Als nieuwsgierige toerist doorheen mijn geboortestad Aalst (Eerste deel)

 

"O, Aalst", zong Raymond Van het Groenewoud ooit, "stad mijner dromen" ... maar die mening deel ik niet echt met hem. Al moet ik toegeven dat ik er gisteren een dag met een gouden randje heb gehad. 

Merkwaardig toch dat je als toerist andere dingen ziet dan wanneer je langsheen straten en pleinen holt op weg naar de dagelijkse sleur. 

Zelf ben ik mijn geboortestad intussen bijna veertig jaar ontgroeid maar de rustige Pinksterzondag van gisteren was ideaal om een keertje naar Aalst af te zakken en dit naar aanleiding van wat blijkbaar al jarenlang tijdens het Pinksterweekend wordt georganiseerd: Kunstoevers.

 

Vooral het idee dat Aalsterse kunstenaars er tijdens het lange weekend hun werk op meerdere locaties langs de oevers van de Dender tonen, spreekt mij -alleen al omwille van die locaties- erg aan. 

Zo bijvoorbeeld het oude zwembad waar ik jaren geleden volgens de tirez votre plan-methode leerde zwemmen. Dat zwembad is al decennialang geen zwembad meer maar werd omgebouwd tot academie. 

 

  

Ik hoop er wat herinneringen te kunnen ophalen aan de eerste twee jaren van mijn humanioratijd toen wij op zaterdagvoormiddag nog les hadden. Het laatste uur van die voormiddag mochten wij gaan zwemmen. Verplicht was het niet en al zeker niet goed georganiseerd. Onder begeleiding van Zuster Gerarda, een directrice om doodsbang voor te zijn, stapten wij richting zwembad waar we vervolgens aan ons lot werden overgelaten. Geen turnleraar laat staan een zwemleraar die ons de kneepjes en techniekjes van het zwemmen kon aanleren.  Ik heb lange tijd schoolslag gezwommen met één been op de ondiepe bodem van het bad. "Geraar" stond op de tribune te kijken en zag dat het goed was.  Kun je nagaan hoe goed mijn zwemstijl er vandaag de dag uitziet! 

 

 

Behalve de trappen en de inkomsthal herken ik zo goed als niets uit de tijd van toen. In de kom zelf zijn ateliers met glazen wanden gebouwd en met een extra verdieping er bovenop. Ik kan me totaal niet herinneren waar de kleedkamers en douches zich bevonden alleen de tribune van Geraar kan ik nog situeren. Daar staan nu de eindwerken van de studenten opgesteld. 

 

 

Het is trouwens nu, hier thuis, nu ik alles nog een keertje opnieuw bekijk dat ik me de bedenking maak dat het zwembad in tegenstelling tot nu helemaal geen vensters had. Geen wonder dat het er nu zo helder en klaar is!  

 

Al helemaal een ontdekking voor mij is dat er achter het voormalige zwembad ook vroeger reeds een school voor kunstonderwijs lag. Zonder er goed en wel erg in te hebben sta ik immers plots in een schoolgang waarvan de architectuur me overduidelijk verklapt dat die school er in "mijn tijd" ook al moet zijn geweest. 

 

 

En hoewel ik me afvraag of het "Kunstoevers" evenement zich ook in dit gedeelte van het gebouw afspeelt, trek ik toch mijn stoute schoenen aan en ga de trap naar boven op. 

 

Tja, het is sterker dan mezelf en dus blijf ik klimmen. Tot ik op de zolder terechtkom. Daar staan twee mensen een kunstwerk grondig te bestuderen en te evalueren. Leerkrachten? 

 

 

Ik voel dat ze ook mij in het oog houden. Dus ietwat krampachtig stap ik verder en om mezelf een houding te nemen, maak ik wat kiekjes ... niet van het gebouw ditmaal maar van enkele kunstwerken. 

 

 

Deze leerlingen zijn wat mij betreft, best wel geslaagd. 

Maar dan rep ik me naar buiten. En het is nog vroeg in de namiddag dus ik kan gerust nog wel een paar bezoekjes afleggen. Maar eerst toch een andere parkeerplek zoeken zodat ik niet al te veel kilometers hoef af te haspelen. Maar alle mensen ... wat een gedoe! Ik begrijp nu plots mijn broer veel beter wanneer hij het heeft over het nieuwe circulatieplan van de stad. Enfin, ik bespaar jullie de details. Ik vind ten lange leste toch een plaatsje op de Houtmarkt waarvan ik vermoed dat het een prima uitvalsbasis is voor die dingen die ik nog wil gaan bekijken.  En vermits het Pinksterzondag is, is de plek nog gratis ook.

Dat het Begijnhof hier zo dichtbij ligt, was ik in feite vergeten dus dat is een fijne ontdekking. Nog een grotere ontdekking is dat de kerk ervan open is en vermits ik die nog nooit binnenin heb gezien, is dit voor mij het gedroomde ogenblik om ze een keertje te bekijken. Er is net een eredienst afgelopen en wat ik ontdek is dat dit niet langer meer een katholieke kerk is maar een Roemeens Orthodoxe. Pas bij het buitenkomen bemerk ik dat er niet mag gefotografeerd worden maar niemand heeft het me belet. 

 

 

Zin in meer verslaggeving? Voor mij nu toch eerst een adempauze. Maar wordt ongetwijfeld vervolgd!