibberige kasseien waar Gent rijk aan is in combinatie met de paraplugevechten die ons ongetwijfeld te wachten staan, maken dat er van het bekijken van de inspirerende plekjes die ik in gedachten heb, niet veel zal in huis komen.
Gelukkig zijn de dames het met mij eens en terwijl we met de tram naar de stad rijden, stippel ik luidop een plan B uit. En ik heb voor een tweede keer geluk: ze zien het plan B helemaal zitten vooral ook omdat er van stappen niet veel in huis zal komen. Helemaal goed voor Christine trouwens die met een pijnlijke ontsteking in haar linkerheup sukkelt.
Dus aan "De Zuid" stappen we van de tram en wandelen we ter hoogte van de Krook de druipnatte passanten van Michaël Borremans voorbij. Omwille van al die nattigheid kies ik ervoor om via de kortste weg en dus via de achterkant snel, snel het Wintercircus binnen te geraken.
Het ziet er immers naar uit dat we vooral zin hebben in koffie en laat ons dat dus in een mooi kader doen, een kader dat bovendien een rijke geschiedenis achter de rug heeft en sinds kort een fantastische toekomst voor de boeg heeft. Tenminste ... dat is toch de bedoeling.
Wie die geschiedenis wilt kennen moet maar een keertje Googelen. Je kan dan meteen ook lezen dat het Wintercircus thans een plek voor denkers en doeners is geworden. Een plek vol technologie en verwondering. Kortom, een plek waar de moderne kunstenaars en kunstliefhebbers zich in hun sas voelen. De dames zijn onder de indruk, de koffie smaakt hen des te beter. Een eerste gezellige kiekje wordt gemaakt dank zij een bereidwillige omstaander.
Na een uitgebreide koffiebabbel wil ik nu toch ook heel even voorbij het huis van architect Minard wandelen. Niet dat er van buitenaf veel te zien valt maar ik weet hen wel te vertellen over mijn unieke ervaring eerder dit jaar. Ik had toen het geluk het wonderbaarlijk ingerichte huis als was het een catalogus van bouwstijlen een keertje te kunnen bekijken. Bovendien is er achteraan een tempel van de vrijmetselarij aangebouwd. Maar voor de Wetterse vriendinnen is het vooral goed om weten dat Minard de architect was van de Sint-Gertrudiskerk van Wetteren.
Nog steeds vallen de regendruppels als soldaatjes uit de lucht dus troon ik de dames nu mee naar de Kortedagsteeg om er een kijkje te nemen in de 700 jaar oude kerk die thans uitgedost is in Scandinavisch design. Een supermooie designwinkel maar jammer genoeg weegt het prijskaartje er veel te zwaar voor mij. Toch kom ik er graag en te horen aan de vele OOOOO's en AAAAA's zijn ook de vriendinnen onder de indruk. Op de website van BOLIA lees ik dat we we hierin niet de enigen zijn .
"De Deense
designwinkel is zelfs een toeristische attractie geworden voor
creatieve geesten met een passie voor architectuur en design. In het
eerste jaar bezochten meer dan 130.000 mensen de winkel puur voor hun
plezier en om zich te laten inspireren door de 700 jaar oude kerk."
We leven gelukkig in een tijd waarin het fraaie uit het verre of zelfs minder verre verleden opnieuw mag gezien worden. Toen ik dertig jaar geleden nog in de stad woonde was er in de Zonnestraat een winkel met sportartikelen en -kledij gevestigd. Ik vond het een zeer onaangename en duistere winkel. Ik had er zelfs een beetje een claustrofobisch gevoel. Alleen daarom al was ik er geen trouwe klant.
Maar sinds een tiental jaar is in dat pand A.S. Adventure gevestigd en 't moet zijn dat die keten over een heel ruim budget beschikt. In ieder geval werd het prachtige gebouw in zijn vroegere glorie hersteld. Valse plafonds werden er uit gegooid en moet je nu toch eens kijken wat er weer zichtbaar werd!
 |
| Gedaan met de claustrofobie! |
Maar nu wordt het toch tijd om het hoogtepunt van de dag te gaan bewonderen. Vooral ook omdat Winnie een plasje moet doen en dat het liefst in het paleis van haar dromen wilt maken.
Nog steeds met onze paraplu in de aanslag stappen we naar de Veldstraat. De Veldstraat? Gaan we shoppen? Neen, natuurlijk niet ... wij gaan het -voor de Gentenaars- best bewaarde geheim bekijken. Het stadspaleis D'Haene-Steenhuyse ... een verborgen parel tussen de ketenshops. Sinds een jaar of zes binnenin grondig gerenoveerd en opengesteld voor het grote publiek maar intussen reeds beter gekend bij de internationale toerist dan bij de Gentenaars zelf.
 |
| Wooooooooooooooooooooooow! |
 |
| Waaaaaaaaaaaauuuuuuuuuuuuuuw! |
 |
| Mo How Seg! |
Geen slecht optrekje om er een Franse koning in ballingschap en een Russische tsaar in te logeren te vragen hé?! Nochtans had die koning nogal veel k*k aan zijn g*t hangen als je de verhalen leest over zijn verblijf aldaar.
"Louis die zwiet" volgens de destijds verbouwereerde Gentenaars, Lodewijk XVIII volgens de geschiedenisboeken.
Zin gekregen om een keertje een bezoek te brengen aan dit prachtige paleis? Steek dan ook eens je hoofd binnen in het andere historische huis aan de overkant van de straat. Vooraleer wij dit doen, gaat Winnie eerst nog even helemaal op in haar rol als gravin en maakt Christine plannen voor een gekostumeerde fotoshoot in het paleis. De inspiratie komt tot bloei. Maar daar komen we hier toch voor hé!
Het Huis Arnold Vander Haeghen aan de overkant van de straat is slechts gedeeltelijk opengesteld voor het publiek maar heeft een uniek Chinees salon dat zeer te bekijken waard is. Een echte pronkkamer is het. In de 18de eeuw stond het erg modieus en vooral heel sjiek om er een Chinees salon op na te houden. In Gent alleen al zijn er een zestal Chinese salons bewaard gebleven. Maar wat dit salon zo uniek maakt, is dat het behang uit zijde is gemaakt. Peperduur en wat voor een monnikenwerk moet dit geweest zijn! Winnie blijft maar herhalen : amaaaaai, amaaaaai, amaaaaai. Om de kleuren van de zijde te bewaren, blijven de luiken permanent dicht wat zo zijn gevolgen heeft voor de minder goede fotograaf in mij. Ach, het is wat het is!
In het kabinet van Nobelprijswinaar Maurice Maeterlinck (voor alle duidelijkheid, hij heeft hier nooit verbleven) ontdekt Winny een portret waarnaast ze zelf wilt vereeuwigd worden. En hoewel ik niet moet hebben van madammen met een bontjas, maak ik voor haar toch graag een uitzondering. De fantasie moet haar beloop hebben!
De maag van Christine rammelt, mijn rug kraakt af ... we houden het nu toch wel voor bekeken. Winnie zorgt ervoor dat we sneller dan het uur waarop ons tafeltje werd gereserveerd, kunnen gaan tafelen.
En hoewel we allemaal moe zijn, blijven we nog lang napraten. Over hoe het toch komt dat Wetteraars zo weinig naar Gent komen afgezakt. Het heeft onder andere te maken met het mobiliteitsplan van de stad en de LEZ. De veel te dure parkeerplaatsen.
Maar het heeft toch ook te maken met het foutieve idee dat je ver moet reizen om vooral mooie dingen te zien.
En dat is wat de gemeente Wetteren zelf ook in de oren mag knopen ... het toegankelijk maken van historisch erfgoed nodigt mensen uit om er een keertje naar af te zakken.
Doorheen het graffitistraatje dat recent alweer een heel mooi werk kreeg, wandelen we naar de tramhalte.
De dag zit erop, het is goed geweest!
3
Reacties