It's al long way to Tipperary (dag 6)

 

Het is een grijze en frisse dag vandaag. En is het omdat het landschap in het graafschap Tipperary eentoniger is dan we hier gewend zijn, dat het een lange tijd rijden lijkt naar de Rock of Cashel? Het vlakke plateaulandschap heeft één enkele rots en de Ieren zouden zichzelf niet zijn mochten ze daar niet een legende over hebben uitgevonden. De rock zou een stuk berg zijn die door de duivel himself elders uit een gebergte werd gebeten om het vervolgens hier uit te spuwen.

De rock of Cashel waar ooit de residentie was van de koningen van Munster wordt ook wel de Saint Patrick's Rock genoemd omdat Sint Patrick hier in de vijfde eeuw succesvol koning Aengus tot het Christendom wist te bekeren. En je weet hoe dat gaat, eens de koning gedoopt, volgen de onderdanen. 

Het moet voor de koning nochtans een pijnlijke affaire zijn geweest want ook alweer volgens de legende plaatste St. Patrick tijdens de doop per ongeluk zijn scherpe bisschopsstaf  op de voet van de koning, waardoor deze begon te bloeden. Gelukkig dacht Aengus dat het bij de ceremonie hoorde!

De Rock of Cashel begon eerder bescheiden maar is door de eeuwen heen uitgegroeid tot een complex van aan elkaar verbonden christelijke bouwwerken die het geheel erg fotogeniek maken.

 

In de donkere en vochtige Cormac’s Chapel sieren 800 jaar oude fresco's de overwelvingen: heiligen met gouden hoofden, handen op saffierblauw en helderrode gewaden werden na eeuwenlang verval recent gerestaureerd. Jammer genoeg krijgen wij er niets van te zien want de luchtvochtigheid laat per dag slechts een beperkt aantal bezoekers toe en met onze groep wordt het aantal bezoekers ruim overschreden. 

De rest van het complex is eigenlijk een indrukwekkende ruïne. Een iconische plek en een toeristische attractie bij uitstek met bovendien een prachtig uitzicht over de streek.  En dat hebben we allemaal te danken aan Oliver Cromwell die in de loop van de zeventiende eeuw de gehele site wist te verwoesten bij gebrek aan een slimme berggeit. (herinner jullie de gekroonde geit  https://reiskriebelsinpakkenenwegwezen.blogspot.com/2023/08/al-hotsend-en-botsend-ring-of-kerry-rond.html...)

 

Geef toe, toch een schoon uitzicht hé?! 😆

 

Omdat de innerlijke mens na dit bezoek aan de geschiedenis wat moet gestild worden, wandelen we nu in groep naar de kleine dorpskern. En wat gebeurt er wanneer een ganse groep het plaatselijke bakkerijtje binnenvalt? Juist ... dan slaat de bakkersvrouw tilt. 

 

Gelukkig kunnen wij toch nog twee heerlijke gebakjes op de kop tikken.  

 

 

Na deze smakelijke hap verlaten we het graafschap Tipperary om het te ruilen voor dat van Kilkenny. De stad Kilkenny zelf heeft wat mij betreft behoorlijk wat middeleeuwse charme. En heeft hier en daar ook de perfecte middeleeuwse bestrating om je voeten op te verstuiken. (Historisch weetje: de stiletto's zijn pas na de middeleeuwen uitgevonden.)

 

Het middeleeuwse karakter van de stad weet me echt wel te bekoren. 

 

Maar ook de "modernere" kant van de stad heeft zo zijn kleurrijke schoonheid. 

 

 

Ik moet zeggen dat ik de geschiedenis van Ierland erg complex en zeker ook erg bewogen vind. Hoewel onze gids doorheen de reis haar uiterste best doet om zoveel mogelijk te vertellen over die geschiedenis onthoud ik vooral dat mijn Alzheimer Light me nu toch wel parten speelt om nog deftig verslag te kunnen uitbrengen. 

Ik zal deze winter eens in een hoekje met een boekje gaan zitten om een en ander te begrijpen maar nu is dat even niet aan de orde. Dus als je me zou vragen hoe het komt dat William Marshal -die van het ciderflesje uit Wales- zie: https://reiskriebelsinpakkenenwegwezen.blogspot.com/2023/08/pembroke-castle-en-de-man-van-het.html)  hier in Kilkenny een rol van betekenis is komen spelen zowel wat betreft het plaatselijke kasteel als wat de bouw van the Black Abbey betreft dan moet ik daar het antwoord schuldig op blijven. Ik weet het immers niet (meer). 

 

The Black Abbey

Verder weet ik wel nog dat ene familie Butler generaties lang het kasteel in handen heeft gehad maar daarmee heb ik natuurlijk niets gezegd over de butler des huizes.

Ik herinner me wel zeer goed de pracht en praal van Kilkenny Castle dat werd gebouwd op een heuvel boven de rivier de Nore.  Het kasteel werd gebouwd in de loop van de twaalfde eeuw en kreeg in de 19de eeuw een mooi Victoriaans jasje aangemeten.

Bij het kasteel hoort ook een mooie tuin, enfin ... een park zeg maar.

Er is ook een prachtig ruime keuken die thans gebruikt wordt als cafetaria voor de bezoekers. Maar onze gids heeft voor ons een ander adresje op het oog om wat uit de blazen. Eentje met - hoe kan het ook anders - een legende bij.

 

En die legende is toch wel wat griezelig. Dame Alice Kyteler bewoonde in de dertiende eeuw dit pand dat later in de zeventiende eeuw een herberg werd. De eeuwenoude Kytelers Inn waar wij nu onze dorst lessen, vormt het decor van de akelige legende.  Alice trouwde immers tot vier maal toe en werd ook tot vier maal toe weduwe. 

 

 

Vooral het  laatste sterfgeval bleek nogal verdacht en zo werd ontdekt dat Alice Kyteler een echte gifmengster was en dus werd zij als allereerste heks tot de brandstapel veroordeeld. Maar ze wist het slim te spelen, vluchtte naar het buitenland en het was haar dienstmeid die in haar plaats op de brandstapel terecht kwam.

Mijn lieverd wilt er graag het biertje proeven dat in de plaatselijke stadsbrouwerij gebrouwen wordt. Maar jammer voor hem serveren ze het streekbiertje niet in deze pub.

Achteraf bekeken misschien maar goed ook. Je weet immers toch maar nooit dat daar iets van de gifmengster in het recept is achtergebleven ...