Mijn nichtje heeft gelijk : dit zijn de Wicklow Mountains. (dag 7)

 

Als ik heel eerlijk mag zijn, is de reis tot nu toe al erg pittig verlopen. Om ze vol te houden heb ik al serieus diep in mijn reserves moeten tasten. Gelukkig zorgt het vele mooie en interessante dat we te zien en te horen krijgen net als de fijne groep met wie samen reizen voor voldoende adrenaline. 

Onze Vlaamse chauffeur heeft vandaag zijn verplichte rustdag en dat zal hem deugd doen, want al die kilometers vreten zullen zijn stalen zenuwen (zie https://reiskriebelsinpakkenenwegwezen.blogspot.com/2023/08/al-hotsend-en-botsend-ring-of-kerry-rond.html) toch ook vermoeien. In ruil krijgen wij een andere bus én een Ierse chauffeur die ons vandaag zal brengen waar we zijn moeten. De bus is een stuk kleiner en wat beenruimte betreft, niet erg comfortabel. Erg jong is de chauffeur niet meer, best mogelijk dat hij al gepensioneerd is maar om budgettaire redenen nog een extra inkomen nodig heeft. In Ierland liggen de pensioenen immers erg laag. Ik heb hier trouwens de afgelopen dagen al vaker ouderen aan de slag gezien. 

Het feit dat we nu met een Ierse bus rijden waarvan het stuur aan de rechterkant staat, brengt mijn oriëntatiegevoel bij het op- en afstappen danig in de war. Gelukkig ben ik niet de enige wat dat betreft. En de Ier is werkelijk heel attent.

Volgens het dagprogramma maken we vandaag een eerste stop in Glendalough en ook dat is een eindje rijden. Ben ik ingedommeld geraakt? Groot is mijn verwarring wanneer ik plots bemerk dat we in Hollywood zijn aanbeland en daar ook halt houden. Huh?

 

 

Onze gids doet haar best om het uitgelegd te krijgen maar vermoeid als ik ben, dringt het niet echt tot me door. Gelukkig is mijn lieverd wel een wakkere burger en dus weet hij zich, nu ik dit alles neerschrijf, te herinneren dat het dorpje waar wij een fotostop maken net als dé plaats van de Amerikaanse entertainmentindustrie gewoonweg Hollywood heet. Tja ... klinkt aannemelijk, er zijn wel meer koeien die Bella heten. Onze gids moet er ook bij verteld hebben dat op een nacht een plaatselijke grappenmaker precies dezelfde letters als over de oceaan hier op de heuvel heeft neergepoot zodat het dorpje sindsdien een toeristische attractie is geworden. 

Ooit was het dorpje veel meer dan een toeristische attractie vermits Saint-Kevin (de enige heilige die Ierland rijk is) hier gewoond heeft. En met een beetje fantasie zou een goede cineast daar wel een mooie, romantische film over kunnen maken. Want was lees ik hier in het plaatselijke telefoonhokje dat thans dienst doet als informatieplek voor de toerist? 

 

Aan het einde van de zesde eeuw kwam Saint-Kevin naar hier afgezakt om zich in alle eenzaamheid te kunnen terugtrekken en aan bezinning te doen. Daarom ook dat de plek hier later Holywood (Heilig woud) (Sanctum Nemus)  werd genoemd, getuige documenten uit de twaalfde eeuw. Later moet iemand - mijn fantasie slaat op hol - een schrijffout hebben gemaakt waardoor het dorpje thans Hollywood heet. 

 

 

 

Hoe dan ook, Kevin kwam niet echt tot mindfulness want hij kreeg het zwaar te pakken voor wat betreft de mooie Kathleen die hier woonde. Op slag werd hij een getormenteerde ziel en dat was niet echt zijn bedoeling. Hij wou vooral kluizenaar zijn. Dus hoe mooi niet alleen zijn Kathleen maar ook de omgeving was, Kevin zag zich genoodzaakt verder te trekken, over de bergen deze keer om nog grotere eenzaamheid te vinden in Glendalough waar hij ook een klooster stichtte.

Dat klooster werd door de eeuwen heen een echt pelgrimsoord en Hollywood ligt op de pelgrimsroute erheen.

 

Het is trouwens naar Glendalough dat wij op weg zijn en de weg erheen is adembenemend mooi. Dat vinden de plaatselijke schapen ook trouwens.

 

 

In Glandalough worden we door een plaatselijke gids rondgeleid. Wat sober en eenvoudig begon werd in de loop der eeuwen groots en indrukwekkend. Het kloostergebied was oorspronkelijk omgeven door een muur; de poort staat nog overeind, een unicum voor Ierland. 

 

Tot ver in de zestiende eeuw is het klooster in gebruik gebleven. Thans is het een ruïne maar ook al omwille van zijn ligging te midden het Nationaal Park Wicklow Mountains eentje van de fotogenieke soort. 

 

Het geheel behoort tot de oudste christelijke overblijfselen van Europa. Wel is de ronde toren, een typisch Keltisch symbool, nog volledig intact en is het kerkhof tot op de dag van vandaag in gebruik. Zo'n typisch Ierse toren hebben wij in het Westvlaamse Mesen trouwens ook. Die werd er naar aanleiding van 80 jaar einde van de Groote Oorlog door Ierse studenten gebouwd als vredestoren. 

Onze gids probeert na ons bezoek aan de oude christelijke overblijfselen van Glendalough met haar charmes de Ierse buschauffeur er van te overtuigen om een stuk van the Old Military road af te rijden. Jammer genoeg zwichten Ieren blijkbaar minder voor vrouwelijke charmes. In ieder geval krijgt de gids "no way" te horen en dat is best wel jammer. Die route kronkelt immers langs de mooiste panorama's van de Micklow Mountains maar is met de bus veel te lastig om langs te rijden. Tussen haakjes, deze weg werd rond 1800 door de Engelsen aangelegd naar aanleiding van het conflict tussen Engeland en Ierse rebellerende clans.  

Maar niet getreurd ... wat we wél te zien krijgen is ook heel mooi en bovendien is de chauffeur welwillend genoeg om zo af en toe een fotostop in te lassen ook al is dat niet steeds zo evident.

 

 

En alweer rijden we een brugje over waar een zoen werd gegeven tijdens een of andere filmscène. Maar al sla je me dood, ik herinner me totaal niet meer over welke film het hier gaat.

Misschien weet mijn nichtje het wel. 😜

Is het omwille van de herinneringen aan al te romantische filmscènes dat onze gids er dan toch in slaagt de chauffeur van het rechte pad te doen afdwalen? Nee, nee ... de militaire route wil hij niet langs maar hij is wel bereid ons te brengen naar het enige Duitse soldatenkerkhof dat Ierland heeft. 

 

Het kerkhof werd opgericht tussen 1959 en 1961 op de plek van een verlaten steengroeve. Er liggen 6 oorlogsslachtoffers uit de Groote oorlog en 128 uit de Tweede Wereldoorlog begraven.

80 van de overleden soldaten waren vliegeniers of zeelui die neergestort of aangespoeld zijn in Ierland tijdens de twee wereldoorlogen.De anderen waren gevangen gezet in Engeland in 1940 waarna ze met het schip de Arandora Star als oorlogsgevangenen vervoerd werden naar Canada.  Spijtig voor de Duitse krijgsgevangenen aan boord werd het schip door een U-boot hier ergens in de buurt getorpedeerd.Gedood door ‘friendly fire’ dus. 

Anders dan de Duitse militaire kerkhoven die ik op het vasteland reeds heb bezocht, is dit kerkhof minder somber en naargeestig. Maar dat heeft vast wel met zijn mooie ligging te maken. 

 

Ons laatste bezoek van vandaag is het bezoek aan de Powerscourt gardens die volgens de toeristische foldertjes de derde mooiste tuinen ter wereld zouden zijn. Maar met dergelijke info zijn we natuurlijk niet veel getuige de Franse uitdrukking : Des goûts et des couleurs, on ne discute pas.

Ik laat jullie dus liever zelf bepalen wat jullie er van vinden.